Wszystkie nasze mamy

- Mój syn od pięciu lat w Londynie mieszka i pracuje – opowiada spotkana na lotnisku w Katowicach pani Jadwiga. Właśnie leci do syna na święta. – Twierdzi ,że jest to jego miejsce na ziemi. A ja co o tym myślę? Cóż, wychodzi na to, że ode mnie do Londynu to bliżej niż do Warszawy. Mały skok na Pyrzowice i dwie godziny później jestem już u niego.

Pani Jadwiga śmieje się, że na lotnisku ma już znajomości, funkcjonariusze ze służby granicznej mówią jej dzień dobry i czasem zagadują, co słychać. Jej syn jest jedynakiem, mąż nie żyje już od kilkunastu lat. Czy zastanawia się, czy nie lepiej byłoby przenieść się na stałe do syna? – Proszę pani, ja się jeszcze nie czuję staro – odpowiada, niemalże oburzona. – Mam tu zresztą jeszcze swoje zajęcia, nie chciałabym wszystkiego zostawiać i nagle zwalać się synowi na głowę. Wiem, że kiedy będzie trzeba, to on mi pomoże. Na razie ma swoje życie.

Lotnisko w Dublinie. Pani Helena spieszy się, by jak najszybciej przejść przez bramki do wyjścia, bo ma tylko 15 minut od wylądowania do odjazdu busa do Belfastu. Następny jedzie za godzinę, a na miejscu w Belfaście już będzie czekał zięć. – Córka z zięciem i dwoma synkami mieszka w Lisburn – opowiada pani Helena. – Jeżdżę do nich regularnie od czterech lat, kiedy urodził się pierwszy wnuczek, Kazik. Teraz jeszcze jest Staś. Z córką mam lepszy kontakt, niż kiedy mieszkała  w Polsce. Kiedy jestem w Polsce codziennie rozmawiamy przez telefon, nawet po kilka razy, rozmawiamy na skypie. Cieszę się, że tu jej się życie układa i nie mam poczucia, że jest jakoś strasznie daleko. Ale oczywiście bardzo za nimi tęsknię…
W telefonie komórkowym – nowy model iphona, prezent świąteczny od córki – ma ustawioną aplikację, pokazującą pogodę w Lisburn. W tle oczywiście zdjęcie córki z wnukami.

Internetowe fora pełne są rozmów rodziców, których dzieci wybrały życie na emigracji. „Przychodzi taki moment, że dziecko Twoje dorośleje i “odcina pępowinę”. Moja córka 14 lat temu wyjechała z Polski do Niemiec. Ciężko mi było, oj ciężko. Teraz Ewa ma 34 lata, swoje dorosłe życie ułożyła tam, skończyła studia, jest szczęśliwa i to jest najważniejsze. Jakby mieszkała w Warszawie to miałabym do niej dalej, niż do Berlina. Nie wraca do Polski, bo musiałaby wszystko zaczynać od początku. Przypuszczam, że gdyby mieszkała we Wrocławiu nie widywałybyśmy się częściej. Takie jest życie – ot co! Trzeba dzieciom pozwolić odejść. My mamy komputer i rozmowy na Skype z dzieciakami” – pisze jedna z użytkowniczek. „Mamy stały kontakt dzięki internetowi , no jak zatęsknię 1,5 godziny lotu i jestem w Anglii, ważne że znaleźli swoje miejsce na ziemi, to ich życie i nikt za nikogo życia nie przeżyje, więc akceptuję ten wybór i cieszę się ich szczęściem, a że nieraz bardzo tęsknię? No trudno, to też jest coś co musi towarzyszyć codzienności” – pisze inna mama z emigracyjnymi pociechami.
Dla wielu z nich internet to jedyny kontakt z dziećmi, z wnukami. Właśnie dla nich przechodzą przyspieszone kursy obsługi komputera, sprawdzają, które komunikatory są najlepsze, uczą się instalować internetowe kamery i z czasem swoimi umiejętnościami potrafią zaskoczyć własne dzieci. – Kiedy wyjeżdżałam do Irlandii Północnej, moja mama potrafiła wysłać mi smsa, chociaż czasem przychodziły do mnie te, które chciała wysłać do mojego brata czy do ojca – opowiada Agnieszka z Belfastu. – Na pierwsze święta, które spędzałam potem w Polsce, kupiłam jej laptopa i powiedziałam, że będzie nam tak łatwiej i taniej się komunikować. Teraz sama dzwoni do mnie na skypie, wysyła zdjęcia i filmiki, bardziej jest w tym wszystkim oblatana ode mnie…