Nie wytrzymują w PL i wracają na Wyspy

Niewiele lepiej dzieje się na meczu żużlowym. Kibice regionalnych rywali na derbach oddzieleni są buforowym sektorem. Kilkadziesiąt ławek, a może kilkaset miejsc zostaje puste. To ziemia niczyja, na której znów stoi policja. Inni kibice muszą stać na koronie stadionu, bo już nie ma gdzie usiąść. Wyścigi żużlowców rykami silników
na chwilę przerywają festiwal kibicowskich, bezinteresownych, wzajemnych wulgaryzmów
i wyzwisk.

Na szczęście jest jednak siatkówka. Na trybunach hali atmosfera jest zupełnie inna. Doping gorący, momentami to ściana okrzyków, morze braw. Tysiące ludzi stoi, by
skandować nazwę ulubionego klubu, by porażającym gwizdem zdeprymować drużynę rywali. Spektakl trwa czasami godzinę, czasami dwie i pół. Podczas dopingu nie pada ani jedno przekleństwo. Garstka kibiców gości siedzi wśród gospodarzy. Są zagłuszani śpiewem i okrzykami, a nie bluzgiem. Nie ma policji, nie ma oddziałów prewencji, jest kilkudziesięciu nieuzbrojonych ochroniarzy.

Powyższe obrazki nie oddają całego bogactwa i nędzy Polski. Co jednak charakterystyczne, w Dublinie, Cork czy w Małopolsce i na Podkarpaciu można spotkać ludzi o podobnym doświadczeniu. Jedni wracają z Zachodu, inni planują rychły powrót, widząc perspektywę końca otrzymywania zasiłku. Kolejni wychodzą z polskich urzędów pracy z komicznie niskim zasiłkiem w dłoni. Na kilka tygodni, kilka miesięcy kieszonkowe dla bezrobotnych łagodzi szok powrotu.

Nierzadko można jednak usłyszeć o powrotach na Zieloną Wyspę. Nie wiedzieć czemu znów wyjeżdżają z Polski. Chyba nie tylko dla pieniędzy?

Marcin Lisak, Polski Express

Tagi: Irlandia, Polak na Wyspie, powroty, rozczarowanie

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: