Radio moja miłość

Jacku, jak to jest, że z grona kilkunastu prezenterów i garści polskich audycji radiowych, w irlandzkim eterze ostałeś się tylko Ty i dwóch jeszcze innych radiowców. Czyżby praca w radiu była swoistym testem na wytrzymałość, który większość niestety oblała?

Rzeczywiście spoglądając wstecz, choćby na naszą redakcję polskich programów w Dublin City FM, na samym początku polskich audycji było kilka. Jak się jednak okazało pogodzenie radiowych obowiązków, zainteresowań na zasadzie wolontariatu – bo to trzeba podkreślić – z prozą życia na emigracji, nie jest takie proste. Myślę, że naszym kolegom i koleżankom w redakcji, która wspólnie tworzyliśmy, zabrakło tej radiowej wytrwałości ale przede wszystkim radiowej pasji i miłości. Myślę, ze w naszym przypadku sytuacja była jasna od samego początku. Doskonale wiedzieliśmy czego chcemy, wiedzieliśmy jak powinien wyglądać program radiowy. Mamy za sobą wieloletni bagaż radiowego doświadczenia i co najważniejsze kochamy radio. Tylko kochając radio można robić radio….

W tym roku poszczycić się możesz niebylejaką rocznicą. Oto wczesną wiosną minęło 5 lat, od kiedy “120 Na Godzinę” po raz pierwszy popłynęło w irlandzki eter. Jak wspominasz tych minionych pięć lat?

Podczas tych blisko sześciu już lat z audycją, bardzo wiele się działo. Zarówno w życiu naszej emigracji na Wyspie, jak i w życiu samej audycji, która gościła nie tylko w mediach polonijnych w Irlandii ale takze m.in. na antenie radiowej Trójki, Radia Wawa, TVP, TVP Polonia czy tez w wiadomościach telewizyjnych na antenie TV Puls. To wspaniały, wyjątkowy czas. Świadomość „dawania” choć namiastki polskiego radia, jest bardzo krzepiąca.

Chciałabym powrócić do specjalnego jubileuszowego, wydania Twojej audycji. Z okazji 5-lecia audycji, na samym wstępie program rozpocząłeś od nagrania “Nie pytaj o Polskę” Grzegorza Ciechowskiego. To nagranie pojawiło się również w marcu 2006 roku, kiedy Twoja audycja zabrzmiała w irlandzkim eterze po raz pierwszy. Dlaczego akurat ten utwór?

„Nie pytaj o Polskę”, to nagranie szczególne. Przede wszystkim to fascynacja twórczością Grzegorza Ciechowskiego, który był nie tylko wielkim, ale I łamiącym schematy artystą, który zapisał się w historii muzyki jako jeden z symboli rocka i buntu, rozumianego jako potrzeba wolności. Przed ponad pięcioma laty, kiedy rozpoczynała się moja radiowa przygoda na emigracji, będąc z dala od kraju, również bylem w pewnym sensie człowiekiem „wolnym”, ale I jednocześnie tak bardzo związanym z Polska. To nagranie wyjątkowe. Niczym rozmowa o uczuciach związanych z Ojczyzna. To nagranie, które jest dla mnie poniekąd hymnem ale I jednocześnie wiarą, ze Polska może być lepsza I piękniejsza.

Czy czujesz w sobie misje podtrzymywania tej kruchej więzi z Polska?

Świadomość takiej malutkiej misji, z dala od kraju, oczywiście towarzyszy. Funkcjonowanie polskiego radia tu – w Dublinie, w Irlandii czy tez gdziekolwiek na świecie gdzie jest polonia, jest bardzo ważne. Bez dwóch zdań, jednym z istotnych zadań polskiego radia na emigracji powinna być pomoc w podtrzymaniu szeroko pojmowanej więzi z Polską. Myślę, że istotną rolą radia na emigracji powinno być wspieranie wszystkich przejawów aktywności środowisk polskich.

Zawsze zastanawiała mnie nazwa Twojej audycji- „120 Na Godzinę”. Co nazwa ta oznacza?

120 Na Godzinę to nic innego jak określenie mające odniesienie do dynamiki audycji, jej klimatu a także temperamentu, ale to również w domyśle, 120 minut na godzinę. Czyli tworzenie i realizowanie audycji, która swoja zawartością oraz zmiennością tematów, powinna mieć co najmniej 120 minut. Nazwa miała określać energię oraz radiowy potencjał. Myślę, ze audycja „120 Na Godzinę” od blisko sześciu lat właśnie tak jest odbierana.

Wiem, że Irlandia nie była dla Ciebie pierwszym miejscem, gdzie miałeś styczność z radiem – opowiedz więcej o swoich doświadczeniach dziennikarskich.

Z radiem związany jestem od kilkunastu lat. Przed przyjazdem do Irlandii przez wiele lat pracowałem w Radiu Grudziądz- aktualnie Eska Grudziądz. Miałem również pewien epizod związany z popularnym wówczas w kraju e-radiem- Radiem Friko. Po przylocie na Zielona Wyspę, współtworzyłem wówczas pierwsze polskie internetowe radio w Dublinie – Radio MOC Dublin. Tymczasem od marca 2006 roku prowadzę polskie programy w irlandzkim eterze. Początkowo przez kilka miesięcy na antenie Radia Sunrise 94,9 FM. Od lipca tego samego roku na antenie 103,2 Dublin City FM- stacji radiowej znanej starszym słuchaczom jako Dublin City Anna Livia FM. Poza radiem bylem również współzałożycielem oraz współtwórcą pierwszej Internetowej Telewizji Polonii iTVe w Irlandii www.itve.pl. Wcześniej telewizji internetowej Nadajemy TV, w których pełniłem funkcje redaktora naczelnego oraz dziennikarza.

Opowiedz o najciekawszych gościach, jakich miałeś okazję prezentować na antenie.

Słuchacze przez ostatnich pięć lat  czas mogli usłyszeć cały przekrój, począwszy od przedstawicieli Ambasady RP w Dublinie, Związków Zawodowych, wydawców I dziennikarzy polskiej prasy na Wyspie, portali internetowych, po muzyków m.in. DZEM, Kobranockę, Lady Pank, Sokola & Pono, Kult, T.Love, Lidie Kopanie, Rafała Brzozowskiego z Mono, Lao Che, O.S.T.R., Raz Dwa Trzy, Czesława Mozila, aktorów-Piotra Zelta, Jarka Jakimowicza, zawodników StrongMan m.in. Jaroslawa Dymka, Sławomira Toczka. Gośćmi programu byli również satyrycy kabaretu toruńskiej Kompanii Satyryków M3, prezentujący cykl radiowych skeczy prosto znad Wisły oraz wielu wielu innych.