Miłość na emigracji: niebezpieczne związki

Wspólnie się dorabiali i oszczędzali na własny biznes. Romans błyskawicznie rozwinął się w trwały związek. Zamieszkali razem już po trzech miesiącach znajomości. Najpierw na próbę, ale szybko dotarło do nich, że chcą być ze sobą na stałe. Na dobre i na złe. Nie przeszkadzają im ani odmienna kultura, ani religia. Kamila jest katoliczką, chociaż
zasadniczo uważa się za osobę niewierzącą. Agrîn jest muzułmaninem, ale niezbyt ortodoksyjnym. - Owszem ma swoje religijne odchyły, ale w zasadzie religię traktuje jak większość polskich katolików - ironizuje Kamila - Bierze ze swojej wiary to co mu pasuje, a to co mu przeszkadza odrzuca. Traktuje religię jak hipermarket. Toleruje jej sposób ubierania, poglądy. Szanuje jej zdanie i opinie. Nic nie narzuca. - Pewnie dlatego, że ma świadomość, iż nic nie osiągnie - kwituje krótko Kamila. Chociaż idzie czasem na kompromisy. Zrezygnowała z planów kupna psa, bo dla niego to zwierzęta „brudne”, nie obchodzą świąt, a Kamila nabyła Koran w polskiej wersji językowej.

Święta księga jakoś do niej nie przemówiła. Te kwestie są jednak mało istotne. Tworzą związek, jak większość młodych na zachodzie. Chodzą razem na fitness, do kina,
a w domu nie ma podziału ról na tradycyjne męskie i żeńskie. Gotują na zmianę. - Jemu się wydaje, że nieźle gotuje, ale ja mam w tej kwestii własne zdanie. - Kamila puszcza oko - ale lepsze to niż jakby miał się rozwalić na kanapie przed telewizorem.

Jak wypada w konkurencji z polskimi mężczyznami? - Może to stereotyp - Kamila
pogrąża się w krótkiej zadumie - ale nasi panowie giną tutaj w tłumie. Chłopcy
z innych krajów są po prostu bardziej przystojni. I piją znacznie mniej. Agrîna
jeszcze nie widziałam pijanego. Alkohol traktuje jako dodatek towarzyski, a nie sens życia. Nie używa też wulgaryzmów, nie awanturuje się, ani nie obraża innych.

Nieprzychylne komentarze? Kamila się nie przejmuje, chociaż kiedyś jeden Polak, kiedy odmówili mu sprzedaży wódki krzyknął do niej - „współczuję ci, kiedy będziesz chciała mieć dzieci!”. Nie wiadomo do końca, co to właściwie miało znaczyć. - Że wychowanie dzieci to wyzwanie, stres i przewartościowanie całego życia? - zastanawia się Kamila - pełna zgoda, ale o dzieciach na razie nie myślimy. Nie mamy czasu.

Te quiero

Magda też nie myśli o dzieciach. Pochłania ją zupełnie coś innego. - Każdy żyje po
swojemu - oznajmia nalewając żubrówkę do niewielkiego kieliszka - zawsze jest czas, żeby wyjść za mąż, założyć rodzinę, wybudować dom. A przecież jest tyle miejsc,
kultur i ludzi do poznania. Tyle rzeczy do zrobienia. Na podłodze pokoju w jako takim porządku leżą akrylowe farby. W tle gra kubańska muzyka. Karykatura byka mierzy wzrokiem przy wejściu. Na ścianach kolorowe obrazy kojarzące się ze słońcem, radością, wolnością i swobodą. Tak jak ich autorka, z której aż krzyczy zachłanność
życia i ciekawość dziecka. Maluje, fotografuje, tańczy i podróżuje. - Jestem
głodna życia, mam różne pasje, chcę się rozwijać każdego dnia - mówi - i tego samego oczekuję od facetów, a Polakom brakuje wiary, żaru, otwartości i chęci
przygód. Zrozumiała to jednak dopiero tutaj.

W Polsce podążała, jak inni utartym torem - skończyć studia, a potem dom, rodzina,
dzieci. Cztery lata była z Polakiem, który myślał podobnie. Dopiero po wyjeździe zobaczyła, że życie daje znacznie więcej możliwości. - Wcale nie twierdzę, że obcokrajowcy są lepsi od Polaków - mówi częstując owocową herbatą, po tym jak
podziękowaliśmy za żubrówkę - ja po rostu nie lubię nudziarzy. Od przyjazdu do Wielkiej Brytanii spotyka się jednak z obcokrajowcami. - No cóż jesteśmy krajem zaściankowym, społeczeństwem zamkniętym i opornym - wzrusza ramionami
- przekłada się to na emigrantów.

Tagi: kobieta, mężczyzna, emigracja

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: