Siły „postępu” dokonują sprytnego podstępu: próbują sprzedać kulturowy kogel-mogel pod pozorem promocji różnorodności. Najdziwniejsze jest to, jak gładko przechodzi im ten manewr. Ale może po prostu brednię – według recepty Goebbelsa – wystarczy po prostu dostatecznie długo powtarzać, by została uznana za prawdę.
Słyszeliście kiedyś czarnego opowiadającego się za segregacją rasową? No to poniżej będziecie mieć okazję. Wyświetlił mi się na wallu wspaniały popis zdrowego rozsądku – towaru tak deficytowego w ostatnich czasach – w wykonaniu człowieka, który słynął raczej z popisowego mordobicia.
Muhammed Ali, bo o nim tu mowa, który przyjął na głowę dostatecznie dużo ciosów, by dać się pokonać chorobie Parkinsona, będąc u szczytu sławy miał dostateczną jasność umysłu, by spuścić intelektualne manto funkcyjnemu wyjadaczowi BBC (to ta stacja, w której przez kilka dekad panoszył się pedofil Jimmy Savile i która od kilku dekad promuje tęczowo-multikulturową awangardę).
Manto jest tym bardziej efektowne, że Ali, reprezentując „branżę” kojarzoną raczej z ociężałością umysłu i zoologicznymi zachowaniami, energicznie i błyskotliwie odparowuje niemrawe argumenty rozmówcy. Bokser trzyma się prostej tezy: przynależność rasowa i kulturowa to jeden z fundamentów indywidualnej tożsamości. Ali twierdzi, że każdy czuje się dobrze wśród swoich i mieszanki kulturowo-rasowe często nie wychodzą ludziom na dobre. A już na pewno nie wychodzą na dobre społeczeństwom.
Prowadzący próbuje kontrować te stwierdzenia sloganami z kuźni tolerancjonizmu, ale Ali – o, paradoksie – nie jest w ciemię bity. W pewnym momencie bokser występuje z cudną analogią, zaczerpnięta ze świata zwierząt, mówiąc: „Drozdy latają z drozdami, gołębie z gołębiami, myszołowy z myszołowami – to wszystko ptaki, ale mają inne kultury. Orły lubią przebywać w górach, myszołowy na pustyniach, a drozdy latają wśród drzew”. Prezenter kwituje to porównanie jako „smutne”, na co Ali się oburza, pytając „kto chciałby zabić własną rasę?”
No cóż, dobre pytanie. W roku 1971, z którego pochodzi ten wywiad, dotarcie do odpowiedzi na nie było znacznie trudniejsze. Wymagało skrupulatnej i wszechstronnej kwerendy bibliotecznej, uważnej lektury gazet, znajomości prądów intelektualnych oraz dostatecznej wyobraźni, by przewidzieć następstwa rodzącej się filozofii globalizmu. Dziś, mimo gigantycznego szumu informacyjnego, ta odpowiedź właściwie podana jest na tacy – choć pewnie niedostrzegalna dla osób zażywających zbyt dużo Onetu lub BBC.
Otóż cel zabicia nie tyle własnej rasy, ale rasy jako takiej przyświeca inżynierom społecznym wdrażającym program globalizmu i multikulturalizmu. Rasa, podobnie jak narodowość, tradycja i kultura, posiadająca umocowanie historyczne a nie „mamoniczne”, to główne linie obrony przeciwko globalnej centralizacji władzy. Bezpowrotnym zawłaszczeniu jej przez światową arystokrację finansową, która ustanawia porządki we współczesnym świecie.
To prosty mechanizm: masami ludzkimi funkcjonującymi w oparciu o różnorodne, odrębne systemy przekonań i wartości trudniej jest rządzić niż masą jednokolorową, pozbawioną cech i poglądów odrębnych oraz konstytutywnych. Dlatego też operatorzy tub propagandowych starają się uformować w nas nie tyle nowy światopogląd, ile wytworzyć pewną dyspozycję: do bezkrytycznego łykania ideolo-fabrykatów serwowanych przez kanały informacyjne. Nieważne, że idiotycznych, często wzajemnie sprzecznych – ważne, że „normatywnych”, zgodnych z aktualną linią.
Na szczęście medialny odcinek walki o nowy, wspaniały świat nie został jeszcze zupełnie obwarowany i wciąć pojawiają się na nim tak wywrotowe materiały, jak poniższy:
Siły „postępu” dokonują sprytnego podstępu: próbują sprzedać kulturowy kogel-mogel pod pozorem promocji różnorodności. Najdziwniejsze jest to, jak gładko przechodzi im ten manewr. Ale może po prostu brednię – według recepty Goebbelsa – wystarczy po prostu dostatecznie długo powtarzać, by została uznana za prawdę.
