Po co Polakom w UK patriotyzm

Coraz głośniej o Stowarzyszeniu Patriae Fidelis w Wielkiej Brytanii - dbacie o polskie groby, organizujecie protestacje, np. przeciwko wyświetlaniu w brytyjskiej telewizji publicznej serialu wypaczającego obraz Polaków podczas II wojny światowej. To tylko część Waszej działalności. Jaki jest cel takich przedsięwzięć?

Nasze Stowarzyszenie działa już 2 lata, ale dopiero się rozkręcamy. Mamy kilka głównych celów naszej wielopłaszczyznowej działalności. Po pierwsze, chcemy by Polacy nie wstydzili się swojego pochodzenia i byli dumni z bycia Polakami. Mamy chlubne karty historii, Polska kiedyś była jedną z największych potęg, wydaliśmy na świat wybitnych muzyków, artystów, , techników, żołnierzy, pisarzy. Za polskim gentlemanem na przełomie XIX i XX wieku oglądały się wszystkie Europejki, a podczas II wojny światowej Anglicy sami podawali się za polskich lotników, by zdobyć sobie sympatię płci przeciwnej. Musimy głośno powtarzać jaki wkład mieli Polacy w Bitwę o Anglię. Anglicy często nie wiedzą jakiego pochodzenia jest Marie Curie skracając jej nazwisko. To wszystko przecież pozwala nam się czuć obywatelami równej kategorii. Oprócz tej dumy, ważne jest, by Polacy ze sobą współpracowali. Wiele mniejszości w Wielkiej Brytanii się wzajemnie wspiera - tworzą związki zawodowe, grupy wpływu, pomagają sobie w biznesach. Gdyby Polacy też tak potrafili, a przy ilości około jednego miliona Polaków jest to jak najbardziej możliwe, wszyscy byśmy na tym zyskali - mielibyśmy więcej pieniędzy, ludzie musieliby się liczyć z naszym zdaniem, więcej drzwi stałoby przed nami otworem. Na chwilę obecną ktoś w mediach może powiedzieć, że Polacy byli podczas wojny po stronie niemieckich nazistów i nie poniesie z tego powodu żadnej kary. Za oceanem już część młodzieży naprawdę myśli, że ci mityczni naziści to byli Polacy. To wszystko będzie wpływało na jeszcze większą dyskryminację Polaków. Już teraz bardzo często w niektórych miejscach pracy Polacy są gorzej traktowani - żaden polski prawnik jak dotąd nie zajął się taką sprawą, a przecież mógłby na niej zarobić i zdobyć dobre imię. Jednym z celów Stowarzyszenia jest właśnie zwrócenie uwagi na te problemy. Jest nas tu wystarczająco dużo, by polepszać relacje z Brytyjczykami, by mieć wpływ na relacje naszej ojczyzny z brytyjską koroną. Musi nam się tylko zacząć chcieć.

Po co Polakom za granicą patriotyzm?

Patriotyzm się po prostu opłaca. Wspieramy akcję „swój do swego po swoje" by Polacy częściej korzystali z usług innych Polaków w Anglii. Bierzmy przykład z innych mniejszości narodowych, które mają swoje zaplecza doradców i prawników. Żaden polityk nie wda się w złą relację z hindusami czy muzułmanami, wręcz próbuje się wkupić w ich łaski. W Marszu Żywych biorą udział dziesiątki ambasadorów i posłów. Premier Cameron składa życzenia w Ramadan. Natomiast na cmentarzu Gunnersbury podczas obchodów katyńskich pojawia się grupka nieco ponad setki Polaków i ani jednej angielskiej stacji telewizyjnej. Jeśli będziemy się sami wyłączać z życia publicznego, to w pewnym momencie zostaniemy całkowicie wyrzuceni poza społeczny margines. A jeśli zdecydujemy się mieć tutaj dzieci, będą one ze wstydu zmieniać swoje nazwiska. Powinniśmy mieć kilkudziesięciu radnych, a nie jak dotąd jednego czy dwóch, powinniśmy mieć posłów - ludzi, którzy by nas reprezentowali, dbali o nasze potrzeby i o nasze dobre imię. Patriotyzm Polakom jest potrzebny zawsze i wszędzie - to dzięki niemu przetrzymaliśmy zabory, okupację. Także dzisiaj; rozłąki rodzin, trudna sytuacja ekonomiczna i polityczna powinny od nas wymagać, byśmy byli patriotami. Nawet z dala od naszej ojczyzny.

Jak zbudować silną Polonię, skoro Polacy często stronią od Polaków za granicą, nie tworzą wspólnoty, organizują się świetnie tylko w ekstremalnych sytuacjach (śmierć Jana Pawła II, pierwsze dni po katastrofie smoleńskiej)? Inaczej - co w praktyce trzeba zrobić, żeby im się zaczęło chcieć na co dzień?

Nie jest to kwestia Polaków tylko za granicą, to niestety pewna przypadłość, która towarzyszy nam od stuleci. Podczas wojen i trudniejszych okresów jesteśmy sprytnym i współpracującym narodem. Walczymy jak żaden inny, wspieramy się jak bracia i siostry. Kiedy tylko poczujemy powiew wolności, natychmiast leniwiejemy i przestajemy myśleć jak wspólnota. Żeby to się zmieniło, musimy przygotowywać i budować polskie więzi cały czas. W Anglii narastają nastroje antyimigranckie i narastać będą. Powinniśmy już teraz zacząć myśleć co zrobić, by rykoszetem nie dostało się także nam. Powinniśmy mieć wpływy we wszystkich placówkach, na wszystkie partie i instytucje. Musimy zacząć się liczyć. Bo jeśli nie będziemy decydować za siebie, ktoś inny zadecyduje za nas.