Miniony tydzień w Polsce kolejny raz przypomniał nam, że demokracja i wolne media nie są dane raz na zawsze. Świat się zmienia i w miejsce metod medialnego kneblowania ust znanych z lat komunizmu, pojawiają się nowe. Polegają na zawłaszczaniu przestrzeni medialnej w celu pilnowania interesów władzy.
Sitwa w znaczeniu szeroko rozumianym, a o takie znaczenie zapewne chodziło pomysłodawcom plakatowego hasła rozklejanego na ulicach, to grupa osób wykorzystujących swoje pozycje społeczne i wpływy dla wzajemnego popierania się, dla interesu prywatnego, często wbrew interesowi powszechnemu.
Sztabowcy PiS postanowili nazwać rząd Platformy Obywatelskiej sitwą. Zestawili niemal karykaturalne zdjęcia członków rządu i podpisali: By żyło się lepiej. Sitwie! W formie plakatu wyborczego zamierzali użyć tej kompilacji na ulicach całego kraju. Na przeszkodzie stanął im jednak właściciel powierzchni reklamowych, firma AMS.
Sitwa czy nie?
Firma AMS uznała, że podpisanie „Sitwa" wizerunków Donalda Tuska i jego minister i ministrów (Bieńkowska, Sikorski, Sienkiewicz) nie przystoi na łamach jej własności prywatnej i odmówiła dostępu do swoich powierzchni reklamowych. Ale przyjętych pieniędzy zwrócić bynajmniej nie zamierzała.
Firma AMS należy do koncernu Agora. Do tej samej Agory, która wydaje „Gazetę Wyborczą”. Gazetę, która kiedyś, kiedyś, dawno temu pretendowała do wybitnego społecznego środka przekazu. Teraz jednak, stała się otwarcie medium prorządowym. Niejako w zamian spółki skarbu państwa wykupują u niej powierzchnie reklamowe. Wszyscy na tym zyskują. A ściślej wszyscy, którzy mają wpływy i się wzajemnie popierają.
A gdy ktoś się ośmielił zamieścić reklamę np. w kojarzonym z ze zdrowym patriotyzmem i prawicową opozycją tygodnikiem „W Sieci", jest to w kręgach rządowo-koleżeńskich zauważone i skrytykowane. A do takiej "bezczelności" posunęło się PZU, kierując się bynajmniej nie sympatiami politycznymi, ale rachunkiem ekonomicznym, tj. szeroką rzeszą czytelników tygodnika „W Sieci" jako odbiorców reklamy. O niesmaku i krytyce jaką to posunięcie wzbudziło wiemy dopiero z podsłuchanych rozmów naszej obecnej polskiej elity. Czy nie jest to objaw sitwy?
Czy nocne rozmowy pana Hajdarowicza (właściciela koncernu medialnego) z panem Grasiem (wówczas rzecznikiem rządu Donalda Tuska) nie są przejawem sitwy? Każdy może rozmawiać kiedy chce i z kim chce, ale jeśli efektem tego jest w praktyce likwidacja zespołu redakcyjnego tygodnika powstałego od zera, mającego czytelników i sprzedającego blisko 100 tys. nakładu, przynoszącego zyski, ale niepokornego wobec rządu i jego kolegów będących (przypadkiem oczywiście, prawda?) wydawcami pisma, to nadal nie jest to objaw sitwy?
I nic to, że w miejsce zlikwidowanego decyzjami pana Hajdarowicza pierwotnego tygodnika "Uważam Rze" powstały aż dwa popularne tygodniki prawicowe "W Sieci" i "Do Rzeczy". To niezamierzony efekt, ale nie podarowany przez władzę, a wywalczony przez pełne determinacji zespoły redakcyjne oraz czytelników pism.
Kpiny z czytelnika, kpiny z sądu
Ale idźmy dalej pozostając tylko w kręgu najbardziej znanych medialnie przypadków okołositwiarskich. Tygodnikiem "W Sieci" zajął się wkrótce sąd. Zajął się z powodu oskarżenia wysuniętego przez tegoż samego pana Hajdarowicza. Wymyślił on, że tygodnik „W sieci" powstał z naruszeniem jego dobra intelektualnego jakim była podstrona istniejąca gdzieś w zapomnianych zakamarkach internetu o nazwie „W sieci opinii". Ponoć tygodnik "W sieci" podszył się pod podstrone pana Hajdarowicza i w ten sposób osiągnął świetny sukces na rynku. Pan Hajdarowicz domagał się więc, aby niezawisły sąd zakazał wydawania tygodnika „W sieci". Człowiek ten przekonywał, że społeczeństwo jest zdezorientowane. Czytelnicy kupując co tydzień w kiosku „W Sieci", w rzeczywistości sądzą, że kupują jego półprodukt medialny o nazwie „W sieci opinii" i to właśnie stąd się bierze niezasłużona popularność prawicowego tygodnika, a sąd... natychmiast przyznał mu rację. Tygodnik naprawdę miał przestać się ukazywać. Konieczna była czasowa zmiana tytułu i długotrwały proces sądowy, aby powróciła pierwotna nazwa. Zainteresowanym czytelnikom pozostawiamy porównanie tych dwóch bytów medialnych i wyciągnięcie wniosków samemu.
A na koniec kilka chwil psychodelicznego rozluźnienia przed zapewne kolejną odsłoną medialnej wojenki na słowa, kontakty i wpływy.
A na drugi koniec, z ostatniej chwili, informujemy wszystkich, że jego wysokość Pan Premier Donald Tusk postanowił, że przejazd nad polskie morze autostradą A1 będzie w weekendy do końca wakacji bezpłatny (choć firma administrująca autostradą twierdzi, że nic o tym nie wie)! Dajmy się więc ogłupić ochłapowi rzuconemu z pańskiego stołu!
"mnie jako zwolennika PiS bardzo cieszy, ze ze wzrostem sadazy mojej partii, wzrasta ilosc tresci zgodnych z tym co glosimy "
Czyli prawda i tylko prawda jest Wasza. Czy taK ? To sa slowa fanatyka , a moze raczej bolszewika. Bo mozna powiedziec - napiszcie dzieci wypracowanie kto jest Waszym idolem i dlaczego Jarek ? Skoro piszesz na tym portalu domniemam , ze mieszkasz w UK. Zachodze w glowe co tutaj robi socjalista. Zamiast nad Wisla budowac i umacnaic socjalizm. No nie moge rozgryzc , w najbardziej kapitalistycznym kraju w europie socjalisci czuja sie dobrze. Czyzby dla pieniazkow ?
mnie jako zwolennika PiS bardzo cieszy, ze ze wzrostem sadazy mojej partii, wzrasta ilosc tresci zgodnych z tym co glosimy
O dziennikarzach bylo jest i bedzie zawsze duzo opinii, mnie jednak najbardziej przypadla do gustu jedna, Jerzego Urbana:
dzinnikarz przedewszystkim musi byc despozycyjny, jezeli przy okazji potrafi cos napisac to dobrze ale nie jest to najwazniejsze
z autostrada sprawa o tyle ciekawa ze prawdopodobnie i tak za te autostrady zaplacimy i to zaplaca nawet ci ktorzy nigdy tamtedy nie pojada
bo wlascicielem autostrady jest spolka i bedzie musiala dostac za to kase
Artykuly na MW zaczynaja pikowac do dna. Pierwsza zasada w rzeczowym i profesjonalnym dziennikarstwie to szafujac nazwiskami w artykule nalezaloby sie podpisac wlasnym.
Miniony tydzień w Polsce kolejny raz przypomniał nam, że demokracja i wolne media nie są dane raz na zawsze. Świat się zmienia i w miejsce metod medialnego kneblowania ust znanych z lat komunizmu, pojawiają się nowe. Polegają na zawłaszczaniu przestrzeni medialnej w celu pilnowania interesów władzy.
