Emigracja: Im się udało

 

Beatrice przyznaje, że jest pracoholiczką i z tego powodu cierpi jej życie osobiste. Ostatnio musiała obiecać swojemu mężowi, że zwolni trochę tempa.
– Dla mnie sukces to praca po 14 godzin na dobę i czasami po nocach. Kiedy jesteś chora, bierzesz komputer do łóżka kładziesz telefon pod ręką i pracujesz. Możesz zapomnieć o wakacjach i innych przyjemnościach. Kiedy prowadzisz firmę nie zamykasz drzwi o szóstej wieczorem. Twój biznes jest w twojej głowie, płynie w twoich żyłach. Musisz być pozytywnie opętana przez to, co robisz.

Jej twórcza inwencja popycha ją do angażowania się również w działania charytatywne. W 2007 roku powstała idea połączenia mody oraz zbiórki funduszy na walkę ze stwardnieniem rozsianym, której efektem w styczniu 2010 była już druga edycja Fash and » Fun Show organizowanego dla społeczności biznesowej Docklands. Inicjatywa ma na celu podniesienie świadomości na temat choroby oraz gromadzenie funduszy na walkę z nią. Ten pomysł jak również inny, związany bezpośrednio z jej biznesem, tzw. Office Eyensteins (zespół wysoko wykwalifikowanych asystentek biurowych do wynajęcia na czas określony) to efekt niekończących się zasobów entuzjazmu Beatrice.

Pomimo zaangażowania w życie biznesowe i społeczne Londynu oraz obracaniu się głównie w brytyjskich kręgach Beatrice czuje się stuprocentową Polką i walczy o dobre imię swojego kraju oraz rodaków. Beatrice niedawno poprowadziła warsztaty w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym w Londynie mające na celu przybliżyć polskiej społeczności realia biznesu brytyjskiego oraz pomóc im w doskonaleniu sztuki autoprezentacji pod potrzeby potencjalnych pracodawców. Jest zdania, że entuzjazm, wiara w to, co się robi, pozytywne nastawienie oraz integrowanie się z brytyjskim społeczeństwie, może same w sobie nie są receptą na sukces, ale w dużym stopniu są czynnikami decydującymi. Uważa, że nie można zamykać się we własnym środowisku, izolować się społecznie, gdyż to unicestwia wiele możliwości zawodowych, jak również pozbawia nas szansy na rozwój osobisty. Życie w innym kraju to ciągła praca na integracją z otoczeniem, ale również ciągła praca nad samym sobą.

HUBERT: Mam dobrą pracę, którą lubię

Hubert wyjechał do Londynu w 2003 roku zaraz po uzyskaniu tytułu licencjata z Finansów i Bankowości, żeby poprawić swoją znajomość języka angielskiego, a potem powrócić na Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie i kontynuować tam studia magisterskie już w języku angielskim. Jednak po roku pobytu w UK i po rozszerzeniu Unii Europejskiej, stwierdził, że przy nowych niższych opłatach za studia w Londynie rozsądniej będzie studiować po angielsku tutaj, a nie w Krakowie.
Hubert uzyskał tytuł magistra z London Metropolitan University na kierunku Stosunków Międzynarodowych w 2006 roku, miał już wtedy za sobą rok pracy w audycie w Brytyjskim Czerwonym Krzyżu. Kolejną pozycją był Finance Assistant w Cancer Research UK, a od półtora roku zajmuje tam stanowisko Business Analyst i pogłębia znajomość księgowości zarządczej z The Chartered Institute of Management Accountants (CIMA).

Po prawie siedmiu latach spędzonych w Londynie Hubert ma tutaj swój dom: przyjaciół, znajomych, miejsca, do których lubi chodzić. Kiedy wraca pamięcią do początków swojego pobytu, zauważa, że pierwszym szokiem był język, jeszcze na lotnisku, kiedy to oficerowie Home Office przepytywali go o powód przyjazdu.
– ‘Żargon’ i sposób mówienia Brytyjczyków bardzo szybko ściągnął mnie na ziemię, kiedy okazało się, że nie rozumiałem połowy rzeczy, które do mnie mówiono. Ale uśmiechałem się do wszystkich, robiłem dobrą minę do złej gry i jakoś poszło.
Język dla Huberta był priorytetem, wiedział, że aby zacząć funkcjonować w społeczeństwie Wielkiej Brytanii musiał szybko podnieść swoje umiejętności w tej dziedzinie.