To jest Czas Wielkiej Zmiany

Wystarczy wspomnieć o tym, że zwolnieni ludzie zakładają własne firmy, małe przedsiębiorstwa inwestują w innowacyjne i ryzykowne rozwiązania, by podołać brakom w zakładowej kasie, specjaliści od reklamy lansują nowe kanały komunikacji, a konieczność stawienia czoła demonowi recesji wyzwala w wielu uśpione dotychczas pokłady kreatywności. Albowiem czasy Depresji – jak pokazuje choćby historia ubiegłego wieku – to także czas zmian, rewolucji, nowych rozwiązań, ryzyka i początku. Kiedy sytuacja i tak jest niepewna, łatwiej podjąć się nam szalonych z pozoru projektów. Bowiem jeśli nie teraz, to kiedy?

Marek Lenarcik, dziennikarz współpracujący m.in. z Polskim Expressem, The Washington Times i magazynem Playboy wyrusza w samotną podróż po Azji Południowowschodniej w poszukiwaniu nieopowiedzianych historii. W Irlandii bywał regularnie od 2003 roku. Przyjechał - jak myślał, na stałe - ponad trzy lata temu. Choć w październiku zaczyna przygodę życia, z Zieloną Wyspą będzie związany już zawsze – od pięciu lat mieszka tu jego rodzina, a kilka dni temu skończył studia na Trinity College w Dublinie. Dla Polskiego Expressu pisał m.in. o Iranie, Maroku i Tajlandii. Obeznany z życiem w korporacji, dobrze wykształcony, z perspektywami na przyszłość i siecią przydatnych kontaktów. A jednak postanowił porzucić pracę za biurkiem, sprzedać swój niewielki irlandzki dobytek, zapakować plecak i z biletem w jedną stronę poszukać nowego pomysłu na życie.

Większość Polaków, którzy opuszczają Irlandię wraca do domu. Ty jednak jedziesz dalej. Dlaczego?

Marek Lenarcik: Świat fascynował mnie od zawsze. Myślałem o wyjeździe z Polski jak tylko zacząłem studiować stosunki międzynarodowe. Wybrałem Irlandię i był to doskonały wybór. Dziś jednak myślę, że ten kraj, podobnie jak Polska, nie ma dla mnie żadnych tajemnic. Szukam czegoś nowego, innego, fascynującego...

Dlaczego Azja Południowowschodnia? O czym chcesz stamtąd pisać?

ML: To bardzo ciekawy i zróżnicowany region, w moim odczuciu zaniedbany przez zachodnie media skoncentrowane przede wszystkim na Europie, Ameryce i Bliskim
Wschodzie. Pisać będę o polityce, kulturze, życiu. Pod koniec listopada Wschodni Timor obchodzi siódmą rocznicę niepodległości, w grudniu tajski król będzie świętował 83. urodziny, w 2010 roku odbędą się pierwsze „demokratyczne” wybory w Myanmarze (Birma). W południowej Tajlandii, w Indonezji i na Filipinach islamscy fundamentaliści chcą utworzyć  pan-islamski kalifat na wzór Afganistanu za czasu Talibów. Nie będę się nudził!

Jaki jest plan podróży?

ML: Na początku lecę do Malezji, Singapuru i ponownie do Tajlandii. Potem koniecznie  chciałbym dotrzeć na Wschodni Timor, zapewne przez Indonezję. A co następnie, to
zobaczymy. Piękno takiej podróży polega na planowaniu na bieżąco bez większych restrykcji czasowych jak w przypadku tradycyjnych wakacji. Niewykluczone jednak, że recesja, która mocno dała się we znaki także mediom, wypchnie mnie w kierunku Azji centralnej. Gazety i magazyn chętniej teraz kupują materiały z Afganistanu czy Pakistanu. Przemoc zawsze dobrze się sprzedaje.

Afganistan, Pakistan brzmi groźnie. Nie boisz się?

ML: Bałem się samotnej podróży do Iranu w 30-lecie Islamskiej Rewolucji. Okazało się, że nie było nawet w dziesięciu procentach tak strasznie, jak się spodziewałem. Afganistan i plemienne regiony w Pakistanie wzdłuż granicy z Afganistanem to oczywiście inny temat. W obu krajach w tym roku zginęło ośmiu dziennikarzy. Ale setki lub nawet tysiące pracuje tam każdego dnia, pisząc wspaniałe reportaże. Podejmowanie kalkulowanego ryzyka jest wpisane w zawód korespondenta zagranicznego.