Ludzie listy piszą

Henryk VIII jako pierwszy wpadł na pomysł systemu pocztowego. Każde miasto w kraju musiało dysponować świeżymi końmi, które dostarczały królewskie listy. Dopiero w kolejnym stuleciu, w 1635 roku, Karol I zezwolił, by z przywileju przesyłania listów mogli korzystać również poddani Jej Królewskiej Mości. W XVII wieku Królewska Poczta zatrudniała zaledwie 45 osób, dziś za to jest jednym z największych brytyjskich pracodawców, a w jej szeregach pracuje ponad 140 000 osób.

Skrzynki pocztowe

Ikony Wielkiej Brytanii, słynne czerwone skrzynki pocztowe, stanęły na ulicach miast w 1853 za sprawą pisarza Anthony’ego Trollope’a. W tym czasie pracował on w Królewskiej Poczcie jako rzeczoznawca. Z obowiązkami Trollope’a wiązały się podróże do Europy, między innymi do Francji i Belgii, gdzie zwrócił uwagę na przydrożne skrzynki na listy. Choć dziś trudno to sobie wyobrazić, pierwsze brytyjskie skrzynki pocztowe były zielone. Jednak ze względu na skargi niezadowolonych klientów, którzy narzekali, że nie widać ich na tle trawy, zmieniono kolor skrzynek na dobrze nam znany czerwony.

Sufrażystki

W ramach protestu przeciwko łamaniu praw kobiet 23 lutego 1909 roku dwie sufrażystki wysłały… same siebie na adres 10 Downing Street. Buńczuczne damy – miss Solomon i miss McLellan – chciały osobiście dostarczyć wiadomość brytyjskiemu premierowi Herbertowi Asquithowi. Chociaż ich pomysł może wydawać się szalony, a nietypowej przesyłki nie opatrzono ani jednym znaczkiem, w tamtych czasach Royal Mail dopuszczał dostarczanie osób przez chłopca na posyłki, który na co dzień roznosił telegrafy.

Ostatni rejs

Kiedy parowiec Królewskiej Poczty (Royal Mail Ship, RMS) Titanic zatonął w 1912 roku, na jego pokładzie znajdowały się urząd pocztowy i sortownia. Wśród osób, które zginęły w katastrofie, było pięciu pracowników poczty.

Uwaga na… lwy

Królewscy listonosze muszą od czasu do czasu stawić czoła bardziej lub mniej groźnym psom i pieskom, jednak w 1816 roku sprawy przybrały zupełnie nieoczekiwany obrót. W czasie podróży do Londynu, w okolicy Winterslow Hut w pobliżu Salisbury, Wilts, załoga wagonu pocztowego zmierzającego do Exeter została zaatakowana przez lwicę, która uciekła z obwoźnej menażerii. Przerażeni pocztowcy schronili się w pobliskim pubie, a lwicę na szczęście złapano. Tym razem obyło się bez ofiar, a listy spóźniły się zaledwie o 45 minut.

List w rakiecie

Królewska Poczta korzystała z pociągów, samolotów i samochodów, nie wspominając o kilometrach przemierzonych przez listonoszy pieszo i na rowerach. Jednak 6 czerwca 1934 roku zdecydowano się wypróbować nową metodę dostarczania poczty. Podczas eksperymentalnego lotu w Sussex Downs w powietrze wystrzelono… rakietę z 1000 listów na pokładzie.

Listonosz puka 12 razy

Po wprowadzeniu w 1840 roku Penny Black, pierwszego samoprzylepnego znaczka pocztowego, usługi pocztowe stały się zdecydowanie bardziej przystępne, co przyczyniło się do ich upowszechnienia. Dziś możemy oczekiwać tylko jednej dostawy listów dziennie. Z dwóch dziennych dostaw zrezygnowano w 2004 roku. Jednak w XVIII wieku niektórzy mieszkańcy Londynu byli odwiedzani przez listonosza nawet 12 razy dziennie. W ten sposób wiele osób prowadziło listowne rozmowy – co prawdopodobnie było prototypem dzisiejszych e— maili.

Kocia poczta

Sympatyczny listonosz Pat z dziecięcej kreskówki dostarcza pocztę w towarzystwie swojego czarno— białego kota. Jednak Jess nie jest jedynym pracownikiem Królewskiej Poczty. Royal Mail oprócz listonoszy zwykł zatrudniać właśnie koty. Ich zadaniem było rozpracowanie problemu myszy, których ulubioną przekąskę stanowiły… worki w sortowniach i urzędach pocztowych, wykorzystywane do transportu przesyłek i listów. Koty zarabiały zupełnie przyzwoicie – 1 szylinga tygodniowo. W 1984 roku dokonał żywota ostatni kot pocztowy – Blackie.

Pinta listów

Listonosze nie nosili mundurów aż do 1793 roku. Wprowadzono je wcale nie po to, aby poprawić wizerunek Królewskiej Poczty, ale aby ułatwić kierownikom przyuważenie roznosicieli— bumelantów w pijalniach piwa. Obowiązek noszenia mundurów wywołał falę protestów wśród listonoszy, z których wielu obawiało się ataków złodziei, jako że przenosili spore ilości gotówki. W 1940 roku listonoszka Jean Cameron, która miała dość przeskakiwania strumieni i płotów na swojej trasie w Glen Clova w Szkocji, poprosiła o zastąpienie niebieskiej spódnicy stanowiącej standardowy element damskiego munduru męskimi spodniami. Generalny Urząd Pocztowy wyraził zgodę na noszenie przez listonoszki spodni, które zyskały sobie miano „cameronek”.