UK: Kłamstwo ma krótkie nogi

Najpopularniejszym kłamstwem wśród Brytyjczyków jest fałszywe zapewnienie, że mamy się dobrze. Według najnowszych badań tutejsi mężczyźni kłamią dwa razy częściej niż kobiety.

Oczywiście z prawdą mijają się nie tylko Brytyjczycy. Polscy emigranci z kłamstwami spotykają się, śmiem twierdzić, każdego dnia.
Kilka dni temu w jednym z polskich sklepów w Londynie kupowałem pączki. Ekspedientka zapewniała mnie, że „dopiero co przyjechały”. Miały być świeże i pyszne. No właśnie, miały. W domu okazało się, że pączki swoją młodość miały już dawno za sobą. Były czerstwe, twarde i niemal pozbawione marmolady. Straciłem niewiele, zaledwie kilka funtów. Sklep stracił znacznie więcej – klienta, który nigdy więcej nie wyda tam nawet złamanego pensa.

Podobnych przypadków mógłbym podać jeszcze kilkanaście. Nieuczciwość nie jest jednak domeną wyłącznie grupki handlowców (grupki, bo inteligentny sprzedawca nigdy nie posunie się do takich pozornych oszczędności; raz oszukany klient nigdy przecież do sklepu nie wróci, a pieniądze wyda u konkurencji). Jedno z polonijnych czasopism reklamowało się przed laty, że dociera do 2 milionów czytelników tygodniowo. Szybko okazało się, że to pomyłka; ot, jakiś złośliwy chochlik drukarski kolejny raz spłatał figla. Chochlik drukarski jest zresztą ulubioną wymówką w innym polonijnym tytule. Ilość błędów, niedomówień, półprawd i zwykłych kłamstw jest na szpaltach rzeczonej gazety tak wielka, że istnieje uzasadniona obawa gwałtownego rozmnożenia się chochlika. Czyżby w redakcji mieszkało ich już całe stado?

Kłamstwo ma krótkie nogi – prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw. Mimo to kłamiemy na potęgę. Z przywołanych na początku badań wynika, że w relacjach damsko-męskich nieprawda zajmuje znaczące miejsce. „To już ostatnie piwo” – kłamie on. „Wcale nie wypiłam tak dużo” – ripostuje kolejnym kłamstwem ona.  Z ponad 2. tys. Brytyjczyków aż 83 proc. stwierdziło, że potrafiłoby poznać kiedy ich partner kłamie. Innego zdania jest Richard Newman, ekspert ds. języka ciała. Jego zdaniem mało który z partnerów potrafi rozróżnić prawdę od fałszu. A skoro tak wielu daje się oszukać, tak wielu oszukuje.   

Znakomity czeski pisarz Karel Capek napisał przed laty, że „królestwo kłamstwa nie jest tam, gdzie się kłamie, lecz tam gdzie się kłamstwo akceptuje”. Problem w tym, że dziś kłamstwo akceptuje się coraz częściej. Wyborcy akceptują kłamstwa polityków, widzom nie przeszkadzają kłamstwa telewizyjnych gwiazdek, pracownicy nie protestują wobec kłamstw zwierzchników. Niby wszyscy wiedzą, że coś jest nie tak, nikt jednak nie protestuje. Kłamstwo, niczym śnieżna kula, toczy się szybciej i rośnie w siłę. Nim zostanie zdemaskowane może wyrządzić sporo zła i skrzywdź wiele osób. Cyniczni politycy mają to oczywiście w nosie, dla wielu z nich liczą się tylko partykularne interesy. Dlaczego jednak pozwalamy, by kłamstwo miało się dobrze w kontaktach z najbliższymi? Po co tworzymy fikcję, oszukujemy nie tylko innych, ale i siebie samych?
    

Polskie gazety opisujące życie emigrantów niekoniecznie sięgają po sprawdzone i rzetelne informacje. Nie musi być prawdziwie, musi być interesująco. Najlepiej dużo łez, dużo krzywd i wyzysku, sporo niepowodzeń i wyrzeczeń. Takie historie zawsze znajdą czytelników, zawsze dobrze się sprzedadzą. A że nie do końca są prawdziwe? Kogo dziś obchodzą takie szczegóły. Najważniejsze, żebyśmy wszyscy dobrze się czuli. Zgodnie z prawdą lub zupełnie nie…

Sławek Fiedkiewicz, Tygodnik Polski

Tagi: Polak na Wyspie, kłamstwo, oszustwo

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: