Wiadomości

Świat

08/04/2009 07:33:59

'Gołymi rękami wykopali mnie spod gruzów'

Wybite szyby w oknach. Pogięte grube metalowe pręty. Całe połacie tynku, które odpadły od ścian. Im dalej w miasto, tym gorzej. Całe budynki legły w gruzach. Zostały tylko ruiny, z których sypie się pył i kurz. Tak wygląda L'Aquila w dzień po trzęsieniu ziemi.

Z daleka miasto wygląda na nienaruszone. Ale z bliska odsłania się ogrom zniszczeń. Setki ludzi siedzą przy plecakach i walizkach. To ci, którzy nie mogą wrócić do domów, bo są zbyt zniszczone. Dokładne oględziny budynków nie pozostawiają wątpliwości - niemal wszystkie budowle w mieście odczuły skutki trzęsienia.

Na szczytach betonowego rumowiska potwornie zmęczeni i ubrudzeni błotem ratownicy przenoszą gołymi rękami kawały betonu i drewna. W złamanej ramie okiennej ktoś postawił zdjęcie pary starszych ludzi. L’Aquila wciąż czeka na ostateczną liczbę zabitych. Tymczasem ci, którym udało się przeżyć, kreślą obraz totalnego chaosu i zniszczenia.

Ida Spagnoli, mieszkanka miasta:
"Spałam, kiedy poczułam pierwsze ruchy ziemi. Potem znów zasnęłam i nagle obudziłam się na podłodze. Wszędzie był kurz, w powietrzu wisiała chmura pyłu. Czułam zapach cementu. Kiedy zaczęłam widzieć, zobaczyłam, że między mną a ulicą jest tylko metr podłogi. Wyszłam z budynku (…) i dotarłam na mały rynek. Ale wszędzie stały tylko fasady domów. Za nimi nie było nic".

Vittorio Perfetto w gazecie "Il Centro":
(…) "Obudziło nas potężne trzęsienie. Wszystko się waliło, przewracały się meble, ze ścian odpadał tynk. Cały pokój się zawalił. Moje dzieci, córka i syn, byli w swoim pokoju. Musiałem pomóc synowi wydostać się stamtąd. Ruszyliśmy schodami w dół, a w tym czasie cały dom się walił. Wybiegliśmy z niego jak najszybciej, boso, z poranionymi nogami. Kiedy znaleźliśmy się na dole, z budynku zostało rumowisko. To był cud, po prostu cud. (…) Obok mojego domu cała rodzina została uwięziona w ruinach. Chyba wszyscy nie żyją. Pomogłem wyciągnąć stamtąd ciało mężczyzny, ale trzy kobiety są wciąż pod gruzami.

Antonio di Marco, mieszkaniec miasta, w BBC:
"Nagle wszystko zaczęło się ruszać. Nie wiedzieliśmy, co się dzieje. Obrazy spadły ze ścian, szyby wyleciały z okien. Światła zgasły, nic nie było widać. Wybiegliśmy jak szaleni z domu. Podłoga cały czas ruszała się pod naszymi stopami. To nie do opisania. Później ze strachu nie byliśmy w stanie nic zjeść".

Guido Mariani, mieszkaniec miasta, w gazecie "La Republicca":
Przez trzy godziny leżałem pod zwałami betonu. Nie byłem w stanie się uwolnić. Na szczęście dwie belki utrzymały mury, które mogły sie na mnie zawalić. Potem przyjechały ekipy ratunkowe. Ludzie wykopali mnie spod gruzów gołymi rękami. Krzyczałem o pomoc. Słyszałem, jak dzwoni mój telefon komórkowy, ale nie moglem się do niego dostać. Nareszcie ukazała się mała dziura, wyciągnęły się po mnie ręce. Złapali mnie i wyciągnęli.

mg, dziennik.pl