Jedynym ratunkiem był skok z okna

Co się działo na miejscu?

To, co zobaczyłem, przekraczało moje najczarniejsze wyobrażenia. Nigdy nie widziałem tak ogromnej tragedii. Budynek błyskawicznie zajął się ogniem jak pudełko zapałek. Pękały ściany. Słychać było skwierczenie, czułem niesamowity smród. Potem zjawiła się straż pożarna, karetki pogotowia...

Próbował pan ratować ludzi?

Już nie było szansy na żaden ratunek. Ogień był tak duży, że wejście do budynku było dla mnie zbyt niebezpieczne. Co bardziej odważni próbowali jednak wejść w płomienie. My staraliśmy się podejść i otworzyć drzwi do wyjścia awaryjnego, ale były szczelnie zamknięte. Ktoś z mieszkańców hotelu łomotał w nie od środka. Nie mieliśmy czasu na wyłamanie drzwi, bo ogień szybko się rozprzestrzeniał. Tym ludziom już nie dało się pomóc.

Ratowali się na własną rękę?

Dorośli skakali z okien, ale matki z dziećmi bały się wysokości. Widziałem, jak córka mojego sąsiada stała w oknie na drugim piętrze i trzymała dziecko w ramionach. Krzyczała do mojego kolegi: „Darek, ratuj mnie! Darek, ratuj mnie!” Wołaliśmy: „Skacz!”. Nie odważyła się i za chwilę całą ją ogarnęły płomienie. Spłonęła żywcem.

Nawet strażakom nie udało się jej uratować?

Niestety. Mamy do nich żal. Strażackie samochody nie miały podnośników, aby pozabierać ludzi z wyższych pięter. Dość późno uruchomiono hydranty z wodą. Może dało się uniknąć aż tak dużej tragedii. Może część z tych ludzi by żyła...

Co teraz państwo zrobią?

Nie wiem. Czujemy ogromną rozpacz i smutek. Ja nie spałem całą noc, żona cały czas płacze. Zginęli nasi przyjaciele i znajomi. Mojej sąsiadce w pożarze zginęła córka Beata z trójką dzieci. Pomagamy tym, którzy przeżyli, jak tylko możemy.

*Stanisław Celoch jest mieszkańcem Kamienia Pomorskiego, prowadzi zakład szklarski niedaleko budynku, który spłonął.

Mateusz Weber, Filip Jurzyk, dziennik.pl

Tagi: dziennikpl

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: