Więzy rodzinne na emigracji

Jednym z niewątpliwych minusów życia na emigracji jest fakt, że nasze rodziny, mam na myśli poprzednie pokolenie – rodziców i dziadków oraz linie boczne rodziny, czyli wujostwo i stryjeczni dziadkowie na przykład, zostali w kraju i widujemy ich rzadko lub prawie wcale.  Najgorzej rzecz się ma z rodzicami, których na początku traktujemy jako tych dorosłych, tych silniejszych, co lepiej sobie radzą, co wszystko  lepiej wiedzą i są raczej przewodnikami w życiu i nie polegają za bardzo na nas, czyli dzieciach.

Inna rzecz, że się jakoś tak dziwnie ze światem współczesnym podziało, że ludzie coraz więcej podróżują, przenoszą się z miejsca na miejsce, za pracą, lepszym życiem i zniknęły z powierzchni ziemi tak zwane domy wielopokoleniowe, gdzie żyją rodzice, dziadkowie i dzieci.  Poza tym coraz rzadziej traktujemy ludzi starszych jako autorytety, bo oni naszym zdaniem nie rozumieją otaczającego nas świata, komputerów, Internetu, wirtualnych przyjaźni, naszej gonitwy, męczą nas swoją konserwatywnością, namawianiem na niedzielne msze i opowieściami – a za moich czasów…

Rodziny Mostowiaków z „M jak Miłość” i Górków z „Barw szczęścia” zachwycają nas głównie dlatego, ze takich już prawie nie ma, ale tęsknimy za takim modelem rodziny, szczególnie tu, gdzie jesteśmy oderwani od korzeni, gdzie na próżno szukać ścieżek dzieciństwa.

Bywa tak, że od toksycznych rodziców uciekamy, wyjazd traktujemy jako szczęśliwe zrządzenie losu, okazję do odizolowania się kilometrami od mizeroty naszego życia rodzinnego lub nawet od tragicznej sytuacji rodzinnej w kraju (agresywny mąż, zgorzkniała złośliwa matka, ojciec hazardzista etc.)  Z rodzicami możemy się kłócić, z rodzicami możemy się przyjaźnić, ale dopóki się coś nie dzieje złego, do głowy nam nie przyjdzie myśl, że mogą pewnego dnia stać się od nas zależni, niedołężni, niesprawni, a my? - daleko, baaaardzo daleko.

Tagi: emigracja, rodzina, zdrowie, opieka

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: