24-letnia Monika mieszka w północnej Anglii już od pięciu lat. Przyjechała tu zaraz po zdanej maturze. Nie dostała się w Polsce na studia, z pracą w jej rodzinnym Zamościu było ciężko, więc postanowiła spróbować szczęścia w Anglii. O wyborze regionu przesadziło to, że właśnie w północnej Anglii – a dokładnie w Gateshead mieszkał od roku jej kuzyn z żoną, którzy zaproponowali Monice pokój i pomoc w starcie.
Pomału do przodu
Kuzyn spisał się rewelacyjnie. – Kolejny raz przekonałam się, że na moją rodzinę mogę liczyć – opowiada Monika. – Odebrał mnie z dworca autobusowego, ulokował w małej, ale ładnej sypialni swojego mieszkania i załatwił pracę w przetwórni owoców.
W pracy Monika poznała wielu Polaków. Jeden z nich długo zabiegał o względy Moniki, która jednak nie chciała się wiązać na obczyźnie, myśląc jeszcze o powrocie do kraju. Marek był jednak uparty i nie dał się zbyć. Rozmowy telefoniczne i odwiedziny u rodziny w Polsce przekonywały z kolei stopniowo Monikę, że nie ma po co wracać do Zamościa. Właściwie, to jednak wróciła – na jeden weekend, żeby w czerwcu 2010 r. wziąć ślub z Markiem w swojej rodzinnej parafii i wyprawić huczne wesele.
Szczęście w nieszczęściu
Po ślubie i weselu osiedli w Gateshead na dobre i wszystko było jak w bajce. Aż do pewnego sobotniego ranka w październiku 2011 r, kiedy jechali na dworzec autobusowy w Newcastle odebrać gości z Polski – rodziców Moniki. Przepisowo zatrzymali się przed ruchliwym rondem, żeby przepuścić pojazdy z prawej strony, gdy nagle odczuli ogrome uderzenie z tyłu i usłyszeli straszny huk. – Nigdy wcześniej nie słyszałam takiego dźwięku. Nie wiedziałam, co się dzieje. Nic nie widziałam oprócz okularów Marka lecących na szybę i deskę rozdzielczą samochodu – opowiada Monika.
Okazało się, że w tył samochodu uderzył inny samochód. – Nie wiedziałam, co robić – mówi Monika. – Nie byłam pewna, czy mogę się ruszać, czy powinnam wysiadać z samochodu i co dalej. Marek upewnił się, czy wszystko ze mną OK i wysiadł z samochodu. Usłyszałam, jak spokojnie rozmawia z kierowcą, który w nas wjechał.
Monika zdecydowała się wysiąść i sprawdzić, co się stało. - W sumie to byłam zaskoczona, bo sądząc po huku i sile uderzenia myślałam, że cały tył samochodu musi być już zgięty w harmonijkę, a nie było tak źle. Gorzej wyglądał samochód, który w nas uderzył – odpalone poduszki powietrzne, zbite reflektory i wgnieciony przód.
Wiedząc, że samochód wymaga naprawy, Marek wziął od kierowcy jego dane i dane samochodu. Obaj zrobili też zdjęcia samochodów telefonami komórkowymi. Od początku kierowca brał winę na siebie, przepraszał i prosił, żeby nie wzywać policji.
W sumie nie było świadków wydarzenia, bo nikt z przejeżdżających obok nie zatrzymał się, aby zaangażować się w sprawie. Monika i Marek byli cali, nie mieli nawet zadrapania, a poza tym spieszyli się na dworzec po rodziców Moniki, więc zrezygnowali z wzywania policji do stłuczki.
- W tym momencie zaczęłam myśleć o moich rodzicach – wspomina Monika. – Myślałam, co będzie, jak wysiądą z autobusu, na obcej ziemi, nie znając ani słowa po angielsku? Czy mama nie wpadnie w jakąś histerię? Czy tata nie wymyśli jakiegoś genialnego planu szukania taksówki czy autobusu? Żałowałam, że nie wymusiłam, żeby sobie wreszcie kupili komórkę i załatwili roaming na wyjazd do mnie. Dlatego też chciałam jak najszybciej jechać dalej, a wezwanie policji by wszystko opóźniło. A przecież oprócz wgniecionego tyłu nic wielkiego się nie stało.
Jedno zdarzenie, które może przytrafić się każdemu. Ale jego rezultat może być tak różny, jak różni są ludzie. Jedna osoba podda się i powie: "I tak nie wygram z Anglikiem", inna postanowi nie być ofiarą i walczyć o swoje. Tak właśnie zrobiła Monika.
