Dożywotnia praca na Wyspie

Powiedziałam jej, że skończyłam szkołę w kierunku „krawiec odzieży damskiej lekkiej” i pracowałam w zawodzie 10 lat, na wszystkich maszynach, które tu mają. I wtedy powiedziała, że mogę zaczynać. Basia przetarła Polakom szlaki, gdyż była pierwszym obcokrajowcem w firmie. Po sześciu miesiącach pracy, zadowolony z polskiej szwaczki szef zapytał, czy nie mogłaby znaleźć więcej Polek, na przykład napisać ogłoszenia do „Polskiej Gazety”. – Tak też zrobiłam i do naszego zespołu dołączyły dwie kolejne Polki, które pracują tu do dziś – podkreśla.

Dożywotnia fucha

Barbara nie tylko pracuje w swoim zawodzie, ale w firmie, która zapewnia właściwie dożywotnie zajęcie. Dlaczego? – Szyjemy różne rzeczy, czasami coś do kościołów, czasami rzeczy wysyłamy dla biednych z państw Trzeciego Świata, ale zdecydowania większość naszych zleceń, to szkoły. Szyjemy szkolne mundurki, więc co roku mamy mnóstwo zamówień. Dlatego nie odczuwamy zupełnie kryzysu. Nikt nie został zwolniony, nikt nie stracił godzin pracy, nie spadła ilość zamówień.

W tej chwili pracuje w firmie 12 osób – 2 krojniczych, 9 szwaczek i jedna pakowaczka. Zwyczajnie, co roku potrzebne są nowe mundurki i w najbliższej przyszłości na pewno to się nie zmieni – mówi Basia.  Szkoły są tak dużym i ważnym klientem, że decydują nawet o rytmie pracy w firmie. - Od października do grudnia pracuję trzy razy w tygodniu (resztę płaci social). Pozostałą część roku pracujemy normalnie – pięć razy w tygodniu. Najbardziej pracowity jest okres wakacyjny, zaraz przed początkiem roku. Wtedy roboty jest naprawdę sporo i ostro trzeba się spieszyć, żeby ze wszystkim się wyrobić…
 
Wracać, czy nie wracać

Jak na razie, Irlandia Basi nie rozczarowała, ale powoli myśli o powrocie - Możliwe, że za 2-3 lata zdecyduje się wrócić do Polski. Taki mam plan, jeszcze nie sprecyzowany, ale od planów w końcu się zaczyna…Na razie w Irlandii bardzo mi się podoba, mam dobrze płatną pracę w zawodzie i poznałam kilku ciekawych ludzi. Ponadto w zawodzie szwaczki w Polsce płacą za akord, a tu jest stawka godzinowa, co jest, moim zdaniem, zdecydowanie lepszym systemem. A jak będzie dalej, zobaczymy – kończy tajemniczo. Nic, tylko pozazdrości Barbarze stabilnej pracy w zawodzie, której w najbliższym czasie nie straci na pewno. Pozazdrościć.

Polska Gazeta

Tagi: Irlandia, praca, krawcowa

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: