Niebezpieczeństwo czyha za granicą

Media wspierają poszukiwania

W ostatnim tygodniu czerwca w polskich mediach pojawiła się informacja o tym, że sześcioletnia Ola Wnuczek szuka swojej mamy zaginionej w 2006 r. Przy pomocy policji z Leicester dziewczynka przygotowała krótki film , w którym prosi o informacje na temat miejsca pobytu swojej mamy. Materiał jest umieszczony na YouTube i Facebooku. – Wiemy, że międzynarodowa sieć internetowych kontaktów ma dużo większy zasięg oddziaływania niż tradycyjna – powiedział serwisowi www.thisisleicestershire.co.uk rzecznik prasowy policji w Leicester. W Polsce publikowanie komunikatu za pośrednictwem mediów jest jedną z form prowadzonych poszukiwań. – Trzeba pamiętać, że w przypadku osób zaginionych zgodę na publikację wizerunku wyrażają osoby najbliższe – jeśli ich wolą byłoby zamieszczenie filmu na wymienionych serwisach, to oczywiście ze strony policji nie widzimy przeszkód – mówi Dariusz Nowak i dodaje: – Niejednokrotnie rodzina angażuje się samodzielnie w tego typu działania: rozwiesza plakaty w uczęszczanych miejscach czy zamieszcza komunikaty na portalach internetowych, podając jako kontakt numer telefonu do jednostki policji prowadzącej sprawę.

Człowiek jako towar

Joanna Garnier z Fundacji La Strada, pomagającej ofiarom handlu ludźmi nie zauważyła braku zainteresowania wyjazdami zagranicznymi. – W ostatnich miesiącach nie zmniejszyła się liczba pytań w naszym telefonie zaufania – mówi. Jej zdaniem w czasach kryzysu wyjazdy ludzi za granicę mogą być mniej przemyślane, część osób jest zdesperowana i wyjeżdża bez odpowiedniego przygotowania, a ofiarą handlu ludźmi nie jest trudno zostać. – Zjawisko to najczęściej dotyczy kobiet, a scenariusz często jest taki sam – mówi Garnier. W lokalnej prasie lub na tablicy ogłoszeniowej pojawia się informacja typu: W dniu XX o godzinie XX w lokalnej kawiarni XX odbędzie się spotkanie dla chętnych do wyjazdu do pracy za granicą. Na spotkaniu pada informacja, że zajęcie jest przeznaczone dla kobiet. Pracodawca nie wymaga znajomości języka, badań lekarskich, liczy się miła aparycja. – Czasami pro forma dodają, że potrzebne jest co najmniej zawodowe wykształcenie – dodaje Joanna Garnier. Handel ludźmi oznacza np. prace przymusowe, niewolnictwo, zmuszanie do oddawania narządów, prostytucja i różne formy wykorzystywania seksualnego. Najczęściej ich przejawami są: odebranie dokumentów, grożenie, szantażowanie, bicie czy więzienie. Rozpoznanie, że kobieta jest ofiarą handlu ludźmi wcale nie jest łatwe. Pierwszym sygnałem, który powinien zaniepokoić bliskich jest milczenie lub inny niż zazwyczaj kontakt. – Zapala się nam czerwona lampka, gdy ktoś mówi, że jego bliski „dzwoni i wygaduje głupoty”. To może być znak, że dana osoba nie może swobodnie rozmawiać przez telefon – wyjaśnia Joanna Garnier. Reakcja w takiej sytuacji nie jest łatwa. Należy przede wszystkim zadawać pytania, na które można odpowiedzieć „tak” lub „nie”, np. „Jesteś bezpieczna? Możesz swobodnie rozmawiać? Jesteś do czegoś zmuszana? Wiesz, gdzie jesteś?” Należy zadawać pytania zmierzające do ustalenia, gdzie przebywa dana osoba – podkreśla Joanna Garnier. Niestety, ofiary handlu ludźmi nie zawsze wiedzą, gdzie przebywają.

KTO POMOŻE NA OBCZYŹNIE

W wypadku zaginięcia bliskiego w UK, należy skontaktować się z organizacją Missing People – www.www.missingpeople.org.uk .
W Niderlandach sprawami zaginięć zajmuje się Holenderski Czerwony Krzyż – www.rodekruis.nl .

Telefon zaginionych

W ośmiu krajach europejskich działa numer 116 000 – Telefon w Sprawie Zaginionego Dziecka. Oficjalna strona numeru: www.hotline116000.eu . Na stronie widnieje informacja, w których krajach usługa jest aktywna. Niestety usługa roamingu nie pozwala na dodzwonienie się pod numer 116 000, trzeba korzystać z telefonu lokalnego.

Katarzyna Kozak, Praca i Życie za Granicą

Tagi: praca i zycie

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: