Trudno jednak przebić stałych bywalców. Ci obycie sceniczne „mają w jednym paluszku”. I do festiwalu podchodzą z dystansem, traktując go przede wszystkim jak dobrą zabawę. Były chwile radości, wzruszeń i łzy. Niekoniecznie te ze szczęścia, ale także żalu, że zabrakło miejsca na podium.
– Jestem bardzo wzruszona, ale nie boję się, po raz kolejny biorę udział w festiwalu. Powiem najpiękniej, jak potrafię. Tym razem też się postaram – mówiła ośmioletnia Basia, która na festiwal przyjechała z rodzicami. – Jesteśmy pod wrażeniem wydarzenia, chociaż w tym roku brakuje nam przerywników, dowcipnych występów, które rozładowywały atmosferę jak rok temu. Można było złapać oddech między jednym, a drugim występem. A dorośli, chyba bardziej to wszystko przeżywają niż dzieci – dzielili się swoimi emocjami rodzice Michaliny.
Miasta, wsie i miasteczna...
Tematem tegorocznego festiwalu była Polska. To właśnie wierszem opowiadano o kraju nad Wisłą, opisywano jego piękno i mówiono o historii. O Krakowie, Warszawie, alarmie nawiązującym do czasów wojny i okupacji, gdańskim porcie, zamku na Wawelu, górach wysokich po obłoki oraz tęsknocie prosto z Hymnu Słowackiego, uczniowie, w większości urodzeni już na Wyspach, snuli opowieść o kraju swoich rodziców. W przebraniu, boso i ze scenografią, często stworzoną wspólnym rodzinnym wysiłkiem, kolejno wychodzili na scenę. – Jesteśmy pierwszy raz. Zaskoczył nas poziom, ilość dzieci. Myślałem, że to będzie takie klepanie wierszyków, a jest jak w prawdziwym dziecięcym teatrze. Jestem w szoku – powiedział Zbyszek, tata kilkuletniego Maksa.
– Rzeczywiście konkurencja jest duża. Jak co roku. Wiele osób zasługuje na wyróżnienie. To miłe, że po raz trzeci z rzędu wygrywa ta sama dziewczynka, jednak inne dzieci, też nie odstają poziomem. Jeśli co roku ta sama osoba zdobywa pierwsze miejsce, to taka sytuacja demotywuje inne dzieci. Przecież ten festiwal to zabawa, trzeba innym też dać szansę – uważają rodzice dziesięcioletniej Moniki i sześcioletniego Aleksa, mówiąc, że są fanami festiwalu i śledzą wydarzenie od jego pierwszej edycji na Wyspach.
To już pięć lat...
Festiwal na Wyspy dotarł z Holandii w 2012 roku. Jego pierwsza edycja odbyła się w maju, w Ognisku Polskim, w sercu londyńskiego Kensingtonu. Stało się to za sprawą Małgorzaty Lasockiej, wiceprezes Polskiej Macierzy Szkolnej i dyrektor polskiej szkoły na Putney-Wimbledon. Przez trzy lata festiwal odbywał się pod batutą Lasockiej, dopiero rok temu piecza nad nim została powierzona szkole w Illford-Forest Gate.
Po pierwszym festiwalu zadecydowano, że zostanie przeniesiony do Sali Teatralnej Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie. Na macierzystym wydarzeniu w Holandii dzieci prezentowały twórczość Janusza Koraczaka, na deskach Tetaru Hemara w Ognisku, Wierszowisko brzmiało pod hasłem poezji Tuwima. Z roku na rok festiwal rozwija się, wśród jurorów zasiadają znane osobistości, zaskakuje poziom artystyczny małych aktorów, którzy z pomocą nauczycieli i rodziców sięgają również po prezentację ediud. Zaskakuje również dobór repertuaru, ambitnego, odważnego, trudnego. Autorami tekstów bywają także rodzice i nauczyciele. To im należą się specjalne podziękowania za trud i motywację, którą dzielą się ze swoimi pociechami. Z pewnością ta praca przyniesie plon w przyszłości...
Małgorzata Bugaj-Martynowska, MojaWyspa.co.uk
Bądź pierwszą osobą, komentującą ten artykuł.
Barwnie, wesoło, gwarno i poetycko, było dokładnie tak, jak przystało na dziecięcy Festiwal Poezji na Wyspach. Piąta edycja Wierszowiska znów przyciągnęła uczniów polskich szkół uzupełniających oraz ich rodziny. Przyjechali z całej Anglii, przygotowani perfekcyjnie. Emocje sięgały zenitu, konkurencja z roku na rok rośnie, a z nią objawiają się nowe talenty.
