Przeczytaj krótką historię pewnego rozwodu...

Znalazłem kogoś, kto chciał ze mną być

Człowiek jest tylko człowiekiem, a życie życiem i łatwo przewidzieć, że tego typu spotkania prędzej czy później przerodzą się w coś więcej niż przyjaźń. Zdawałem sobie z tego sprawę. Nie wierzę w romantyczną miłość na całe życie, w żadne połówki ani tym bardziej przeznaczenie, ale wiem, że jeśli o związek się nie dba, to on się skończy. Nie trzeba być psychologiem, żeby to rozumieć. Moja żona swoim zachowaniem skreśliła nasze małżeństwo już dużo wcześniej, a ja świadomy tego, wcale nie uciekałem przed uczuciem rozwijającym się między mną a Natalią.

Przyznaję się: oto moja wina - świadomie brnąłem w inny związek, nie zakończywszy małżeństwa. Oczywiście na to też przyszła pora. Przyjechałem do domu i powiedziałem żonie, że w najbliższym czasie złożę pozew rozwodowy, ponieważ chcę zakończyć to małżeństwo, w którym za wspólne decyzje odpowiedzialność ponosi tylko jedna osoba i w którym tylko jedna osoba zachowywała się konsekwentnie. Rozpętało się piekło, rodzina mnie wyklęła, córki nie chciały mnie widzieć. Na szczęście po jakimś czasie jednak zrozumiały, że również zasługiwałem na normalne życie, i same mi to oznajmiły.

Wcale nie chcę się wybielać i nie twierdzę, że moja była żona wepchnęła mnie w ramiona innej kobiety. Sam to zrobiłem i... nie żałuję. Co prawda sam przeciągający się rozwód był bardzo trudnym okresem w moim życiu, jednak nie trudniejszym niż samotne życie na emigracji z co chwila rozwiewaną nadzieją na wspólne, normalne życie.

Ukamienujcie mnie za to, że chciałem być szczęśliwy

I nikt mi nie wmówi, że ponoszę całkowitą odpowiedzialność za rozwód. Moja była żona jest co najmniej w tym samym stopniu winna, z tym że ja okazałem się mniejszym hipokrytą i zdecydowałem się w porę ratować już nie moje małżeństwo - bo te próby kończyły się fiaskiem, ale moją przyszłość.

Nie twierdzę też, że mężczyźni nigdy zwyczajnie po chamsku nie zostawiają swoich żon dla innych, często o wiele młodszych od siebie kobiet. Ale uważam, że każdy przypadek wymaga odrobiny refleksji i spojrzenia na niego z dwóch stron, a nie mieszania z błotem mężczyzny tylko dlatego, że odważył się powiedzieć: "dość tego". A teraz, drodzy internauci, możecie rzucać we mnie kamieniami, chyba że postanowicie przyznać mi rację.

Andrzej Hammer, dziennik.pl

Tagi: dziennikpl

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: