Emigrant - to może brzmieć dumnie

Znawcy sceny politycznej są podzieleni w ocenie szans Pawlenty’ego. Jakkolwiek by jednak nie zakończyła się jego batalia, to sam fakt startu w tym prestiżowym wyścigu już jest precedensem. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by o najważniejszy urząd najpotężniejszego mocarstwa świata ubiegał się ktoś o polskobrzmiącym nazwisku. A zatem Kowalski, Nowak, czy Malinowski nawet na drugim krańcu globu mogą również marzyć o sukcesie. Nie muszą być kojarzeni z pracą na zmywaku, jak to często wyobrażają ich sobie rodacy w Starym Kraju.

Powie ktoś, że Pawlenty nie jest klasycznym emigrantem (a tylko jego potomkiem), więc nie można na podstawie jego losów budować tak optymistycznej tezy? Dobrze, a zatem spójrzcie na te siedem nazwisk poniżej! Dzielą je epoki, profesja i wiek. Łączy status emigranta i…. odniesiony sukces, który sprawił, że są rozpoznawani na całym świecie. Oto naszych siedmiu wspaniałych emigrantów!

Pola Negri – głowę dla niej stracił Charlie Chaplin i Rudolf  Valentino. W latach 20. ubiegłego wieku miała status „seksbomby” i absolutnej gwiazdy niemego filmu. Spektakularna kariera Apolonii Chałupiec (bo tak brzmiało jej prawdziwe nazwisko) zaczęła się od występów na deskach warszawskich teatrów. Później przeniosła się do Berlina, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych, gdzie świeciła triumfy do czasu rozpowszechnienia się filmu dźwiękowego (niski ton głos i… polski akcent przeszkodziły jej w dalszej karierze). Jako jedyna polska aktorka doczekała się gwiazdy na słynnej Hollywood Boulevard.

Andrzej Gołota – prawdziwy „bad boy”. Czasami na bakier z prawem (to właśnie po awanturze we włocławskim lokalu wyjechał do USA, woląc uniknąć bliższego kontaktu z polskim wymiarem sprawiedliwości) i regułami bokserskiej sztuki, ale skoro tak wysoko zaszedł, to jak go tu nie kochać? To dla niego Kazik Staszewski zdzierał gardło na koncertach radośnie wieszcząc, że „kolejny oponent na kolankach”, a tysiące Polaków w Starym Kraju zarywało noce oglądając jego bokserskie pojedynki z Riddickiem Bowe, Lennoxem Lewisem i Mikiem Tysonem. „Endrju” miał (i mógł) być naszym herosem, ale koniec końców stał się pośmiewiskiem kojarzonym z ciosami poniżej pasa. Cóż, bywa i tak. Nie zmienia to jednak faktu, że przez pewien czas za jego sprawą w światowym serwisach sportowych znów mówiło się o Polsce.

Fryderyk Chopin – cokolwiek, by o nim nie napisać, to i tak zabrzmi to banalnie. Używając języka współczesnych marketingowców jest on najbardziej rozpoznawalną polską „marką” w światowej kulturze. Jeszcze za życia był porównywany do Mozarta. Do inspiracji muzyką Chopina przyznawali się kompozytorzy tej klasy co Ryszard Wagner, Robert Schumann, Franciszek Liszt oraz Edvard Grieg. Na punkcie jego twórczości kompletnie oszaleli Japończycy, co zresztą widać przy okazji każdego Konkursu Chopinowskiego. A jak to się stało, że Chopin został emigrantem? Po prostu z pełną premedytacją nie przedłużył paszportu. Rzecz działa się krótko po upadku powstania listopadowego (które Chopin przeczekał z dala od granic Królestwa Polskiego), więc taki gest automatycznie pozbawił go prawa powrotu na ziemie zaboru rosyjskiego. Do śmierci pozostał na emigracji. Tam pisał swe polonezy i nokturny, tam przeżywał swoje burzliwe romanse i tam też zmarł. Pochowany został na paryskim cmentarzu Pere Lachaise.

Ernest Malinowski – gdyby dzisiaj żył w Polsce, to albo mielibyśmy już autostrady, albo… wyjechałby na emigrację. Jako, że przyszło mu jednak żyć w XIX stuleciu, więc z jego umiejętności skorzystali inni. Znad Wisły wyjechał po upadku powstania listopadowego. Wykształcony na francuskich uczelniach inżynier budował port w Algierze, pracował przy regulacji rzeki Mozy, ale prawdziwą sławę przyniosły mu jednak dopiero spektakularne budowle w Ameryce Południowej. To właśnie on zaprojektował i nadzorował budowę Centralnej Kolei Transandyjskiej, która połączyła centrum Peru z wybrzeżem Pacyfiku. Wcześniej angielscy inżynierowie uznali to zadanie za niewykonalne. Malinowski udowodnił, że nie mieli racji, a zbudowana przez niego ponad 200-kilometrowa linia do czasu otwarcia w 2006 roku Kolei Tybetańskiej była najwyżej położoną linią kolejową na świecie.

Łukasz Podolski – a mógł grać kiedyś dla Polski… Pamiętacie tą piosnkę z youtuba’a, która pojawiła się tam kiedy urodzony i wychowany na Śląsku piłkarz pogrążył naszą reprezentację na Euro 2008 strzelając nam dwie bramki? Kibice w Starym Kraju podzielili się na dwa przeciwstawne sobie obozy, z których każdy miał diametralnie inną odpowiedź na fundamentalne w tym czasie pytanie: wybaczyć mu te dwa trafienia? Dziennikarze nachodzili mieszkającą w Gliwicach rodzinę i znajomych dopytując o smakowite kąski z życia Łukasza i jego nastawienie do Starego Kraju. Dwa lata później nie mieliśmy tego problemu – podczas Mistrzostw Świata w RPA polska reprezentacja nie grała, więc z czystym sumieniem mogliśmy kibicować Podolskiemu, który w niemieckich barwach zdobył brązowy medal.