Na dobry początek zadrżą młodzi wykształceni. Polskie Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego tworzy system antyplagiatowy z bazą danych obejmującą prace dyplomowe złożone po 30 września 2005 r. Od tego czasu uczelnie wyprodukowały 3,5 miliona absolwentów. Niektóre z nich już korzystają z własnych programów antyplagiatowych, jednak niebawem system wdrażany przez resort nauki obejmie wszystkie szkoły wyższe.
Wyłapywanie leniów podkradających cudzy dorobek naukowy ma swoje plusy. Może skłonić do większego wysiłku część osób, którym nie chce się sklecić samodzielnie kilkudziesięciu stron, na dowód, że pięć lat edukacji na koszt podatników nie poszło całkiem na marne. Ale nie liczyłbym na cuda. Stan umysłu większości polskich studentów ociera się o pustkę. Niestety nie w rozumieniu buddyzmu zen. A zlecenie napisania licencjatu czy magisterki to wydatek rzędu kilkuset złotych. Na „innowacji” ministerstwa zyska zatem głównie branża „ghostwriterów”.
W ostatnich latach w Polsce odżywa mit „przedwojennego maturzysty”. Szkolnego omnibusa znającego się na grece, łacinie, kulturze antyku, filozofii, historii i innych arkanach wiedzy ekskluzywnej. Być może takie istoty faktycznie stąpały kiedyś po ziemi całymi zastępami – nie wiem. Z jednej strony jest to przykład godny naśladowania, z drugiej – do naśladowania niemożliwy. Przyrost wiedzy (nazywając rzecz umownie) w ciągu ostatniego wieku był większy niż w ciągu całej wcześniejszej historii. Zasób informacji spełniający kryteria tak zwanej „wiedzy ogólnej” rozrósł się niepomiernie, a znajomość „klasyków” – i całej tej kulturowo-historycznej niuansologii – stała się czymś w rodzaju wiedzy luksusowej. Oczywiście, że pewien bagaż danych kulturowych z różnych względów jest w życiu przydatny, a jego funkcja społeczna jest trudna do przecenienia. Jednak większym problemem niż deficyt wiedzy wśród szerokich mas, a szczególnie tych młodych i wykształconych, jest niezdolność do myślenia przyczynowo-skutkowego. Nieumiejętność selekcji danych oraz poprawnego wyciągania wniosków z przesłanek to prawdziwa plaga społeczna o katastrofalnych następstwach. Z prostego powodu: bezmyślnymi łatwo manipulować. Dlatego rządzący „establishment” ma się coraz lepiej, a niższe piętra społeczne coraz gorzej.
Również z tej racji możemy być pewni, że pomysły na wyniuchiwanie naszych zaprzeszłych występków przez rozmaite instytucje „centralne” nie skończą się na niewinnym mechanizmie antyplagiatorskim – któremu, owszem, trudno odmówić zalet. Po prostu niebawem władza wmanipuluje nam szereg innych narzędzi prześwietlających nasze życiorysy. Ze szczególnym uwzględnieniem rysu finansowego. Dlatego właśnie – i tylko dlatego – jestem uczciwym płatnikiem podatków. Konkretnie rzecz ujmując: ze strachu. Bo wiem, że wszystkie ruchy na moim koncie prędzej czy później zostaną przenicowane przez superalgorytmy wywiadu skarbowego. Takie, które będą potrafiły sięgnąć do samego początku historii mojego rachunku i powiązać ją z deklaracjami podatkowymi oraz szeregiem innych danych pozostawionych przeze mnie w urzędach i internetach. A gdyby taki cyberszpicel wyniuchał nieczysty swąd w moich „papierach”, życzliwy urząd w trymiga przyszpiliłby mi odsetki, grzywny i domiary. No a po co mi to?
Bo tak poza tym – uważam, że odprowadzanie podatków nie jest obowiązkiem obywatela. Wręcz przeciwnie. Płacąc państwu haracz, tuczymy bandę złodziei przyklejonych do urzędniczych stołków, a przede wszystkim karmimy system, który pożera naszą wolność i własność. I konstruuje dla nas panoptikon, w którym wszystko będzie zmierzone, zważone, policzone. No i, rzecz jasna, zabronione.
Pan Dobrodziej
Bądź pierwszą osobą, komentującą ten artykuł.
Ciągną się za wami jakieś smrodki? Możecie mieć pewność, że nie umkną one czujnemu powonieniu organów sprawiedliwości. Bo dzięki nowym technologiom władza coraz skuteczniej ostrzy sobie węch na obywateli.
