Po co nam cud w Sokółce?

Dla księdza Twardowskiego cudem był nawet płatek śniegu. A już gdy pisał o koniku polnym co żyje jedną tylko jesień, droździe z białym kuperkiem, albo o żabie co kochając staje się niebieska, to dopiero były cuda. Bo cuda otaczają nas zewsząd, ale zazwyczaj już się opatrzyły. Tylko tacy ludzie jak ksiądz Jan potrafili się nimi zachwycać wciąż na nowo tak samo. I wcale nie tylko cudami przyrody. Umieli też dostrzec, że cudowni mogą być nawet... ludzie. Wielu ma jednak problem, bo to nie są cuda medialne. Co innego jakiś zaciek na szybie, albo sęk w drzewie, w którym ktoś dopatrzy się Matki Boskiej. Wtedy zaczyna się zabawa. Jedni się modlą, inni pukają w czoło. Telewizje rozmawiają z mieszkańcami "nawiedzonej" parafii. Może się nawet wypowiedzieć sama matka Boska, o ile w pobliżu akurat mieszka gość o nazwisku Bosek.

Na cudzie można zarobić - od grillowania kiełbasek dla pielgrzymów począwszy na sprzedaży wody z cudownego źródełka (cud bez źródełka się nie liczy) kończąc. Można też wypromować swoją osobę, mówiąc coś kretyńskiego przed kamerą, bo wtedy na pewno to pójdzie na wizję. A już, gdy kogoś podatnego na zbiorową histerię przestanie na chwilę strzykać w krzyżu, to mamy masowe uzdrowienia, wtedy jeno patrzeć samego papieża.

Całkiem zdrowe podejście do cudów ma na ogół Kościół, który jest bardzo ostrożny z oficjalnym przyklepywaniem "niewyjaśnionych zjawisk". Czekano rok z ogłoszeniem, iż coś się wydarzyło w Sokółce, a i tak przypuszczam, że teraz miejscowy biskup pluje sobie w brodę, że podano informację do publicznej wiadomości. Bez wątpienia stało się to za przyzwoleniem hierarchów - Kościół to nie administracja państwowa - niepożądane przecieki zdarzają się bardzo rzadko.

Tagi: cud, kościół, wiara

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: