Oni mogą legalnie zabijać

Armia ta nie prowadzi wojny, lecz wykonuje chłodne, bezlitosne egzekucje. Nie z konieczności, ale dla zabawy. Nie ma wrogów - ma ofiary. Niewinne i kompletnie bezbronne w starciu z nowoczesnym arsenałem śmierci. Podstępnie kuszone pożywieniem, osaczane, zaskakiwane podczas miłosnych uniesień, przepędzane hałasem z przytulnych kryjówek, biegnące wprost pod lufy plujące nabojami. Jeśli mają trochę „szczęścia”, to giną od razu. Częściej jednak konają w męczarniach.

Pociski roztrzaskują im kończyny, szczęki, rozszarpują mięśnie, rozpruwają brzuchy, z których wypływają jelita. Nierzadko zdarza się, że trzeba zakończyć agonię stworzenia gołymi rękami poprzez skręcenie karku. Nad ich ciepłymi jeszcze zwłokami zabójcy czasem odgrywają hymny zwycięstwa. Obdzierają ze skóry, ćwiartują, jedzą, a wypreparowane czaszki wieszają sobie w domach, jako trofea.
Brzmi zbyt okrutnie? Niewiarygodnie? O, przepraszam bardzo! To ja może nieco inaczej…

W Polsce jest około stu tysięcy myśliwych prowadzących planową gospodarkę łowiecką. Czynią to z troski o przyrodę i określają się mianem jej miłośników. Twierdzą, że przede wszystkim dokarmiają zwierzęta, wypłacają rolnikom odszkodowania za szkody w uprawach i chronią je przed kłusownikami. O strzelaniu mówią niechętnie, podkreślając stanowczo, że jest to ostateczność, skromna nagroda za ogrom pracy włożonej w pomoc „braciom mniejszym” i – przede wszystkim – konieczność. Współczesna przyroda nie rządzi się bowiem naturalnymi prawami. Drapieżniki, które regulowały populację zwierząt roślinożernych wyginęły, więc myśliwi chcąc nie chcąc, muszą je zastępować.

Ponadto kultywują wspaniałe tradycje łowieckie! Te wszystkie efektowne stroje, kapelusze, te grane na rogach myśliwych sygnały łowieckie, którymi oddaje się hołd zabitym zwierzętom, ten system stopniowego wtajemniczania w hierarchię koła łowieckiego, te kodeksy postępowania, te pozwolenia na broń, te zawody strzeleckie, te zakrapiane wódką myśliwskie spotkania okraszone występami hejnalistów – to wszystko daje poczucie przynależności do scalonej wspólnymi rytuałami elity i przekonanie o własnej niezbędności.

Farba brzmi lepiej niż krew

Środowisko to wypracowało specyficzny slang, który nie tylko stanowi element owej tradycji i przynależności do grupy, ale pozwala się znieczulić na zadawane cierpienie. Myśliwi nie zabijają, tylko „pozyskują”. Zwierzę nie krwawi lecz „farbuje”. Dobijanie ranionej ofiary to „podchodzenie postrzałka”. No proszę, brzmi nawet pieszczotliwie. A jeśli się nie uda, to „postrzałek” kona godzinami w krzakach. Suchym, pozbawionym śladów emocji językiem wypiera się ze świadomości współczucie dla nieszczęsnych ofiar. Wchodzi to w skład rozbudowanego systemu argumentów, którymi armia dużych chłopców strzelbami usprawiedliwia swoje harce.

Tagi: myśliwstwo, łowy, zabijanie, zwierzęta

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: