Miłość na emigracji: niebezpieczne związki

Afrah dobrze wie, o czym mówi. Przez wiele lat studiowała Islam. Dogłębnie i z werwą
poznawała tą, tak odmienną od europejskiej, kulturę. Wychowana w ateistycznym domu, czuła jakąś wszechobecną pustkę. Chociaż miała mnóstwo znajomych, przyjaciół, chłopaka, rozpoczęte studia i rozwijającą pracę w geodezji, wciąż szukała. Wciąż jej czegoś brakowało. Czegoś nienamacalnego i niekonkretnego. Tym czymś okazał się Islam i arabska kultura.

Zaczęło się banalnie. Od fascynacji muzyką, historią, architekturą, tradycyjnymi strojami. Dopiero później, dużo później przyszło religijne oświecenie. - Większość osób myśli, że kobieta zmienia wyznanie, tylko ze względu na męża - Afrah uśmiecha się mieszając wywar drewnianą łyżką - u mnie było odwrotnie. Najpierw zakochałam się w tej kulturze i w tej religii, a dopiero potem w moim obecnym mężu.

 Poznała go na Skypie w czasach, kiedy to urządzenie komunikacyjne nie było jeszcze tak rozpowszechnione i popularne, jak dziś. Dla niej to było jednak okno na nowy, nieznany wcześniej świat. Rozmawiała wówczas z ludźmi z Arabii Saudyjskiej, Libii, Egiptu. Uczyła się, pytała i poznawała. A potem pojawił się on.

Najpierw zaczęli pisać na czacie. Potem wymienili się telefonami. Rozmowy nigdy się nie kończyły. Trwały od rana, do późnej nocy. Okazało się, że mimo iż dzieli ich tak wiele kilometrów, to jednak jeszcze więcej łączy. Podobnie patrzyli na przyszłość,
na wartości rodzinne i moralne. Ona szukająca odpowiedzi Polka z Krakowa i on dojrzały Pakistańczyk mieszkający w Wielkiej Brytanii. Telefonicznie komunikowali
się przez rok - Dał mi sporo czasu na zastanowienie. Nie naciskał na spotkanie
- Afrah uśmiecha się do wspomnień - jednak czułam, że coś między nami zaczyna
się dziać. Bałam się latać samolotem, ale w końcu się zdecydowałam. Decyzji nie żałuje do dziś.

Adorował ją od samego początku. Zafascynowała ją jego dojrzałość, odpowiedzialność, sposób, w jaki ją traktował - jakby była najważniejszą osobą we wszechświecie. - Dbał o mnie i przekupywał egzotycznymi owocami - przekonuje przegryzając słodką Baclavę -
uległam. Zwłaszcza, że chciałam założyć rodzinę i mieć poczucie stabilizacji. Podskórnie czułam, że to ten właściwy, zwłaszcza, że wśród osób z mojego otoczenia,
nie znałam mężczyzn z takim podejściem. Z Polskimi chłopcami nie miała najlepszych
doświadczeń. Liczyło się dla nich tylko picie, imprezy, swoboda. Charakteryzował brak moralnego kompasu. A ona chciała czegoś innego. Spokoju ducha, wyciszenia
i spełnienia.

Tagi: kobieta, mężczyzna, emigracja

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: