730 tysięcy Polaków nosicielami wirusa

Testy na HCV robią epidemiolodzy, można je też wykonać prywatnie za 35 zł. Według najnowszych szacunków WHO z powodu HCV co roku w Europie umiera prawie 90 tys. osób, a więc dwa razy więcej niż na AIDS. W ciągu najbliższej dekady statystyki te mogą się nawet potroić. Chorobę można zatrzymać - trzeba tylko o niej wiedzieć. Tymczasem, jak obliczają epidemiolodzy, spośród 730 tys. Polaków, którzy są nosicielami HPV, wie o tym tylko 7 proc. To najniższy odsetek w Europie. O swoim zakażeniu HPV wie co drugi Francuz, co trzeci Niemiec.

A HCV to najgroźniejszy z wirusów prowadzących do zapalenia wątroby. Powoduje marskość i raka. Do zakażenia dochodzi przez krew. Wystarczą źle zdezynfekowane instrumenty medyczne czy brak rękawiczek u dentysty. Wirus jest tym groźniejszy, że nie daje objawów. Jedyne obserwowane - czyli apatia, zmęczenie albo objawy grypopodobne - nie budzą u chorych zaniepokojenia. - 80 proc. chorych dowiaduje się o wirusie przez przypadek, podczas innych badań - mówi prof. Janusz Cianciara z Instytutu Chorób Zakaźnych i Pasożytniczych AM w Warszawie. Żółtaczka albo inne choroby wynikające z zakażenia ujawniają się nawet po 30 latach, gdy wątroba jest już spustoszona.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Magdalena Janczewska: Czuł pan jakieś objawy choroby, zanim dowiedział się pan, że jest nosicielem HCV?

Tomasz Ignaczak*: Od pewnego czasu wprawdzie czułem się słaby, zmęczony i apatyczny, ale myślałem, że to przez intensywną pracę albo dlatego, że się zapuściłem i mam słabą kondycję, więc gnałem na siłownię. Gdybym w październiku 2004 roku nie trafił do szpitala na Banacha z podejrzeniem zupełnie innej choroby, to może nawet do tej pory bym nie wiedział, że mam HCV. Zrobiono mi wtedy dwie punkcje i okazało się, że w kręgosłupie znajduje się białko, które świadczy o silnym stanie zapalnym w organizmie i ktoś wpadł na to, aby zrobić test na obecność wirusa. Przypuszczam, że mogłem zakazić się w szpitalu, gdy miałem 28 lat i podczas operacji przetoczono mi 12 litrów krwi. Ale nigdy nie będę tego pewny.

Co pan wtedy czuł?

To było straszne. Wiedziałem, że noszę w sobie coś, co może zabić moich bliskich. Oczywiście od razu cała moja rodzina też poszła na badania. Na wynik czekaliśmy 17 dni. To były najgorsze dni w moim życiu. Na szczęście okazało się, że są zdrowi. Ale pierwsze miesiące po diagnozie były okresem całkowitej psychozy i paranoi. Nie pozwalałem im się do siebie dotykać, miałem własne sztućce, naczynia. W domu porozstawiałem środki do dezynfekcji, jeśli nie daj Boże bym się czymś skaleczył. Dezynfekowałem nawet deskę klozetową. Miałem własny papier toaletowy. Stopniowo zacząłem oswajać się z sytuacją, uspokajać i zdobywać wiedzę o tej chorobie. Wiedziałem, że jest lek, który hamuje postęp choroby, a nawet powoduje regenerację wątroby. Jednak wcześniej musiałem przejść bardzo skomplikowny proces diagnostyczny.

 

Tagi: dziennikpl

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: