Jak nas widać znad Tamizy

Kilka miesięcy temu krajowe media opisywały zdumiewający raport, jaki dla Ministerstwa Edukacji Narodowej przygotował prof. Adam Suchoński - dydaktyk i ekspert ds. podręczników historii. Sprawdził on, co można przeczytać o Polsce w zachodnioeuropejskich podręcznikach do historii. I cóż się okazało?

Otóż w przeddzień naszego wejścia do Unii Europejskiej brytyjskie podręczniki przedstawiały Polskę jako kraj mocno zacofany, gdzie rolnicy z rzadka używają maszyn, a na szczytach władzy od zarania dziejów panowała anarchia i łapówkarstwo. W innych państwach Starej Unii widzieli nas zresztą podobnie. Zmarniałe krowy na równie zmarniałych polach, chłopi z widłami i dymiące kominy Nowej Huty, bądź w najlepszym razie jacyś zarośnięci partyzanci walczący o kolejną przegraną sprawę -  takie obrazki kształtowały wizerunek Polski wśród zachodnioeuropejskich nastolatków. Powie ktoś: nie ma się co obrażać, wszak nie ma dymu bez ognia. Niby racja. Sami przecież najlepiej wiemy, że drugiej Japonii nad Wisłą nie zbudowaliśmy. Polityków mamy jakich mamy. Autostrad przybywa pomału. Sukcesów wciąż odnosimy nie tyle, ile byśmy chcieli, za to z klęskami obnosimy się przy każdej możliwej okazji. Nie u nas wymyślono silnik samochodowy, komputer i telefon komórkowy. To jednak jeszcze nie powód, by samemu ustawiać się w roli „chłopców do bicia”. Coś tam przecież na przestrzeni ostatniego stulecia nam się udało. Coś ciekawszego niż tylko wojny i przegrane powstania jednak się wydarzyło. Chyba liczący ponad 30 milionów ludzi kraj w środku Europy można pokazać inaczej aniżeli tylko przez pryzmat wiejskiej nędzy, zdewastowanego środowiska i smutnej historii.

Dlatego też podajemy Wam dzisiaj siedem - związanych zarówno z Polską, jak i Wielką Brytanią - faktów, o których być może nie wiedzą (choć powinni) Wasi brytyjscy sąsiedzi, a które zapewne poprawiłyby w ich oczach Wasze notowania.

„Satisfaction” nad Wisłą w 1967 r.

To właśnie u nas swój pierwszy koncert za Żelazną Kurtyną zagrali The Rolling Stones. Był rok 1967 – trwała wojna wietnamska, u Wielkiego Brata rządził „twardogłowy” Leonid Breżniew i nic nie wskazywało na rychłe ocieplenie w stosunkach wschód – zachód. Mimo tego 13 kwietnia Mick Jagger z kolegami dwa razy wystąpili w warszawskiej Sali Kongresowej (wedle legendy zgodę na koncert u Władysława Gomułki – ówczesnego pierwszego sekretarza- wyprosiły jego wnuczki, ubóstwiające Stonesów). Nagłośnienie było fatalne, występ krótki i raczej taki sobie, zawiedzeni fani dla których zabrakło miejsca tłukli się przed budynkiem z milicją, ale to już było nieistotne. Nad Wisłą zabrzmiało „Satisfaction” i wiadomość o tym natychmiast poszła w świat. To tak jakby dzisiaj Metallica zagrała na Kubie.

Piłka nożna górą

Trudno w to uwierzyć, ale częściej od Wyspiarzy stawaliśmy na podium w piłkarskich mistrzostwach  świata. Oni dokonali tego tylko raz (i to na swoim terenie), my dwa razy więcej sięgając po medale na trudnych boiskach Niemiec i Hiszpanii! Można oczywiście dywagować, czy dwa polskie brązy z lat 1974 i 1982 są warte więcej, mniej, czy może tyle samo co angielskie złoto z roku 1966, ale faktem pozostaje, że w statystykach tej imprezy pojawiamy się częściej. A jeśli Wyspiarzom jeszcze mało, to na dokładkę zawsze dopowiedzieć, że bezpośredniej konfrontacji królów strzelców Mistrzostw Świata również jesteśmy górą, bo nasz Grzegorz Lato w 1974 siedem razy trafił do bramki rywali, a Gary Lineker w 1986 uczynił to o jeden raz mniej.