Cudze chwalicie, a... swoich karabinów nie znacie

Spadek po zaborcach

Po zakończeniu 123 letniego okresu niewoli młody polski organizm został zespolony z trzech odrębnych części. Szczególne trudności napotykano w tworzeniu sił zbrojnych i ich wyekwipowaniu. Każda armia zaborcza miała własne regulaminy, umundurowanie i wzory uzbrojenia. Nawet budynki koszarowe były budowane według innych założeń. Uzbrojenie odziedziczone po zaborczych armiach było w złym stanie technicznym i przedstawiało istną mozaikę typów i odmian. Po przeprowadzeniu inwentaryzacji okazało się że np. karabinów piechoty stanowiących podstawowe uzbrojenie żołnierza, było w magazynach sto pięćdziesiąt typów i odmian.

Broń ta pochodziła z Niemiec, Austro-Węgier, Rosji, Francji, Włoch, Wielkiej Brytanii a nawet z Japonii. Każda z nich była dostosowana do innego typu naboju i wymagała innego oporządzenia. Podobna sytuacja panowała w odniesieniu do karabinów maszynowych, dział, kuchni polowych itp.

W roku 1919 w wyniku decyzji Rady Ambasadorów przyznano Polsce wyposażenie niemieckiej Fabryki Broni z Gdańska. Podjęto wtedy decyzję aby na uzbrojenie polskiego wojska przyjąć jako obowiązujący niemiecki karabin systemu Mauser wzór 1898, kaliber 7.92 mm, ( 1898 oznacza rok wprowadzenia do użycia). Produkcja polskich wersji karabinów Mauser prowadzona była w Warszawie, a potem również w zakładach w Radomiu. Do roku 1939 wszystkie oddziały pozostające w pierwszej linii zostały przezbrojone w nowe karabiny. Formacje drugorzutowe, pomocnicze oraz Policja Państwowa używały karabinów starszych wzorów.

Nowe konstrukcje

Polscy konstruktorzy nieustanie pracowali nad udoskonaleniem produkowanych wzorów broni i wprowadzaniem nowych. Jednym z takich osób był profesor Piotr Wilniewczyc. Pod koniec lat dwudziestych zaistniała potrzeba wprowadzenia na uzbrojenie wojska nowego pistoletu dla zastąpienia mozaiki typów, co bardzo utrudniało zaopatrzenie w amunicję. Podjęto decyzję o zakupie licencji na produkcję czeskiego pistoletu vz.27. Profesor Wilniewczyc zaprotestował,  twierdząc że broń ta jest zasilana zbyt słabym nabojem o niewielkiej mocy rażenia i składa się ze zbyt wielu drobnych części co utrudnia produkcję i czyni ją podatną na uszkodzenia.     Zaproponował że w ciągu trzech dni dostarczy rysunki koncepcyjne pistoletu, którego parametry przewyższają w/w konstrukcję. Tak powstał pistolet typu „ VIS” (łacińskie siła) kalibru 9 mm, doskonała broń oparta o konstrukcję pistoletów Browninga.    

W 1932 roku młody zdolny inżynier Józef Maroszek otrzymał zadanie, aby w ramach pracy dyplomowej uprościć konstrukcję produkowanego karabinu systemu Mausera. Maroszek doskonale wywiązał się z zadania projektując do tej broni nowy zamek, który miał mniejszą liczbę części niż pierwowzór. Jednak karabin KP – 32 nie został wprowadzony do produkcji. Konstruktorowi powierzono nowa pracę. W najgłębszej tajemnicy rozpoczął pracę nad projektem karabinu przeciwpancernego.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: