Państwo opiekuńcze

Zaczynając od podejścia do ubezpieczenia pojazdów mechanicznych a kończąc na dozwolonym czasie (bo nie ilości, przecież) spożywanego alkoholu, zza każdego rogu wygląda jakiś dziwaczny, przedszkolny nakaz ubliżający inteligencji nawet tych najubożej w tym temacie przez naturę obdarzonych.

Od wielu lat raz mnie bawią, raz drażnią dziwaczne nakazy manifestujące się to w formie ustawy to, na ten przykład, ostrzegawczej nalepki na ścianie. Typ ostatni cechuje się wyjątkową dawką humoru, objaśniając przykładowo personel kuchni jak, gdzie i kiedy i przy użyciu czego należy myć ręce. O perełkach widocznych w niektórych toaletach nawet nie będę wspominać, bo zwyczajnie, po ludzku, bolą mnie od nich zęby. Jako apele dedykowane wąskiej grupie czytelników nie są one jednak ani tak idiotyczne, ani tak niewytłumaczalne jak niektóre ustawy uchwalane przez wyspiarski rząd.

Od zarania dziejów tajemnicą nie do wyjaśnienia są dla mnie tzw. closing times, czyli reguły dotyczące tego, o której godzinie danego dnia mają zamykać swoje podwoje przybytki irlandzkiej rozkoszy, czyli puby i bary.

Obywatelom należy widocznie odgórnie narzucić, o której mają wynosić się do domu w objęcia niekochanych a nie-do-rozwiedzenia małżonek/małżonków tudzież innych towarzyszy życia z psami i kotami włącznie. Nie chcę upraszczać, ale wydaje mi się logiczne, że jeżeli kogoś czas nie goni, to wypija on sobie należną lub samookreślenie potrzebną ilość trunków wyskokowych, po czym udaje się do domu, do diabła, bądź do jasnej cholery, gdzie go tylko chęć poniesie. Ale nie: trzeba zrobić następująco – najpierw szczuć popijających (często w barach przygasza się światła, bądź krzyczy, że podaje się właśnie ostatnie drinki), potem sprzedać dowolną ilość alkoholu na głowę, wiedząc, że na jego wypicie klienci nie będą mieli wystarczająco dużo czasu, a potem wyrzucić całe towarzystwo, które do owego momentu zdołało się uwalić w trupa, na ulicę, gdzie będzie ono szczać, rzygać oraz awanturować się, aż do przybycia Gardy.