Polak mistrzem Wielkiej Brytanii

Nie szkoda było zamieniać trykot z orzełkiem na brytyjski?

- Pewnie, że szkoda. Ja zawsze czułem i czuję się Polakiem, ale życie potoczyło się tak, że nie miałem wyboru. W ogóle to, że walczę, i mam szansę na olimpijski start, jest jak cud. W Polsce jako junior odnosiłem sporo sukcesów, potem zdobyłem tytuł młodzieżowego mistrza kraju, jednak szybko, w wieku dwudziestu lat, zostałem ojcem i musiałem myśleć o utrzymaniu rodziny. A także przewartościowaniu swoich priorytetów. Zrezygnowałem ze studiów na Akademii Wychowania Fizycznego, o których marzyłem, a ponieważ w zapasach pieniądze były niewielkie, trzeba było zakasać rękawy i robić coś innego...

Dlatego wyjechałeś do Anglii?

- To był główny powód. Pochodzę z Gdańska, tam odbyłem zasadniczą służbę wojskową w jednostkach specjalnych Straży Granicznej i myślałem o zostaniu w tej formacji na dłużej. To były moje klimaty - zdobyłem uprawnienia, między innymi strzelca i płetwonurka, cały czas trenowałem zapasy i inne sztuki walki. Niestety, okazało się, że nie ma etatów... Wtedy pojawił się pomysł z Londynem gdzie miałem trochę przyjaciół. To miał być sposób na zarobienie godziwych pieniędzy, ale ważnym czynnikiem była też możliwość nauki języka angielskiego.

Jest tak, jak planowałeś?

- Przyjeżdżając tutaj nie miałem złudzeń, wiedziałem, że to nie będzie eldorado. Finansowo na pewno jest lepiej niż w kraju, są większe możliwości, szersze perspektywy. Może nie wszystko potoczyło się tak jak planowałem, jednak ogólnie pobyt w Anglii oceniam pozytywnie. Londyn to piękne miasto – pełne zabytków, ciekawych miejsc, wydarzeń kulturalnych z najwyższej półki.
Obecnie pracuję w Vitamin Shop, firmie zajmującej się sprzedażą odżywek dla sportowców. Dorabiam też jako pracownik ochrony. Ale najważniejsze jest to, że po prawie sześciu latach wróciłem do wyczynowego sportu. Być może będę miał możliwość startu w brytyjskich barwach na Olimpiadzie w Londynie, jednak pamiętam o swoich korzeniach. Mój 8-letni syn Cyprian uczy się w brytyjskiej podstawówce, a jednocześnie chodzi do polskiej szkoły. W domu kultywujemy narodowe tradycje i nie wyobrażam sobie żeby było inaczej. Śmieszą mnie ludzie, którzy zapominają skąd przybyli.

W sporcie miałeś solidną przerwę...

- Szczególnie dla takiego fanatyka jak ja to było trudne do zniesienia (śmiech). Dla kogoś, kto ze sportem związany był przez lata, to praktycznie wieczność. Trenowałem regularnie od szóstego roku życia – najpierw jako samouk w domu, a potem w różnych klubach; różne dyscypliny. Karate, taekwondo, piłkę nożną. Potem - już wyczynowo - zapasy w stylu klasycznym w klubie Granica Gdańsk pod okiem trenera Józefa Alijewa, któremu wiele zawdzięczam. Klub początkowo mieścił się w Stoczni Gdańskiej, ale po tragicznym pożarze 24 listopada 1994 roku został przeniesiony do jednostki Straży Granicznej w Gdańsku Nowym Porcie.
Na zapaśniczą salę trafiłem dość przypadkowo, jednak szybko połknąłem bakcyla i na wyniki nie trzeba było długo czekać. Wygrywałem kolejne zawody – pierwszy krok zapaśniczy, mistrzostwa Wybrzeża, mistrzostwa makroregionu, a ukoronowaniem tego marszu był tytuł młodzieżowego mistrza Polski w 1998 roku w Poznaniu. Dzięki temu trafiłem do kadry narodowej i w biało-czerwonych barwach startowałem w różnych międzynarodowych imprezach - w Rosji, Niemczech, na Słowacji… Tu ciekawostka, zaczynałem od kategorii 55 kg, ale stopniowo piąłem się w górę. Obecnie przy wzroście 180 cm walczę w wadze ciężkiej do 96 kg.