Brytyjska stolica muzyki

Kiedy 23 września 1966 r. Jimi Hendrix wsiadał na pokład lecącego z Nowego Jorku do Londynu samolotu, miał ze sobą cały swój dobytek. Składały się nań: gitara elektryczna Fender Stratocaster i niewielka torba, w której upchał kilka ubrań, plastikowe wałki do włosów i leki na trądzik młodzieńczy. W jego kieszeni spoczywało pożyczone po drodze na lotnisko 40 dolarów. Celu podróży można się było oczywiście domyślać. Prawie nikomu nieznany, grywający do kotleta w nowojorskich knajpach gitarzysta marzył o karierze i sławie, a o jedno i drugie w tych czasach o wiele łatwiej było po drugiej stronie Atlantyku.

BRYTYJSKA INWAZJA

Mówiąc wprost, w latach 60. pod względem muzycznym Stany Zjednoczone były brytyjską kolonią i nie ma w tych słowach żadnej przesady. 8 maja 1965 r. w pierwszej dziesiątce amerykańskiej listy przebojów Billboard Hot 100 tylko jedną pozycję zajmowała rodzima kapela Gary Lewis & The Playboys. Cała reszta, łącznie z „jedynką”, zdominowana została przez najeźdźców ze Zjednoczonego Królestwa. Co ciekawe, inwazja przeprowadzona została za pośrednictwem stuprocentowo amerykańskiego wynalazku. Jakby nie było, rock’n’roll powstał na początku lat 50. w USA. Skoczna i łatwo wpadająca w ucho muzyka szybko przyjęła się w różnego rodzaju tancbudach, jednak w domach młodzież w dalszym ciągu chętniej słuchała rodzimej odmiany folku.

Powód tego podziału był bardzo prosty i opierał się na zasadach panujących w ówczesnym społeczeństwie. Wywodzący się z bluesa rock’n’roll przez Amerykanów traktowany był jako domena czarnych. Tak zwanym WASP, czyli białym Anglosasom wyznania protestanckiego (z ang. White Anglo-Saxon Protestant), zainteresowanie tego typu rozrywką po prostu nie przystawało. Zupełnie inaczej sprawa wyglądała w Europie, w której młodzież jak gąbka chłonęła wszystkie nowe, pachnące świeżością trendy. Tak właśnie w Liverpoolu zrodził się  Merseybeat – muzyka grana między innymi przez kapelę The Quarry Men. Grupa z czasem zmieniła nazwę na The Silver Beatles, a następnie skróciła ją do The Beatles. 17 grudnia 1963 r. piosenkę  Beatlesów „I Want to Hold Your Hand” nadała lokalna stacja radiowa WWDC. Następnego dnia rano tłumy nastolatków przypuściły zmasowany atak na sklepy muzyczne w Waszyngtonie, tylko po to, żeby dowiedzieć się, że w żadnym nie ma ani jednej płyty nagranej przez czwórkę Brytyjczyków. Miesiąc później kawałek był już najlepiej sprzedającym się singlem w USA. Po upływie kolejnych trzech miesięcy kapela okupowała już pięć pierwszych miejsc listy Billboard Hot 100, a rekordu tego nie udało się pobić nikomu do dnia dzisiejszego.

– Tym razem brytyjska inwazja nadchodzi pod kryptonimem „beatlemania” – relacjonował  lądowanie wyruszających w swoje pierwsze tournée po Stanach liverpoolczyków reporter CBS Evening News. I rzeczywiście, wkrótce za Beatlesami na podbój amerykańskiego rynku ruszyła Dusty Springfield, a po niej rozpoczął się już zmasowany atak, w którym udział wzięli między innymi The Animals, Petula Clark, The Rolling Stones, Tom Jones, The Yardbirds i wielu innych.

PO SŁAWĘ DO LONDYNU

23-letni Jimi do Londynu nie wybierał się w ciemno. Bilet na przelot pierwszą klasą kupił mu nie kto inny, jak Chas Chandler. Kilka miesięcy wcześniej marzący o karierze producenta muzycznego basista The Animals zobaczył go w jednej z nowojorskich kafejek grającego „Hey Joe” i uznał, że ten młody człowiek idealnie nadaje się na jego pierwsze odkrycie.

W Londynie Chandler nie zasypiał gruszek w popiele i Hendrix już kilka godzin po lądowaniu znalazł się w klubie Scotch of St. James – miejscu, w którym spotykała się cała muzyczna śmietanka stolicy Zjednoczonego Królestwa.