Zdążyłeś się już przystosować?

Rodzina Michaliny sprzeciwiała się jej wyjazdowi. Mama rozpaczała, że straci kontakt z córką, ojciec podsuwał artykuły w prasie opisujące bezdomnych Polaków. „Jeśli już, jedź do Niemiec, bliżej, a i ciocia Basia ci w razie czego pomoże” – przekonywali. Michalina jednak uparła się na Wielką Brytanię. Pierwsze dwa tygodnie mieszkała w hostelu na Cockburn Street, potem udało jej się znaleźć, pokój za 70 funtów tygodniowo. Niestety już po miesiącu musiała się stamtąd wyprowadzić – pozostali lokatorzy „nie wylewali bynajmniej za kołnierz”, a gdy Michalina kilka razy poprosiła ich o ściszenie telewizora po północy, zaczęli uprzykrzać jej życie.

Dużo czasu zabrało jej też poszukiwanie pracy oraz załatwianie formalności. Co najgorsze, podczas krótkich rozmów telefonicznych z rodzicami nie mogła się nawet wyżalić na napotykane trudności.

Po kilku miesiącach sytuacja uległa poprawie. Znalazła pracę w niepełnym wymiarze godzin we włoskiej restauracji oraz w sklepie obuwniczym. W międzyczasie, pielgrzymując od banku do banku, Michalina zapoznała się z rodzajami dostępnych rachunków, potrafiła więc wybrać ten, który najbardziej będzie odpowiadał jej potrzebom. Starając odzyskać depozyt wpłacony za pokój trafiła do biura porad dla obywateli, gdzie przy okazji zasięgnęła informacji, w jakich kwestiach instytucja ta może być pomocna w przyszłości. „Ciężko było – wspomina. - W obcym miejscu, wśród obcych ludzi. Ale przedeptałam wiele ścieżek i wiem nareszcie, jak to wszystko działa – uśmiecha się. - Teraz już tu nie zginę, cokolwiek by się zdarzyło”.

Osoby, które tak jak Jadzia otrzymały więcej wsparcia społecznego lepiej oceniają swoją adaptację psychologiczną, gorzej natomiast adaptację społeczno-kulturową. Wraz ze wzrostem wsparcia społecznego wzrasta odczuwany dobrostan fizyczny i psychiczny. Jadzia czuła się zatem dobrze w nowym środowisku. Z drugiej jednak strony, uczynni znajomi często wyręczali ją w trudniejszych sytuacjach, nie zawsze zatem musiała starać się sama. Duża ilość wsparcia nie stanowiła w jej przypadku zachęty do uruchomienia wewnętrznych zasobów, tak jak stało się stało w przypadku Michaliny. Michalina, samodzielnie zmagając się z trudnymi sytuacjami, budowała w sobie większe poczucie radzenia sobie w nowym środowisku, a co za tym idzie, lepiej oceniała osiągnięty poziom adaptacji społeczno-kulturowej.

Ekstrawertykom jest łatwiej

Krystyna i Alicja znały się od czasu liceum, razem studiowały też filologię romańską. Uczyły się równie dobrze, choć w dużym stopniu różniły się charakterami. Alicja była typem „żywego srebra” – zawsze w biegu, miała wielu, pochodzących z bardzo różnych środowisk przyjaciół, uparcie dążyła do wytyczonych sobie celów, czasami nawet kosztem własnego zdrowia. Otwarcie wypowiadała swoje zdanie na temat innych osób i ich postępowania, bez większych też problemów przyjmowała krytykę własnej osoby. Gdy mimo podejmowanych wysiłków przez dłuższy czas coś się jej nie udawało, wzruszała ramionami i albo szukała innej drogi, albo rezygnowała.Głównym celem Alicji było znalezienie pracy, w której mogłaby posługiwać się językiem francuskim.

Krystyna ostrożniej nawiązywała kontakty z ludźmi. Ambitna i wrażliwa, ciężej przeżywała niepowodzenia, miała też tendencję do obwiniania się za nie, mimo że analiza sytuacji niejednokrotnie pokazywała, iż dana porażka mogła przytrafić się każdemu. Krystyna łatwo się zniechęcała, mimo, iż wiele osób powtarzało, że jej plany miałyby szanse powodzenia, gdyby nieco więcej wysiłku włożyła w dopracowanie szczegółów. Jej celem było zatrudnienie się jako nauczycielka języka francuskiego w szkole średniej lub college’u. Z uwagi na trudności w nawiązywaniu kontaktów z klientami nie widziała raczej dla siebie miejsca w biznesie.

Tagi: emigracja, adaptacja, szok kulturowy

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: