Zdaniem podsłuchujących – chyba niewiele. Pewnie dlatego rok po sensacjach Snowdena okazuje się, że inwigilacja szaraczków trwa w najlepsze (nie, żeby ktoś przytomny wierzył, że będzie inaczej). W dodatku realizowana jest w sposób, który na mieście określa się zacnym mianem „bez obciachu”.
Skąd o tym wiemy? Ano, choćby od Vodafone, jednego z największych operatorów telefonii komórkowej na świecie. Brytyjski telekom zdobył się na uczciwość i przyznał, że jego klienci w 29 krajach świata są podsłuchiwani przez specsłużby za pośrednictwem tajnych łącz dosztukowanych do infrastruktury firmy. W dodatku proceder rozgrywa się poza kontrolą operatora. Co więcej, Vodafone ujawnił, że na podobnych zasadach ze służbami „współpracują” inne koncerny telekomunikacyjne. Dzięki tajnej infrastrukturze bezpieczniacy są w stanie podsłuchiwać na żywo rozmowy, a także lokalizować abonentów w czasie rzeczywistym.
Swoje rewelacje firma opublikowała w obszernym raporcie zatytułowanym Law Enforcement Disclosure Report. Dowiadujemy się z niego m.in., że w niektórych krajach (Albania, Egip, Indie, Katar, Malta, RPA, Rumunia, Węgry) nielegalne jest ujawnianie jakichkolwiek informacji związanych z podsłuchiwaniem obywateli, włącznie z informacją na temat tego, że podsłuchiwanie w ogóle jest możliwe. Na liście podsłuchiwanych krajów nie ma Polski, ale tylko dlatego, że Vodafone sprzedał swoje udziały w Polkomtelu Solorzowi. Jest tajemnicą poliszynela, że wszyscy nasi operatorzy z musu udostępniają swoje łącza bezpieczniakom. Zazwyczaj polega to na tym, że w sekretnym pokoiku w biurowcu telekomu siedzi sobie emerytowany esbek i filtruje dane przewalające się przez eter tudzież światłowody.
Oficjalne statystyki dotyczące wysokiej liczby zapytań o metadane (np. czas połączeń) czy wniosków do sądu o zezwolenie na założenie podsłuchu to zatem pic na wodę, obliczony na odwrócenie uwagi od bezkarnego procederu nieograniczonego podsłuchiwania obywateli. W praktyce służby nie muszą nikogo pytać o pozwolenie, ani udzielać wyjaśnień na temat zabaw w gumowe ucho. Jak ujawnia Vodafone w swoim raporcie, systemy bezpośredniego dostępu zapewniają wścibskim dostęp do transmitowanych danych, zanim dotrą one do samego operatora!
Po sprawie Snowdena być może nie każdemu chce się ekscytować takimi niusami. Dokument Vodafone wprowadza jednak nowy wątek do tematyki podsłuchowej. O ile amerykański „dysydent” ujawnił prawdziwy (choć zapewne zaniżony) zasięg szpetnej działalności NSA, o tyle w tym przypadku mamy do czynienia z „comingoutem” wielkiej korporacji, która twierdzi, że wszystkie rządy (z którymi ma do czynienia) podsłuchują swoich obywateli za pośrednictwem telekomów, a telekomy – ani, ma się rozumieć, obywatele – nie mają w tej sprawie nic do gadania.
I chyba najgorsze w tym wszystkim jest to, że kolejne doniesienia o samowolce służb wielu z nas nie tylko nie stawiają na nogi, ale nawet usypiają – oswajając społeczeństwo z tym fatalnym stanem rzeczy. W dodatku na mieście nie brakuje kretynów bezmyślnie powtarzających frazę ukutą bodaj w siódmym kręgu piekieł: „nic nie zrobiłem, więc nie mam się czego obawiać”. Nie sposób takim mędrkom wytłumaczyć, że owszem mają się czego obawiać, ponieważ zakres tego, co podpada pod asekuranckie „nic nie zrobiłem” zmienia się jak w kalejdoskopie. Zdolność prawodawcza znajduje się bowiem w rozporządzeniu tych samych maniaków, którzy dysponują technologiami masowej inwigilacji. I to oni z dnia na dzień mogą zadecydować o tym, czy legalne jest palenie tytoniu we własnym mieszkaniu, spoglądanie bykiem na dwóch facetów trzymających się za rękę lub noszenie krzyżyka na prywatnej piersi, ale w miejscu publicznym.
Pan Dobrodziej
Bądź pierwszą osobą, komentującą ten artykuł.
Sprawa Snowdena przeszła po mediach jak burza, a my szybko przeszliśmy do porządku dziennego nad faktem, że jesteśmy na co dzień podsłuchiwani. Powód, jak zawsze, jest ten sam: no bo co ja w zasadzie mogę?
