Kij w mrowisko: Służba zdrowia w UK

Tak, mniej więcej, scharakteryzowali kiedyś typowego pacjenta lekarze w jednym z polskich szpitali. Opis, zawierający także pośrednie etapy metamorfozy postawy wobec służby zdrowy podczas procesu leczenia, wywiesili na tablicy ogłoszeń.  Zrobiła się zadyma, media darły gęby jak to obraża się chorych. Lekarze mieli jednak  trochę racji. Może nawet więcej, niż trochę. Służba zdrowia jest chłopcem do bicia. W Polsce, na Wyspach i chyba wszędzie tam, gdzie nie leczą znachorka albo szaman. Ci bowiem cieszą się zawsze wielkim poważaniem i zaufaniem wśród pacjentów.

Jak wiadomo, na medycynie znają się wszyscy, a już na własnych dolegliwościach najlepiej. Chory wie co mu jest, jak to należy leczyć i co lekarze robią źle. Nawet jeśli „niewłaściwa” terapia, którą stosują przyniesie właściwy efekt, czyli pacjent wyzdrowieje, to i tak nierzadko ma on poczucie dużego dyskomfortu. W każdym razie bez trudu znajdzie przykłady tego, co było w leczeniu nie tak, niż przeciwne. Wielu, nie mających zbyt wielu doświadczeń z systemem opieki zdrowotnej wyrabia sobie o nim opinie na podstawie opowieści ciotki Gertrudy u szwagra na urodzinach. Zdrowie to zawsze wdzięczny temat rodzinnych rozmów przy stole. Bywa, że dochodzi do ostrych polemik, kto jest bardziej chory, a najbardziej chorzy potrafią nawet pięściami udowodnić, w jak słabej są kondycji.

Wiedzę o służbie zdrowie czerpiemy także z mediów, które uznają, że jeśli komuś lekarze pomogli, to nie ma tematu. Za to lekarzom płacą. Po co zanudzać czytelnika albo widza nieciekawymi historiami, jakich setki i tysiące. Co innego, gdy trafi się „medialne mięcho” - usunęli pacjentowi zdrowy ząb albo nerkę, przyszyli trzecie ucho, podmienili mózg. Ostatnio można było przeczytać również na polskich portalach, że w UK szpitale położnicze są tak przepełnione, że kobiety rodzą w windach, na recepcjach i szpitalnych toaletach. Wiele osób ma inne spostrzeżenia. Sam ostatnio miałem okazję odwiedzać cieszący się dobrą opinią szpital położniczy Queen Charlotte's Hosital w Londynie i ani w toaletach ani w windach nie potykałem się o targane bólami porodowymi kobiety. Widziałem raczej pustawe sale. Nasze opinie są nierzadko kształtowane nie przez osobiste doświadczenia, ale przez innych.

Leczenie, a nie pieszczenie

Wielokrotnie zdarzało mi się włóczyć po londyńskich szpitalach. Chwalić Boga, póki co w charakterze gościa, a nie pacjenta. Może to sprawia, że patrzę na szpitale z tejże perspektywy. Jako pacjent odwiedzam dentystkę, którą wychwalam zresztą po wszystkich jarmarkach i oby Allach dał jej wiele zdrowia (jest Arabką). Być może mam niewielkie wymagania – chcę mieć zaplombowany ząb, albo wyrwany jeśli trzeba i co chwilę nie skakać z wyciem z fotela pod sufit. Moja dentystka zapewnia ten luksus za cenę, przy której wyjazd do dentysty w Polsce traci ekonomiczne uzasadnienie.

Tagi: służba zdrowia, szpital

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: