Nie mogę się zdecydować, czy Szwecja bawi mnie, czy smuci. W jednym i drugim przypadku porusza mnie niepomiernie, gdyż po prostu nie zna umiaru we wdrażaniu społeczno-politycznych absurdów. Dziś jednak najwyraźniej wstałem weselszą nogą, bo ojczyzna Nobla uhahała mnie perliście – i to już na poziomie „metadanych”.
Kiedyś już tu wspominałem, że skrawki wiedzy o świecie czerpię m.in. z pewnego agregatora niusów monitorującego postęp Postępu. Gdy zajrzałem z rana do owej krynicy mrocznych wieści, momentalnie poprawił mi się humor. A to za sprawą wyjątkowo licznej reprezentacji szwedzkopochodnych doniesień na dzisiejszej playliście. Co w tym zabawnego?. Otóż Szwecja na arenie progresizmu stała się pewnego rodzaju odpowiednikiem Bronka Komorowskiego – wiadomo, że jak już pojawia się in publico, to zazwyczaj w związku z czymś jasiofasolowo głupim. Niezbyt ryzykownie przyjąłem więc, że nie chodzi o wielkie sprawy, jak World Trade Center czy Smoleńsk, tylko śmieszno-straszne idiotyzmy, będące wynikiem zaczadzenia tamtejszego establishmentu (by nie obrażać całej nacji). No i jak na jeden przegląd niusowy tych idiotyzmów okazało się być całkiem sporo. Cóż, może i powinienem zapłakać – a jednak się uhahałem.
Zacznę od największej wesołości. Niejaki Roger Tullgren, 42-latek z miejscowości Hassleholm, wydębił zasiłek dla niepełnosprawnych z powodu swojego uzależnienia od metalu (chodzi o gatunek muzyki). Facet, wyglądający jak celebrans czarnej mszy, o uzyskanie orzeczenia o niepełnosprawności starał się podobno od dziesięciu lat. W końcu udało mu się wycisnąć z psychologów potwierdzenie, że faktycznie jest niezdolny do prowadzenia normalnego trybu życia i z tego tytułu „zasługuje” na świadczenie finansowe oraz „ochronę przed dyskryminacją”. Co by nie sądzić na temat Tullgrena, tępakiem z pewnością nie jest. Potrafił wydoić socjal lepiej niż niejeden Polak, a w dodatku tak sobie ustawił bajerę, że nie musi specjalnie ściemniać urzędasów – może swobodnie chwalić się mediom, że w zeszłym roku obskoczył 300 imprez metalowych. Nic, tylko brać przykład! (Nie z trybu życia, oczywiście, ale z pomysłowości w kołowaniu biurokracji.)
Co tam dalej – prawo szariatu w szwedzkiej szkole. Samozwańcze, na szczęście („na szczęście”). Jeden z uczniów placówki zajmującej się wtłaczaniem szwedzkiego do głów imigrantów zaczął grozić koleżankom i kolegom, którzy nie przestrzegają surowych reguł islamu. Palma odbiła mu w momencie, gdy klasa zaczęła śpiewać na wesołą nutę szwedzką piosenkę „Öppna landskap”. Mudżahedin in spe zainterweniował, krzycząc: „Cicho być! Nie możecie się śmiać w szkole. Allach zakazuje śmiechu”. Następnie zrugał młodą chrześcijankę za chrześcijaństwo i zażądał, by nosiła hidżab – czy tam inną ścierkę zasłaniającą nadmiar damskich wdzięków. Chryję opisały lokalne media, ujawniając przy okazji, że to nie pierwszy tego typu wyskok młodego fanatyka, który najwyraźniej bryka sobie bez konsekwencji, a w dodatku za państwową kasę – no bo chyba z własnej kieszeni za naukę szwedzkiego nie buli, a to pewnie nie jedyna „pomoc społeczna”, jaką otrzymuje. No, ale lećmy dalej.
A dalej kolejna groteska. W bieżącym miesiącu Akademia Szwedzka, odpowiedzialna za redakcję oficjalnego słownika języka szwedzkiego, wprowadziła do tegoż nowy zaimek osobowy: „hen”. Jest to zaimek neutralny płciowo – to znaczy dżenderowo. Dzięki temu w szwedczyźnie można odnosić się do osoby, nie ujawniając jej płci. Zmianę wprowadzono głównie z myślą o osobach transgenderowych, czyli takich, które zmieniły swoje atrybuty płciowe na drodze interwencji chirurgicznej.
Szwecja, kraj o wielkim, gołębim sercu, ujął się również za Cyganami, zwanymi z politkorektna Romami. Serwis SwedishSurveyor.com donosi, że Kraj Trzech Koron stał się oazą dla tej bezbronnej mniejszości, coraz bardziej prześladowanej w pozostałych częściach Europy. Szwecja, która niedawno krytykowała Rumunię za „strukturalną dyskryminację” Romów, jest tak obwarowana przepisami antydyskryminacyjnymi, antyrasistowskimi, antyksenofobicznymi i tak dalej w ten deseń, że europejska „bohema” zaczęła dostrzegać w niej nowe eldorado, gdzie żebry dają złote żniwa.
W kontekście powyższego warto jeszcze odnotować, że – jak donosi SwedenReport.org – szwedzkie władze dotują politycznie poprawne media, by utrzymać je przy życiu mimo odpływu czytelników. Rosnąca liczba alternatywnych kanałów informacji sprawia, że Szwedzi zaczynają odpływać od mainstreamu, by zaczerpnąć z mniej skażonych źródeł niusów. Rząd robi zatem wszystko, by utrzymać społeczeństwo w stanie zamroczenia, gdyż w przeciwnym razie projekt raju na ziemi mógłby stracić wiarygodność i przyprawić kraj o rewolucję.
Do tej ostatniej zresztą prawdopodobnie i tak dojdzie, bo szwedzkie władze niebawem „wypodatkują” swoich poddanych ze znakomitej części dobytku. To jedyny sposób na utrzymanie obecnej polityki imigracyjnej i „antydyskryminacyjnej”. Norweski dziennik „Aftenposten” porównał ostatnio dynamikę napływu imigrantów do Norwegii i do Szwecji. Różnica jest mniej więcej taka jak między kolejką pod ciucholandem w Pcimiu przed rzuceniem nowego towaru, a „kolejką” pod Apple Store przed premierą kolejnego iPhone’a.
Także różne rzeczy można mówić na temat Szwecji, ale z pewnością nie jest to nudny kraj.
Pan Dobrodziej
Szwecja to prawdopodobnie najbardziej szalony kraj na europejskim kontynencie. Jak w soczewce skupiają się w nim bodaj wszystkie absurdy „postępu”. Niestety szaleństwo Szwedów nie stanowi przestrogi dla reszty Europy, a raczej służy jej za drogowskaz przemian.
