Stało się, nie ma już Donalda Tuska w polityce polskiej. Przed odejściem namaścił na swoje miejsce marszałek Sejmu - Ewę Kopacz. Oznacza to ścisłą kontynuacje linii dotychczasowego premiera. Nie ma mowy o odwilży, końcu PO, czy rozłamie w partii. Raz zdobytej władzy nie oddamy nigdy!
Kłamliwa premiera
Ustępujący premier po koleżeńsku wskazał na swojego następcę marszałek Sejmu Ewę Kopacz. Ta potwierdziła, że premierowi się nie odmawia. Zarząd Krajowy PO oczywiście kandydaturę zatwierdził. Ewy Kopacz przedstawiać nie trzeba. Znamy ją dobrze z łatwości tworzenia całej masy pustych słów, ale to żadna wyjątkowa cecha w polityce. Wyjątkowo znamy ją natomiast z nieprawdziwych wypowiedzi m.in. o przekopywaniu ziemi do głębokości jednego metra na miejscu katastrofy smoleńskiej. Nie koniec na tym, wypowiedź następnie została przeredagowana i jej autentyczna wersja nie znalazła się w stenogramie sejmowym, słowem - nic podobnego nie powiedziała, a wypowiedź jest wymysłem dziennikarzy. Pierwotne czy też następcze kłamstewko, powtórzone wielokrotnie, stało się prawdą.
Na wszelki wypadek przypominamy tę i inne ciekawostki, nim i kanały internetowe zostaną przeredagowane. Patrz Polaku, kogo bierzesz sobie za premiera:
Prezydent coś powie
Nad tymi platformerskimi ustaleniami zadumał się prezydent Bronisław Komorowski, akurat w przerwie obrad szczytu NATO w Newport. I wymyślił, że to nie przystoi tak, by dziatwa Tuskowa samodzielnie ogłaszała Ewę Kopacz premierem, nim sam prezydent na to nie wpadnie. I obiecał, że wpadnie, choć nie jest związany rekomendacją partyjną. To wszystko ku uciesze niedobitków poschetynowskich. Wątpliwe jednak, aby prezydent był skłonny do wszczęcia prawdziwej wojny na górze i forsowania nagle swego dawnego przyjaciela z Wrocławia. Tym bardziej, że już 16 listopada kolejne wybory - samorządowe. A po drugie premier Donald Tusk ciągle rządzi. I na nowe wybory, Platforma przedstawi nowy rząd, dając tym samym kolejny powód do pozytywnej kampanii medialnej. Być może pozbędzie się kilku skompromitowanych postaci (pani wicepremier Bieńkowska już zgłosiła swój akces do Europy i została zaakceptowana jako komisarz do spraw rynku wewnętrznego - i brawo, znakomity kopniak w górę!) z obecnego zespołu rządowego, tak aby wraże pisowskie bilbordy straciły na aktualności.
Genialna przykrywka
Panowie Sienkiewicz czy też Sikorski z całą pewnością także powinni zrobić sobie przerwę w życiu politycznym i być może podążą śladem Tomasza Arabskiego. Minister Sikorski, zwykle głośny i kontrowersyjny, tę przerwę robi sobie zresztą już od dłuższego czasu. Jest, ale jakby go już nie było. Nad losem Bartosza Arłukowicza też trwa medialna cisza. Ale czy wynika z niej, że kolejki do lekarzy się już skończyły i służba zdrowia ma się dobrze - nie wiemy, wiemy natomiast, że media nie podejmują tego tematu. Panów przeznaczonych do bezbolesnego usunięcia z rządu czeka z pewnością kopniak w górę. Przy okazji partia władzy uniknie niewygodnych dymisji ministrów, a ich odejście przykryte zostanie rekonstrukcją gabinetu. A ta naturalnie wynika z konieczności skonsumowania europejskiego sukcesu Donalda Tuska, a nie z festiwalu nieudolności i afer z premierem w tle.
Tusk idealny na wojnę Rosji z Ukrainą
Tak, wybór Tuska na szefa Rady Europejskiej zbiega się z wybuchem wojny rosyjsko - ukraińskiej. Trudno usłyszeć polityka nazywającego tę wojnę wojną. Nadal mówią językiem aluzji, niedopowiedzeń. Dla historycznego porządku, w ślad za informacjami płynącymi z Ukrainy możemy powtórzyć:
W dniu 24 sierpnia 2014 Rosja napadła zbrojnie na Ukrainę bez wypowiedzenia wojny.
Nowość to taka, że Rosjanie zabijają Ukraińców na ich ziemi już uczciwie, jako Rosjanie, w ramach własnych jednostek wojskowych, a nie jako skauci, partyzanci, separatyści, samoobrona antyfaszystowska, czy pod innym szyldem. Ukraina broni się nadal! I prosi o broń. NATO umywa ręce i broni nie da, ale nie ma nic przeciwko, by Poroszence broń sprzedawały poszczególne kraje członkowskie, w ramach umów dwustronnych. Jesteśmy ciekawi, który kraj to zrobi. Na wszelki wypadek prezydent Komorowski już sprzedaży broni odmówił, w obawie, by nie posłużyła do zabijania rosyjskich najeźdźców. Czego boi się nasz prezydent? Czy tego, że w zamian za polską broń na Ukrainie pan Putin wyceluje w nasze miasta dwa razy więcej głowic jądrowych, niż ma wycelowane dziś? A nasi najechani sąsiedzi broni potrzebują desperacko. Posłali nawet samolot transportowy do Afryki Równikowej po szybką dostawę. Niestety, lotnicy zginęli w drodze, na afrykańskiej ziemi, na terenie Algierii. Chwała bohaterom walczącym o wolność ojczyzny. W 21 wieku, w Europie, o wolność ojczyzny...
Tymczasem Rosjanie dokonali już pierwszej prowokacji na terenie Estonii, w rejonie punktu granicznego Luhamaa. Tzw. zielone ludziki wdarły się na punkt graniczny i uprowadziły do Rosji jednego z estońskich funkcjonariuszy. Europo, patrz i ucz się.
Na czas wojny Europa pokochała wybitnego Polaka, gdzieniegdzie porównywanego z Janem Pawłem II - Donalda Tuska. Pogodny, uśmiechnięty, sympatyzuje z lewicą, nigdy nawet nie wypowie się ostro (że o działaniu nie wspominamy nawet) przeciw Rosji Putina i grzecznie wykona polecenia kanclerz Angeli Merkel. A przy tym prawdziwy twardziel, godzien żółwika od Władimira Władimirowicza. Ale, ale - nic nie jest dane i określone raz na zawsze i każdy ma szansę na zmianę. Nigdzie nie jest powiedziane, że Donald Tusk nie może zbuntować się wobec swoich protektorów i wcielać w życie, w miarę uprawnień, politykę własną. Odmienną od dotychczasowej wobec Rosji, która prowadzi obecnie wojnę przeciw suwerennemu państwu w Europie. Trudno o właściwszy czas na zmianę...
Stało się, nie ma już Donalda Tuska w polityce polskiej. Przed odejściem namaścił na swoje miejsce marszałek Sejmu - Ewę Kopacz. Oznacza to ścisłą kontynuacje linii dotychczasowego premiera. Nie ma mowy o odwilży, końcu PO, czy rozłamie w partii. Raz zdobytej władzy nie oddamy nigdy!
