Lepiej żyć na zasiłku niż pracować

Dziennikarze „The Sun” odwiedzili kilka najbiedniejszych obszarów na Wyspach, zagrożonych plagą przestępczości. Dotarli między innymi do Merthyr Tydfil w Gurnos Estate. To miejsce jest uważane za jedną z najbardziej niebezpiecznych dzielnic w Wielkiej Brytanii. Kiedyś Merthyr Tydfil rozwijało się bardzo dynamicznie, ale po latach impasu stało się w zeszłym roku czarnym punktem na mapie Wielkiej Brytanii pod względem liczby osób otrzymujących długoterminowe świadczenia socjalne. Gwoździem do trumny było zamkniecie fabryki Hoover, kiedy to 337 osób straciło pracę.

Steven Curtis jest ojcem dwojga dzieci. Od siedmiu lat przebywa na zwolnieniu lekarskim. Nie pracuje, ponieważ ma problemy związane z nadużywaniem marihuany. Otrzymuje co dwa tygodnie 195 funtów Incapacity Benefit oraz dofinansowanie do mieszkania. – Chciałbym dostać pracę, ale żeby żyć normalnie musiałbym zarabiać 250-300 funtów tygodniowo – mówi dziennikarzom tabloidu „The Sun”.

Lexie jest matką rocznej dziewczynki i pracuje w sklepie, w którym można kupić wszystko za funta. W przerwie na papierosa opowiada o tym, że odkąd zamknięto lokalną kopalnię, większość ludzi przeszło na zasiłki chorobowe.
Steven, który skończył edukacje w wieku 15 lat mówi, że oboje ze swoim partnerem pobierają świadczenia chorobowe i nie stać ich nawet na wyjazd na wakacje. W najbliższych wyborach zagłosuje na Laburzystów, głównie dlatego, że Partia Pracy nadal będzie utrzymywała taki sam poziom świadczeń socjalnych.

2,6 miliona ludzi, czyli 7 procent populacji w wieku produkcyjnym pobiera Incapacity Benefit. Do tego dodatki mieszkaniowe i zwolnienia podatkowe kosztują brytyjskich podatników ok. 16 miliardów funtów rocznie.

Około 50 tysięcy aplikacji o Incapacity Benefit jest związanych z alkoholizmem, 2 tys. z otyłością, 8,1 tysiąca z „zawrotami głowy”, prawie 2 tysiące z chorobami układu pokarmowego i spora część – jak ironicznie podaje „The Sun” – z bólami paznokci i trądzikiem.

Rzędy szarych żwirowych domów councilowskich z lat pięćdziesiątych. Na jednej z dróg dziennikarze „The Sun” spotkali 24-letnią otyłą kobietę z 6-letnim dzieckiem, która z dumą powiedziała: Nigdy w życiu nie przepracowałam ani jednego dnia. Żyjąca za 180 funtów na dwa tygodnie samotna matka odmówiła podania nazwiska. – Ojciec mojej córki nigdy nie widział jej na oczy. Opuściłam szkołę, kiedy mialam 14 lat, nienawidziłam jej. Teraz nie ma pracy dla osób bez kwalifikacji – mówi kobieta.

Nie zgadzają się z nią Polki – Magdalena Dobija i Katarzyna Sitarz, które spacerują ze swoimi dziećmi. Magdalena i jej mąż Leszek (28 lat) mieszkają w Merthyr już 3 lata. Mają 2-letnią córkę. Przez ten czas byli zatrudnieni na podrzędnych stanowiskach, ale zdążyli już kupić w miasteczku dom. Leszek pracuje w fabryce pakującej jedzenie i za 12-godzinny dzień pracy zarabia ok. 180 funtów tygodniowo.

Porozmawiaj o świadczeniach socjalnych w Wielkiej Brytanii

Tagi: świadczenia socjalne, praca, bezrobocie, zatrudnienie

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: