- Mniejsza liczba ludzi oznaczałaby mniejszy nacisk na eksploatację surowców naturalnych. Prognozy zakładają wzrost populacji do 9 miliardów do roku 2050, jednak w systemie istnieją naciski, by zmniejszyć tę liczbę. Zdecydowanie jesteśmy w stanie to zrobić. Powinniśmy dołożyć wszelkich starań, by to zrobić, ponieważ już dziś przekraczamy możliwości nośne planety” – powiedziała przedstawicielka ONZ w rozmowie z Gregiem Daltonem z organizacji Climate-One.
O tym, że na świecie jest za dużo ludzi, mówią nie tylko ważne figury, ale również zwykli, szarzy przedstawiciele owej rozdętej populacji. To jedna z tych potocznych mądrości, które przyjmuje się na mocy wrażenia, że coś jest na rzeczy, więc na wszelki wypadek sformułujmy na ten temat radykalny wniosek. Trochę na podobnej zasadzie pchamy się pod ruskie gąsienice, wychodząc z założenia, że trzeba wypchnąć Putina z Ukrainy, bo inaczej połknie on Europę, albo obejmujemy monitoringiem każdy centymetr lądu, kierując się mniemaniem, że w ten sposób odstraszymy złodziei, mącicieli i gwałcicieli.
Czy faktycznie po „błękitnej planecie” tupta zbyt wielu dwunogów? No cóż, w odróżnieniu od pani Figueres, ja specjalistą od populacji i depopulacji się nie mienię. Gdybym nawet doszedł do takiego wniosku, miałbym spory problem ze wskazaniem ludzi, o których jest nas za dużo. Ale nie wykluczam, że wśród moich ewentualnych „nominatów” znaleźliby się sekretarze ONZ. Nie chcę jednak uciekać w śmichy-chichy, bo temat jest nie tyle poważny, ile makabryczny. Gdy władza mówi otwartym tekstem, że planeta cierpi na przeludnienie, oznacza to jedno: depopulacja już dawno się zaczęła i teraz może tylko nabierać tempa.
W 1980 r. w hrabstwie Elbert w amerykańskim stanie Georgia wzniesiono sześciometrowy pomnik złożony z sześciu granitowych płyt. Wyryto na nich dziesięć przykazań na nowy „wiek rozumu” spisanych w ośmiu językach współczesnych i czterech starożytnych. Pierwsze z nich głosi: utrzymać liczbę ludzi na poziomie niższym niż 500 tys. w stanie równowagi z naturą. Drugie: z rozwagą sterować reprodukcją, pracując nad sprawnością i różnorodnością populacji. Ostatnie: nie być nowotworem dla ziemi – zostawić miejsce dla natury, zostawić miejsce dla natury. Tożsamość fundatora dzieła pozostaje nieznana. Osobnik zlecił budowę monumentu, przedstawiając się jako R. C. Christian, co wskazuje na jego powiązania ze środowiskiem Różokrzyżowców – elitarnym ruchem ezoteryczno-okultystycznym zafiliowanym z masonerią (wiecie, to ten klub starszych panów, ciupiących w brydża i kurzących cygara, do którego należy większa część światowego establishmentu). Co ciekawe, pomnik stoi na terenie zakupionym w 1979 r. przez władze hrabstwa Elbert. Od momentu, jak to się mówi, erekcji dzieła minęło ćwierć wieku i wciąż nie wiadomo, kto się wykosztował, żeby olśnić świat nową wersją Dekalogu.
Nie wiem, jak wy, ale ja podobne sprawy traktuję całkiem serio. Byle wariat w takie kosztowne hece, jak wznoszenie sześciometrowych pomniczydeł, się nie bawi, a gdyby nawet – jakiś pismak chybcikiem by go wyniuchał i wpuścił w tabloidy. Tymczasem o przedsięwzięciu jakoś nikt się nie rozpisuje – z wyjątkiem sytuacji, gdy jacyś spiskologiczni wandale, kontestujący „new world order”, potraktowali tablice farbą. Jeśli zatem słyszę, nie po raz pierwszy zresztą, że ludzki populus wymaga przystrzyżenia, a w pamięci dzwonią mi różokrzyżowe rekomendacje z Georgii, zalecające ograniczenie naszego pogłowia do 500 tys., to uznaję za stosowne podzielić się tą informacją. No bo nie wiem, kogo tam typują do redukcji, a może akurat chcielibyście się uchować. W razie czego – powodzenia!
Pan Dobrodziej
Na świecie jest za dużo ludzi. Tak, o ile się nie mylę, uważali Hitler i Stalin, ale pogląd ten podzielają również elity zachodnich demokracji. Niedawno dała temu wyraz sekretarz ONZ Christiana Figueres.
