Dokąd zmierzasz Polaku?

Trzeba jasno powiedzieć, że wszyscy Ci, którzy sięgają po pieniądze socjalne nielegalnie oszukując brytyjskie urzędy, tym samym sięgają po nie do kieszeni nas wszystkich – podatników. Niech więc nie myślą, że bezkarnie i w nieskończoność mogą trudnić się szerzeniem tej patologii, szczególnie w czasach, kiedy nastąpiły już jedne i szykują się następne cięcia pakietów socjalnych.

Bohaterka tej historii zderzenie z brytyjskim prawem ma już za sobą. W porę zabrakło jej opamiętania, ale pozostała jej lekcja, której skutki na długo pozostaną w jej pamięci. Inni Polacy podejmują jednak wyzwanie ryzyka chodzenia po linie, nie zwracając uwagi na fakt, że zbyt cienka bywa granica i nie dla wszystkich aż tak łaskawe i wyrozumiałe będą brytyjskie sankcje prawne.

Samotna matka na zawołanie

Iwona przyjechała do Londynu osiem lat temu. Jej koleżanka z tej samej co ona wsi w Polsce, zaprosiła ją do siebie. Obiecała wynająć pokój i załatwić pracę. Na początku sprzątanie, a jak poduczy się języka, to może nawet posadę w „coffee shopie”. Takie były Iwony początki na brytyjskiej ziemi. Praca za najniższą krajową, pokój za 75 funtów tygodniowo i weekendowe zakupy na Ealingu wypełniały jej czas.

Wkrótce jednak poznała Andrzeja – miłego budowlańca z Krakowa, który również w wynajmowanym pokoju zamieszkał pod dachem koleżanki. Wolny czas zaczęły Iwonie wypełniać także randki z Andrzejem. Po kilku tygodniach zostali parą, a po 17 miesiącach rodzicami. – Spodziewaliśmy się dziecka, ale ciągle znaliśmy się zbyt mało, dlatego na razie postanowiliśmy nie brać ślubu – mówiła Iwona. Jednak kiedy na świat przyszła ich córka, Iwona i Andrzej postanowili zamieszkać z dala od koleżanki, ale nadal nie sami. Wynajęli dom w zachodnim Londynie, podnajęli dwa pokoje Polakom i zadecydowali, że Iwona będzie na razie w obliczu prawa samotną matką, bo przecież właściwie tak jest. On całymi dniami w pracy, widzą się zaledwie wieczorami i w dodatku nie są małżeństwem. Tak na jakiś czas, dopóki nie zadecydują o ślubie.

Po roku sytuacja uległa zmianie, ponieważ ich rodziny namawiały młodych do ożenku. Ulegli i w czasie wakacji odbyło się huczne wesele. Była na nim obecna również koleżanka, pod dachem której para poznała się. Iwonę i Andrzeja było stać na zaproszenie 100 gości i trzytygodniową podróż poślubną do Grecji. Wszystko na własny koszt, bez pomocy rodziców. Mieliśmy gest – uważała Iwona, która mimo że przybrała nazwisko męża i przestała w świetle prawa być już samotnym rodzicem, nie zdecydowała się poinformować o tym brytyjskiego urzędu. Skorzystała znów z porady koleżanki. Rola samotnej matki i płynące z niej korzyści materialne odpowiadały obydwu małżonkom. Stać ich było na wiele, nawet na kupno apartamentu w jednej z krakowskich dzielnic. I można się było pokazać we wsi z jak najlepszej strony. Andrzej podczas pobytów w Polsce snuł barwne opowieści jak to „pracuje jak wół”, ale przynajmniej wie za co. A ona przytakiwała mu mówiąc, że w Polsce nie mogłaby sobie pozwolić na komfort niepracowania i wychowywania dziecka, nie odmawiając sobie, ani jemu niczego. Miała więc markowy wózek i ubranka dla córki – wszystko z najwyższej półki i nie przeszkadzało jej, kiedy usłyszała od swojej sąsiadki Polki: „ty beneficiaro”!

– Uznałam, że nam zazdrości – mówiła Iwona, a ona była wściekła, bo sama borykała się z samotnym macierzyństwem tylko, że ją spotkało to naprawdę. Czar jednak prysł, kiedy w jednym z urzędowych listów poproszono ją o wyciągi bankowe za kilka minionych miesięcy oraz o cotygodniowe rachunki za podstawowe produkty żywnościowe. Wstrzymano jej wypłatę wszystkich zasiłków i poproszono o wyjaśnienie, dlaczego druga osoba widnieje na wyciągu z jej konta, dlaczego ta osoba mieszka w tym samym domu i jej nazwisko znajduje się na kontrakcie wynajmu nieruchomości, wreszcie dlaczego na tego mężczyznę otwarte zostały rachunki za gaz, prąd wodę i council tax, skoro ona zadeklarowała, że mieszka sama. Na nic zdały się składane przez nią kolejne pisemne wyjaśnienia, a nawet desperacki krok wyprowadzenia się Andrzeja z domu. Z miesiąca na miesiąc proszono ją o przekładanie wymaganej dokumentacji, aż wreszcie sprawa znalazła swój finał w sądzie i dla niej ku wielkiemu szczęściu, skończyła się jedynie zasądzeniem zwrotu wypłaconych jej niesłusznie pieniędzy wraz z odsetkami. W przypadku Iwony było to kilkanaście tysięcy funtów.