UK: Wszystko widzę, wszystko słyszę

Wszędobylskie kamery, prawo antyterrorystyczne, permanentna inwigilacja aktywistów, olbrzymie uprawnienia policji, potężny aparat bezpieczeństwa, podsłuchy telefonów na masową skalę, największy zbiór DNA i bezzałogowe samoloty zwiadowcze krążące nad głowami.  
Wyspy Brytyjskie przemieniają się w schizofreniczny sen miłośników teorii spiskowych węszących wszędzie powszechną kontrolę, inwigilację i łamanie praw obywatelskich. Tyle tylko, że to już nie sen paranoika, a rzeczywistość. W kraju policyjnym nikt nie kontroluje zasadności stosowania inwigilacji, a zebrana w sposób tajny wiedza służy do wymuszania posłuszeństwa wobec władzy.

W państwie prawa środki techniki operacyjnej – niezbędne z punktu widzenia bezpieczeństwa – pozostają pod ścisłą kontrolą, a informacje uzyskane z podsłuchów służą przede wszystkim potrzebom procesowym. W Wielkiej Brytanii ta machina powoli wymyka się spod demokratycznej kontroli. W samym 2006 roku ponad 800 różnej maści organizacji, instytucji rządowych, policji, firm ochroniarskich, samorządów lokalnych itp. otrzymało prywatne dane ponad 250 tys. osób. Liczbę niewidzianą w jakimkolwiek innym, demokratycznym państwie prawa.

UK-raina permanentnej inwigilacji

W Londynie pod Piccaddilly Circus znajduje się potężne centrum monitoringu. To tutaj bije serce systemu Westminster, dzięki któremu mieszkańcy stolicy mają się czuć bezpiecznie. Na kilkudziesięciu monitorach grupa ochroniarzy ogląda obrazy ze 10 tys. ukrytych kamer umieszczonych w każdym zakątku Londynu. Według Home Office (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych), które za 1,25 miliona funtów osiem lat temu zafundowało zabawkę do podglądania londyńczyków, Westminster jest najlepszym praktycznym przykładem na to, jak w przyszłości będzie wyglądał państwowy system bezpieczeństwa. Do londyńskich podziemi ciągną pielgrzymki z całego świata, żeby na własne oczy zobaczyć, jak nieświadomi niczego mieszkańcy stolicy przechadzają się po ulicach, jedzą rybę z frytkami albo parkują w miejscach niedozwolonych. W ciągu ostatnich siedmiu lat centrum odwiedziło 6 tysięcy oficjeli z 30 krajów. Wpadli z wizytą policjanci z najniebezpieczniejszych miast na świecie (Sao Paulo, Baltimore) jak również miłośnicy osobliwych wersji demokracji np. z Chin.

Londyński monitoring to cud nowoczesnej techniki. Kamery są dobrze ukryte, potrafią obracać się na wszystkie strony (rotacja 360 stopni) oraz zarejestrować datę urodzenia na dowodzie tożsamości z odległości 75 metrów. Pracownicy centrum mają za zadanie zwracać uwagę na wszelkie podejrzane zachowania, czyli w praktyce na wszystko, co im wpadnie w kadr. Od handlujących trawką hipisów, po podejrzanie zachowujących się przedstawicieli „mniejszości etnicznych”. Dzięki Home Office każdy kręcący się w strefie podglądu mieszkaniec Londynu łapany jest przez kamery nawet 300 razy dziennie, przez co może się poczuć jak prawdziwy celebryta. Problem w tym, że same kamery już nie wystarczają. Policja w Wielkiej Brytanii zamierza na szeroką skalę wdrożyć bezzałogowe samoloty zwiadowcze podobne do Predatorów znanych z Afganistanu. Samoloty mają być wykorzystane do monitoringu tras transportu morskiego, monitorowania ruchu nielegalnych imigrantów, wykrywania kradzieży z bankomatów, a nawet wykrywania „aspołecznych kierowców samochodów”. System ma być rozwijany wraz z firmą BAE Systems. Do pierwszych testów doszło kilka tygodni temu w Liverpoolu. Bezzałogowy samolocik przez kilkadziesiąt minut śledził złodzieja samochodów. Policja odtrąbiła sukces, jednak szybko okazało się, że złamano prawo. Policyjny szpieg latał, bowiem bez zezwolenia, wymaganego przez agencje kontrolujące ruch powietrzny na terenie Wielkiej Brytanii.

Tagi: państwo policyjne, monitoring, kamery

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: