Miłość na emigracji: niebezpieczne związki

A Polacy w większości skupieni są na pracy i zarobkach. Na fabrykach i długich godzinach pracy. - To jest zrozumiałe - przekonuje Magda - większość tutaj przyjechała po zarobek, lepsze życie i bezpieczeństwo socjalne. Nie ona. Owszem pieniądze są ważne. Ale nie najważniejsze. - Od mężczyzny oczekuję, aby był twórczy,
kreatywny, inspirujący. Zawartość portfela nie nie interesuje - mówi z przekonaniem.
Jej chłopak Carlos jest właśnie taki. Poznali się podczas karnawału na Teneryfie.
Razem tańczyli na ulicach. Ona, jej najlepsza przyjaciółka, on oraz cały tabun
jego kolegów. On chłopak z Gran Canaria i one dziewczyny z Bolesławca, chociaż
tymczasowo z Yorkshire. Zaintrygowali się nawzajem - Z moim chłopakiem w Polsce,
mimo, że rozmawialiśmy w tym samym języku, to jednak się nie rozumieliśmy - Magda na chwilę wraca do przeszłości, po czym promienieje - Z Carlosem mimo braków językowych dogadujemy się wyśmienicie.

Porozumiewają się mieszanką hiszpańsko - angielsko - polską, chociaż tak naprawdę ich wspólny język to podróże. Półtora miesiąca po pierwszym spotkaniu na Teneryfie
i kilku dniach na Gran Canarii spotkali się w Amsterdamie. Pięć dni w Holandii
wystarczyło, aby doszli do wniosku, że dobrze im razem ze sobą i chcą to kontynuować. Mimo odległości. Mimo różnic kulturowych. Mimo językowej bariery.

Carlos postarał się o stypendium językowe w Anglii. Przyjechał na dwa miesiące. Zjeździli w tym czasie całe Wyspy. Potem pojechali do Polski, odwiedzili Niemcy. Poznali rodziny. Szybko, zachłannie, jakby jutra miało nie być. Bo przecież nie ma. Jest tylko dzisiaj. Chwile ulotne, które zatrzymać można jedynie na fotografii. Uwiecznić na płótnie farbami. Zachować w pamiętniku.

Ale są też marzenia. Wspólne podróżowanie. Zwiedzanie dziewiczych miejsc, zbieranie
nie odkrytych skarbów. Bycie w ciągłym ruchu. Homo Sapiens jako Homo Mobilis.
Czy narodowość, pochodzenie i kolor skóry ma wówczas jakiekolwiek znaczenie? Liczy się przecież wspólny cel, jakikolwiek by on nie był. Czy jest to rodzina, jak w przypadku Afrah i Abdula, czy wspólne dorabianie, jak w przypadku Kamili i Agrîna, czy spędzanie każdych urodzin w innym zakątku świata jak w przypadku Magdy i Carlosa.

Może rację ma mieszkająca w Londynie psycholożka Grażyna Czubińska, która ostrzega, że „wielokulturowe małżeństwa często kończą się nieszczęściem, bo gdy
minie pierwsza fascynacja, okazuje się, że ludzie byli do nich zupełnie nieprzygotowani”. A może rację ma psycholożka Jowita Wójcik, która uważa, że „związki osób z różnych krajów, chociaż wymagają od partnerów większej dojrzałości, otwartości na potrzeby innych - można uznać za dowód na to, że miłość nie zna żadnych podziałów i granic”. Pewne jest tylko, że racji nie mają sfrustrowani internauci, którzy związków Polek z obcokrajowcami nie rozumieją i nie tolerują.

Imiona niektórych bohaterów zostały zmienione.
RADOSŁAW ZAPAŁOWSKI, EWELINA MASTALARCZYK, Magazyn Emigrant

Więcej w tym temacie (pełna lista artykułów)

• Cechy prawdziwego mężczyzny
• Ciąża i poród podczas pandemii
• Przemoc domowa - gdzie szukać pomocy?
• Określenia ''Mr.'' i ''Mrs.'' to przeżytek
• Przemoc: Najgorzej jest zostawić wszystko

Tagi: kobieta, mężczyzna, emigracja

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: