Londyn tętni sztuką

Z Magdaleną Żuk – pianistką, wokalistką i kompozytorką rozmawiała Jolanta Potocka

Pianistka, wokalistka i kompozytorka. To szeroki wachlarz talentów. Najpierw ukończyła pani studia pianistyczne we wrocławskiej Akademii Muzycznej. Czy jest pani wrocławianką?

– To rzeczywiście szerokie spektrum muzyczne, ale zarówno pianistyka, wokalistyka, jak również kompozycja łączą się ze sobą, wzbogacają i dopełniają. Wrocław jest moim rodzinnym miastem, gdzie ukończyłam liceum Muzyczne im. K. Szymanowskiego i Akademię Muzyczną im. K. Lipińskiego.

Kiedy odkryła pani swoje możliwości wokalne?

– Zanim jeszcze rozpoczęłam swoją edukację muzyczną moje wyobrażenie o muzyce, kształtowaniu muzykalności i wszechstronności artystycznej łączyło się z jej istnieniem w każdym wymiarze. Wyobrażałam sobie, że artyzm to zrozumienie zarówno obszaru ekspresji scenicznej, wokalnej i twórczej. Zawsze bardzo interesowało mnie malarstwo, teatr i musical. Miałam nadzieję, że szkoła muzyczna umożliwi mi wprowadzenie do każdej dziedziny sztuki, co jest przecież bardzo inspirujące.
Ponieważ nie wszystko do końca tak wyglądało jak sobie wymarzyłam, próbowałam realizować to sama. Komponowałam, improwizowałam, śpiewałam. Interesowała mnie głównie piosenka francuska i jazz.
Wzięłam udział w Konkursie i Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lubinie zdobywając Nagrodę Grand Prix w kategorii profesjonalistów. Rozpoczęłam także współpracę z telewizją wrocławską, realizując się, jako wokalistka i aktorka wiele programów muzycznych, w reżyserii Wojciecha Popkiewicza „Ballada o drodze”, „Muzyczny Fin de Siècle”, czy „W rajskim ogrodzie”. Później, już na studiach wystąpiłam jako solistka ze wspaniałym Big-Bandem, pod dyrekcją Aleksandra Mazura na Międzynarodowym Festiwalu Blues Brothers.

Ojciec pani jest naukowcem, a matka lekarzem, skąd więc u pani taki talent muzyczny? Może patrząc wstecz, miała pani jakichś muzyków w rodzinie?

– Rodzice wprawdzie wybrali zawody niezwiązane z muzyką, ale muzyka, sztuka zawsze była i pozostała bardzo ważna. Na pewno także poprzez towarzyszenie mi na koncertach, ale również obserwowanie moich przygotowań i prób mieli okazję z bardzo bliska obserwować ten świat.
Okazuje się jednak, że w domu moich dziadków i pradziadków we Lwowie zawsze był fortepian. Tato mój uczył się gry na fortepianie od swojego dziadka, a mojego pradziadka Aleksandra Piątkowskiego, który był dyrygentem i dyrektorem szkoły w Rudkach, gdzie mieszkał hr. Aleksander Fredro. O tym jednak dowiedziałam się stosunkowo niedawno, tak więc mogę powiedzieć, że jeśli pewne umiejętności czy predyspozycje się dziedziczy, to z pewnością nawet bezwiednie dadzą o sobie znać.

Jest pani stypendystką rządu francuskiego i nie tylko. Reprezentowała pani Polskę w czasie roku polskiego w 2004 r. we Francji i tam też koncertowała. Czy to zadecydowało o przeniesieniu się do Paryża?

– Otrzymałam stypendium rządu francuskiego na studia pianistyczne w Paryżu u prof. Eugene Indjica już w 1998 roku. Po roku studiów wygrałam Konkurs Stypendystów rządu francuskiego na wykonanie koncertu z orkiestrą. Zagrałam w Wielkim Amfiteatrze Sorbony Koncert B-dur W. A. Mozarta KV 595 z towarzyszeniem Międzynarodowej Orkiestry Crous de Paris, pod dyrekcją Amine Kouider. Tak sprzyjająca atmosfera artystyczna skłoniła mnie do pozostania w Paryżu.
Zawsze bardzo ważna była dla mnie możliwość słuchania ciekawych artystów. Paryż w tym czasie był i jest miejscem, do którego przyjeżdżają wszyscy najwięksi artyści. W 2004 roku miałam zaszczyt oficjalnie prezentować Polskę w czasie Roku Polskiego Nova Polska z koncertami po całej Francji. W roku Chopinowskim 2010 wykonywałam recitale chopinowskie, a także Koncert e-moll z orkiestrą Konserwatorium Chopina w Paryżu, jak również w wersji na fortepian i kwartet smyczkowy z muzykami Orkiestry Filharmonicznej Radia Francuskiego.
Paryż stał się także moim miejscem rodzinnym. W Paryżu mieszka mój brat, Andrzej Żuk, który jest wybitnym matematykiem i jednym z najmłodszych profesorów Uniwersytetu Paryskiego.