Rodzice za granicę, dziecko z babcią

Emigracyjna gorączka wniosła do języka polskiego kilka nowych słów. Jednym z najpopularniejszych są „eurosieroty”, jak dość niefortunnie zwykło określać się
pozostawione w Polsce dzieci emigrantów. Ile ich jest? Dokładnych statystyk nie zna nikt. Zlecone w ubiegłym roku przez Ministerstwo Edukacji Narodowej  badania wykazały, iż w całej Polsce około 110 tysięcy uczniów pozbawionych było co najmniej jednego rodzica z powodu jego wyjazdu na zachód.

Zarówno przyglądający się tej „inwentaryzacji” eksperci z organizacji pozarządowych, jak też uczestniczący w niej pedagodzy nie mieli wątpliwości, że faktyczna skala zjawiska jest znacznie większa. Biorąc pod uwagę fakt, iż w blisko połowie zdiagnozowanych przypadków emigrację wybrało oboje rodziców, można bez większego ryzyka pomyłki uznać, iż w kilkudziesięciu tysiącach polskich rodzin trzeba było rozstrzygnąć niełatwe pytanie: kto w tej sytuacji weźmie na siebie ciężar opieki nad dziećmi?

Niespodzianki nie było. Raz jeszcze okazało się, że babcia z dziadkiem są bezcenni. To właśnie pod ich pieczą wychowuje się większość spośród pozbawionych obojga rodziców maluchów (na kolejnych miejscach w „rankingu” jest dorosłe rodzeństwo i bliscy krewni). Gdy w kilku profesjonalnych agencjach opiekunek ze Śląska i Mazowsza pytaliśmy o dzieci emigrantów, odpowiedź za każdym razem brzmiała identycznie: nie mamy takich pod swoją opieką. - Trudno rywalizować z babcią. Z punktu widzenia rodzica, to najbardziej sprawdzona, znająca dzieciaka i do tego jeszcze emocjonalnie zaangażowana opiekunka. Zawsze ma czas, zawsze się jej chce, no i nie trzeba jej płacić. Pewnie sama jeszcze nawet dokłada z własnej kieszeni - śmieje się Ewa, au pair ze Śląska.


A zatem układ idealny? Nie do końca. Zastępujące „eurosierotom” rodziców babcie i dziadkowie swą młodość przeżyli w latach 60-tych i 70-tych. Własne dzieci
wychowywali w czasach bez internetu, telefonów komórkowych, odtwarzaczy mp3 i youtube’a. Niewiele z nich nadrobiło te zaległości. A to oznacza, że znalezienie wspólnego języka z ukochanym wnukiem niekoniecznie będzie łatwym zadaniem. - Nie ma się co oszukiwać, że 60-letnia osoba jest w stanie nadążyć za myśleniem dorastającego dziecka. Pytanie tylko, jakie to „zapóźnienie” w danej sytuacji będzie miało skutki? Jeśli taka starsza osoba dostanie do opieki gimnazjalistę, to można być pewnym, że ten znakomicie „urządzi się” za jej plecami. A nie potrafiąca zrozumieć problemów emocjonalnych takiego dorastającego dzieciaka babcia czy dziadek będzie starać się zaskarbić jego względy kupując mu ciuchy i różne gadżety - komentuje kierowniczka jednej ze śląskich poradni pedagogiczno - psychologicznych i raczej nie mija się z prawdą.

Tagi: emigracja, wyjazd, dziecko, opieka, rodzice

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: