Przeczytaj krótką historię pewnego rozwodu...

Piszę to wszystko, ponieważ sam jestem w podobnej sytuacji. Po 22 latach małżeństwa odszedłem od żony. Skończyłem małżeństwo, które praktycznie nie istniało już od kilku lat. Zaczęło się od tego, że - podobnie jak nomem omen Kazimierz Marcinkiewicz - wyjechałem do Londynu do pracy. Było to tuż przed wielką falą emigracyjną w 2002 roku. Decyzja o wyjeździe była trudna, a w jej podjęciu pomogła mi była żona. Umówiliśmy się, że jeśli się uda, dojedzie do mnie z dziewczynkami (mamy dwie córki) i zamieszkamy tam na stałe.

 

Samotność w Londynie...

No i udało się. Znalazłem dobrą pracę za bardzo dobre pieniądze, co tydzień lub dwa wracałem na weekendy do domu, gdzie planowaliśmy naszą wspólną przyszłość na Wyspach. Po dwóch latach życia na walizkach kupiłem mieszkanie w Londynie i przygotowałem wszystko pod przyjazd mojej całej rodziny. Jednak ze strony mojej żony problemy zaczęły się wcześniej. Pomysł przeniesienia się do Wielkiej Brytanii coraz mniej jej się podobał. Dlaczego? A to, że daleko od rodziców, a to, że tu jest jej dobrze, a to, że teraz nie jest tak źle itp.

Jak to nie jest źle?! - zagrzmiało mi w głowie. Czy to, że spędzam z moją rodziną 2 dni raz na 2 tygodnie, jest w porządku? Dla mojej żony najwyraźniej było, tym bardziej że na brak pieniędzy nie musiała narzekać, mimo iż nie pracowała. Wtedy po raz pierwszy zapaliła mi się lampka ostrzegawcza, że w tym wszystkim chyba bardziej chodzi o moje pieniądze niż o mnie.

Nie dawałem jednak za wygraną i podjąłem decyzję, że skoro nie będziemy mieszkać wszyscy razem w Londynie, to ja wracam do Polski. Już nawet miałem zaklepaną pracę - co prawda za połowę londyńskiej pensji, ale i tak niezłą jak na polskie warunki. Wtedy jednak moja żona zaczęła mnie gorąco przekonywać, żebym nie rezygnował z pracy w Londynie i że ona potrzebuje jeszcze tylko kilku miesięcy na oswojenie się z myślą o emigracji i tym razem już na pewno do mnie przyjedzie z dziećmi.

I tak minęły kolejne dwa lata - początkowo - rozmów, następnie kłótni, a potem ogromnego rozczarowania, samotności i poczucia bycia wykorzystywanym. Dziewczynki rosły i przyzwyczajały się do tego, że w zasadzie nie mają taty. Mojej żonie było wszystko jedno, ponieważ i tak całe dni spędzała na oglądaniu seriali. Moje wizyty w domu były coraz bardziej nerwowe, dlatego też zacząłem pojawiać się tam coraz rzadziej. Niedługo potem poznałem Natalię, Polkę, która również pracowała w Londynie. Ponieważ obydwoje czuliśmy się tam osamotnieni, zaczęliśmy spędzać razem coraz więcej czasu i odnajdywaliśmy w tych spotkaniach ukojenie.