Europa będzie nasza

W ubiegłym roku wydałaś swoją pierwszą płytę…

Po debiutanckim krążku „Island Girl” zebraliśmy dużo pochlebnych recenzji. Dobra sprzedaż, koncerty, zainteresowanie ze strony mediów i słuchaczy. Obecnie przygotowujemy nową płytę, którą nagrywaliśmy w sierpniu na tak zwaną setkę, czyli na żywo. To było cudowne uczucie, w przyszłości będę chciała nagrywać tylko w ten sposób. Przed nami bardzo pracowity okres. Razem z moim zespołem Belgian Sweets wystąpimy 14 listopada w Jazz Cafe POSK, dzień później w Ronnie Scott’s Bar, a 21 listopada w Baltic – w ramach London Jazz Festival. Wydanie płyty planujemy na wiosnę 2011 roku, potem będzie jej promocja. W maju jedziemy do Belgii i Holandii, latem zagramy na kilku festiwalach, a jesienią odwiedzimy Polskę. W planach mamy również koncerty we Francji oraz Hiszpanii; Europa będzie nasza (śmiech).

Niezłe tempo...

Nauczyłam się planować wydarzenia z dużym wyprzedzeniem, to motywuje i daje siłę do pracy. Kiedy przyjechałam do Londynu przez kilka lat nie mogłam się zaaklimatyzować, właściwie trzymała mnie tu tylko świadomość, że zespół jest w Belgii i mogę się łatwo przemieszczać na spotkania z muzykami. Rozważałam przenosiny do Krakowa, ale to uniemożliwiłoby mi kontakt z grupą. Nie zliczę przepłakanych nocy jednak teraz wiem, że przyjazd do Londynu był najważniejszą i najlepszą decyzją w moim życiu. Chociaż projekt z Belgian Sweets dopiero po sześciu latach zaczyna przynosić efekty...

Na scenie pojawiłaś się stosunkowo niedawno...

Na tej profesjonalnej tak, natomiast od kiedy pamiętam praktycznie zawsze gdzieś występowałam. Byłam bardzo żywym dzieckiem, mając cztery lata najczęściej śpiewałam pod stołem (śmiech).

Rodzinne tradycje?

Niekoniecznie. Mama jest księgową, a tata elektronikiem. Co prawda mama ma piękny głos, ale muzyka nie jest jej pasją – wybrała pracę i rodzinę. Natomiast mój młodszy brat – obecnie student Politechniki Wrocławskiej – jest perkusistą.
Jako kilkuletnia dziewczynka należałam do lokalnego teatru, grałam role w dziecięcych przedstawieniach. W przedszkolu, w szkole podstawowej, potem w liceum – gdzie występowałam w kabarecie „Przedtem”, śpiewałam w zespole rockowym i na poetyckiej scenie. Na studiach też było intensywnie. Udzielałam się w samorządzie studenckim, mieliśmy wiele pomysłów, imprezy do rana... Dużo się działo. To wtedy zaczęłam pisać pierwsze własne piosenki i śpiewałam w duecie z gitarzystą. Jednak na poważnie zaczęłam się tym zajmować dopiero kiedy przebywałam na stypendium w Belgii. Tam poznałam Belgian Sweets i całą ekipę z którą współpracuję do dziś.

W ostatnich miesiącach występowałaś w wielu znanych miejscach...

… o czym jeszcze kilka lat temu mogłam tylko pomarzyć. Ale – jak widać – cuda się zdarzają. National Theatre, Barbican Centre, Ronnie Scott’s, London Jazz Festival – na koncerty w tych miejscach musieliśmy ciężko zapracować. To efekt pracy ostatnich lat, nic nie przyszło łatwo. Bardzo się z tego cieszę, jednak kiedy rozmawiam z chłopcami z zespołu to bodaj najbardziej utkwiły nam w pamięci występy w bardzo małych miejscach. Graliśmy na przykład w Bełchatowie – było ciepło, cudownie, nastrojowo; wręcz magicznie. No i ta kochana widownia. Bardzo lubimy też publiczność Jazz Cafe Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie, która zna się na muzyce, wspiera i rozumie wykonawców.