Weterynarz na Harley’u

Do mojego pierwszego spotkania z Marcinem Lato doszło w poczekalni gabinetu weterynaryjnego. Moja psinka wymagała operacji wycięcia sporego guza na jej boku. Czekałem na rozmowę z weterynarzem przed odebraniem jej po zabiegu. Gdy słowa ‘guz’ i ‘operacja’ pojawiają się w jednym zdaniu, nietrudno się martwić, więc i ja byłem wówczas mocno zaniepokojony.

Jednak wydarzenie następnej chwili zupełnie mnie zdezorientowało. Zawołał mnie weterynarz ... wymawiając moje nazwisko poprawnie! Byłem tak zadziwiony tym faktem, że przez chwilę nie zorientowałem się, że to ja jestem proszony. Mój ojciec przybył do Wielkiej Brytanii po wojnie. Przez całe moje życie nie zdarzyło mi się, aby ktokolwiek, z wyjątkiem najbliższej rodziny, wymówił moje nazwisko bezbłędnie.
„Winowajcą” był pan Marcin, którego do tej pory nie spotkałem w lecznicy. Po zapewnieniu mnie, że mój pies wróci do zdrowia, udało nam się zamienić kilka słów.

2B: Uczył się Pan w Polsce.

Marcin Lato: Od czasu, gdy byłem uczniem, wiele się zmieniło w polskim systemie edukacyjnym. Za moich szkolnych czasów podstawówka trwała osiem lat. Kończyło się ją w wieku 15 lat, potem były cztery lata w liceum. Oprócz liceów ogólnokształcących, można było wybrać „profilowane”, gdzie program przygotowywał do edukacji wyższej w bardziej sprecyzowaną stronę, na przykład handlu lub kierunków technicznych czy plastycznych. Moje liceum ukierunkowane było na nauki przyrodnicze. Wybrałem je, ponieważ już w tym wieku wiedziałem, że chcę być weterynarzem lub lekarzem.
Aby dostać się na studia, po ukończeniu liceum, musiałem zdać egzaminy wstępne z odpowiednio wysokim wynikiem, żeby zapewnić sobie miejsce na wybranym kierunku. Studia w Polsce potrafią być bardzo oblegane, na niektóre kierunki może startować kilkadziesiąt kandydatów na miejsce. Rekordowe liczby liczone są w setkach!
Obecnie, polski system edukacyjny jest bardzo podobny do brytyjskiego. Miejsce na studiach uzyskuje się na podstawie wyników egzaminów maturalnych, choć zupełnie niedawno zostały wprowadzone zmiany w prawie zezwalające uczelniom na przeprowadzanie swojej rekrutacji.

2B: Dokąd pokierowało Pana życie po liceum w pogoni za wymarzonym zawodem?

Studiowałem weterynarię w Lublinie, dyplom zdobyłem w 2002 r. W tym zawodzie jednak nauka nie kończy się nigdy. Nieustannie pojawiają się nowe wyniki badań, nowe techniki pracy, nowy sprzęt, itd. Nie mogę pozwolić sobie na zaniedbanie rozwoju zawodowego, bo szybko zostałbym w tyle, co natychmiast negatywnie odbiłoby się na jakości mojej pracy. W Wielkiej Brytanii niektóre szkolenia są obowiązkowe, bez nich można stracić prawo do wykonywania zawodu.

2B: Czy przyjechał Pan do Anglii zaraz po ukończeniu studiów?

M.L.: Nie, prawdę mówiąc wówczas nie myślałem o wyjeździe z Polski. Przez kolejne 2 lata pracowałem w szpitalu weterynaryjnym w Łodzi. Potem nastał rok 2004, który był dla mnie bardzo obfity w wydarzenia. Razem z przyjacielem otworzyłem prywatny gabinet. Tego samego roku wziąłem też ślub. Chęć podróżowania pojawiła się w końcu półtora roku później. Pomimo sukcesu naszego gabinetu, zrezygnowaliśmy z dalszej pracy, zapakowaliśmy samochód i wyjechaliśmy z przyjaciółmi do Norwegii. Jednak już po paru miesiącach wracaliśmy do Polski.