Komu można zaufać?

Dlaczego chcesz stworzyć azyl dla prześladowanych emigrantek poza Dublinem?

– Początkowo założeniem kampanii przeciwko przemocy domowej, w którą się zaangażowałam, było jej nagłośnienie, aby dotrzeć do jak największej liczby osób, uświadomić im, że to nie jest temat tabu. Jako że sama jestem nauczycielką, zależało mi na uświadomieniu nauczycielek, że godzina wychowawcza nie jest tylko luźną lekcją do odrabiania pracy domowej, ale szansą na rozmowę z uczniami.

Po wielu mailach zaczęłam angażować się w pomoc psychologiczną i szukania schronienia dla kobiet, które doświadczają przemocy w domu. Pamiętam jak w wigilię dostałam maila od pewnej kobiety, którą mąż wyrzucił z mieszkania. Postanowiłam jej pomóc, jednak okazało się, że domy samotnej matki i inne placówki były nieczynne lub zapełnione. Wtedy też pojawiła się idea wybudowania domu – ostoi dla poszkodowanych kobiet.

Celem fundacji jest również stanie się głosem tych kobiet, bo same nie są w stanie przemówić.

Co już udało się zrobić?

– Niestety bez wsparcia i sponsorować projekt jest nie łatwy do wykonania. Teraz po finale konkursu i rozeznaniu w sprawie – także w skali światowej – wierzę, że poświęcając swój wolny czas, uda mi się go zrealizować.

Jak wielka jest skala przemocy wobec kobiet? W jednym z wywiadów wspomniałaś, że na świecie więcej kobiet w wieku 15-44 lata umiera na skutek przemocy domowej niż na raka, malarię czy w wypadkach drogowych.

– Tak, skala jest ogromna. Jednak ten temat wciąż jest omijany. Próbuję to zmienić, mówiąc o tym głośno, nim dla którejś kobiety będzie za późno. Dlaczego o przemocy w rodzinie mówi się dopiero po tragedii? Dlaczego wtedy zaczynamy sobie przypominać, że jednak było coś nie tak i mogliśmy zrobić więcej?

Co je powstrzymuje przed odejściem od swojego oprawcy?

– Często cała procedura związana z przejściem do ośrodka jest dość długa i kobiety rozmyślają się, bo partner obiecuje zmianę, przekonuje że nie warto rozbijać rodziny itd. Dlatego, jeżeli dostaję maila z błaganiem o pomoc, to w tej samej chwili wsiadam w samochód i zabieram ją do bezpiecznego, spokojnego miejsca. Często ośrodki chcą też pieniędzy, niewielkich, ale dla niektórych to spory kłopot. Problemy językowe również są na porządku dziennym. Jednak wiele instytucji dysponuje polskimi tłumaczami, ale nie każda kobieta o tym wie. Dopóki moja fundacja nie zacznie w pełni działać, sama je tam kieruję. Te kobiety szukają kogoś, komu mogą zaufać.

Dlaczego piszą o wsparcia właśnie do ciebie?

– Myślę, że mi ufają, bo widziały gdzieś moje zdjęcia, mają wyobrażenie o mnie. Nie muszą obawiać się nieznanego, że telefon odbierze obca im osoba, przed którą muszą się otworzyć w tak intymnej sprawie.

O czym piszą?

– Dziennikarzy interesują tylko te dramatyczne historie, próbują wyciągać ode mnie szczegóły. Nie mogę o nich mówić, bo nie chcę zdradzić zaufania kobiet. Powtarza się: bicie, wyzwiska, więzienie w domu, a nawet zabieranie paszportów. Problem jest taki sam i każda sytuacja tak samo ważna.

A co im wtedy odpisujesz?

– Na początek chcę poznać więcej szczegółów, abym mogła ocenić sytuacje. Zawsze są to słowa otuchy, a następnie rady co dalej. Nie zawsze są to bezpośrednio osoby poszkodowane, często piszą znajome, które coś zauważą. To bardzo ważne, żeby znajomi czy sąsiedzi reagowali. I za to im dziękuję.