Adamek: Nikogo się nie boję

Przeszedł pan do historii jako pierwszy Polak, który zdobył dwa mistrzowskie pasy w dwóch różnych kategoriach wagowych.

Dwa lata temu miałem sen, że walczę z Cunninghamem - bijemy się w Madison Square Garden i wygrywam przed czasem. Widziałem go na deskach. W prawdziwej walce leżał trzy razy, ale wygrałem na punkty.

Obawiał się pan tego pojedynku?

Obawy zawsze są. Człowiek myśli, że nie wszystko może pójść zgodnie z planem. Obawia się, że zawiedzie kibiców i samego siebie. Niby jest wiara, duch walki, ale gdzieś tam głęboko pojawiają się myśli, że coś zrobiło się nie tak.

Pokonał pan Cunninghama, czyli jest pan z siebie zadowolony?

Jestem mistrzem świata, więc muszę być zadowolony. Z drugiej strony wiem, że sporo ciosów przyjąłem, szczególnie na lewą skroń. Ale Cunningham jest niewygodnym rywalem, widać, że zmienił taktykę w porównaniu do walk w Polsce i w Niemczech. Cofał się bez przerwy i wykorzystywał przewagę zasięgu ramion. I tak musiałem atakować, być stroną aktywną w tej walce. Inaczej bym przegrał. To jest Ameryka, trzeba pokazać charyzmę.

Po walce mówił pan, że nie miał żadnego kryzysu. Oglądałem ten pojedynek jeszcze raz i będę się upierał, że w czwartej rundzie kryzys jednak był.

E tam! Zamroczony nie byłem. Przyjąłem kilka ciosów, ale to chyba normalne? On nie ma takiego kopa, żebym po uderzeniu nie wiedział, gdzie jestem.

Szybko ustawia się kolejka chętnych do walki z panem. Podobno sam Bernard Hopkins chętnie zbiłby „białego chłopca o ruchach robota”.

Też czytałem. Ostatnio przyjechał inny biały, tyle, że z Anglii i go pobił (Joe Calzaghe w kwietniu tego roku – przyp. red.). Ja też chciałbym z nim walczyć. Nikogo się nie boję.

W takiej walce mógłby pan zdobyć nie tylko sławę, ale także spore pieniądze, bo Hopkins to znana postać.

No pewnie! Przecież w ringu pracuję na chleb dla rodziny. Więc powiem tak: „biorę tę walkę!”.

Z Cunninghamem dużo pan nie zarobił, bo około 100 tysięcy dolarów za walkę o mistrzostwo świata to niewiele.

Nawet nie wiem, ile zarobiłem. Będę wiedział pewnie za miesiąc, jak już podliczą te wszystkie procenty. Ale fakt, jakichś olbrzymich pieniędzy nie było. Przede wszystkim dlatego, że walki nie pokazywało HBO ani Showtime. Poza tym Cunninghama nikt nie znał. Przecież on nie bił się w Stanach z pięć lat. Dlatego ostatnio tak uaktywnił się marketingowo i robił sobie promocję. Na nic się to zdało, bo musiał uznać moją wyższość. Swoją drogą to fajny chłopak. Podziękowaliśmy sobie po walce jak dżentelmeni.

A gdyby sędziowie ogłosili, że pan przegrał?

Cóż, miałbym dziurę w sercu. Byłbym rozczarowany. Przecież atakowałem, miałem go trzy razy na deskach. Jak mógłbym przegrać? Chociaż historia zna takie przypadki, na przykład w Niemczech czy w Polsce.

Skoro już mowa o Niemczech - Dariusz Michalczewski, który sam przez wiele lat walczył jako Niemiec mówi, że i pan, i Andrzej Gołota popełniacie sporo błędów w karierze.

Nie mam jak Darek niemieckiego paszportu i promotora, który trzymałby mnie pod kloszem. Ja poszedłem na otwartą wojnę, walczyłem z Briggsem, Bellem, teraz z Cunninghamem. To było ryzyko, ale w USA nie ma mowy o dobieraniu rywali. Tu nie możesz sobie pozwolić na kapryszenie.

Wielu kibiców ma za złe Michalczewskiemu, że choć wielokrotnie bronił pasa mistrza świata, to w większości jego rywale byli słabi.

To dlatego, że był Niemcem, a tamtejszy rynek jest inny. Ale nie ma o czym mówić. Bardzo szanuję Darka. Może nie dzwonimy do siebie bez przerwy ale go lubię.

A Gołotę też pan lubi?

Czemu nie? Przecież to mój kolega.

 

Tagi: dziennikpl

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: