Kokosów nie ma
Ewelina i Tomasz Kurkowie uważają, że w Anglii w pewnym sensie żyje się o wiele gorzej niż w Polsce. Swoją tezę argumentują drogim wynajmem mieszkań, ograniczonym dostępem do pracy, na który skarżą się imigranci, dyskryminacją i przede wszystkim tym, że mimo że na Wyspy przyjechali osiem lat temu, nadal mają poczucie, że są obywatelami drugiej kategorii, nieporuszonymi gośćmi.
– Powiedzmy sobie szczerze, chociaż wiele osób ukrywa ten fakt, ale Polacy żyją tutaj dzięki benefitom. Wiele rodzin funkcjonuje właśnie dzięki zasiłkom na dzieci, rodzinę, mieszkanie, bo inaczej nie byłoby ich na nic stać. Emigranci zarabiają o wiele mniej niż Brytyjczycy. Na nich czekają najgorsze prace i tylko nielicznym, wyjątkowo zdolnym, szczególnie młodym, bezdzietnym, inwestującym w swoją edukację, a w szczególnie w język – udało się osiągnąć jakiś sukces zawodowy, który się przekłada na sukces finansowy – wyjaśnia Ewelina Kurek. Jej mąż Tomasz dodaje, że podziela zdanie żony, że oboje godzą się na taki stan rzeczy, że są dumni z tego że są Polakami, a decyzję o emigracji podjęli wspólnie. – Nie jest nam tutaj wspaniale, mamy świadomość wielu minusów, ale nie wracamy do kraju, bo tam nie czeka nas zupełnie nic, nawet nadzieja na to, by móc godnie żyć. Tam nikt nam nie dołoży do czynszu, kiedy będzie taka potrzeba, a jak nie będzie na rachunki, to być może odetną nam gaz i prąd. To nie są przecież przypadki z kosmosu – zapewnia Kurek.
Uważaj, bo marzenia lubią się spełnić...
Znane powiedzenie przytacza Agnieszka Lorek. I chociaż jej przyjaciółce Marii trudno w to uwierzyć, Agnieszka po 23 latach pobytu na Wyspach deklaruje powrót do kraju. – Czekałam na ten moment wiele lat. Najpierw dzieci były małe, trudno było więc wracać z dziećmi urodzonymi tutaj i z kolei je zabierać na emigrację. Oczywiście barierą była też praca, różnica zarobków i sytuacja w kraju. Ale teraz widzę zmiany, które prowadzą ku lepszemu. Może dopiero teraz będzie można mówić w kraju o prawdziwej wolności i spełni się moje marzenie, bo od pierwszego dnia pobytu na Wyspach, zawsze wiedziałam, że jestem tutaj tylko na chwilę. Ta chwila właśnie dobiega końca – wzrusza się Lorek.
Aleksanra Awiżeń – dyrektorka polskiej szkoły na Norholt od 12 lat mieszka na Wyspach. Przyjechała tutaj tuż po ukończeniu edukacji w kraju. Decyzja o wyjeździe nie należała do łatwych, ale jak zapewnia respondentka, była podyktowana szukaniem perspektyw rozwoju. Wielka Brytania wydawała się stwarzać jej takie możliwości, zarówno na rynku pracy, jak i edukacji. Awiżeń szybko przekonała się, że z łatwością można łączyć jedno i drugie. Z czasem, co potwierdza, możliwe stało się też realizowanie marzeń, jednym nich było otwarcie polskiej szkoły.
– Całe swoje dorosłe życie spędziłam na Wyspach. Tutaj jest też moja najbliższa rodzina. I mimo że chętnie odwiedzam Polskę podczas wakacji, to nie wyobrażam sobie powrotu, by zaczynać wszystko od nowa. Wierzę jednak, że Polska jest w trakcie przemian, które przyniosą coś dobrego i w obliczu tych zmian, moje dzieci, które są Polakami wychowanymi w dwukulturowości, podejmą z własnej woli decyzję o powrocie do Polski, bo będą widziały tam szansę możliwości rozwoju – mówi dla Mojej Wyspy.
Małgorzata Bugaj-Martynowska, MojaWyspa.co.uk
