Włodzimierz I.Lenin

Przywódca Rosji i międzynarodowego ruchu robotniczego, założyciel partii bolszewickiej, twórca państwa radzieckiego, najwybitniejszy XX-wieczny teoretyk marksizmu. Urodził się w rodzinie inspektora szkolnego. Był pod dużym wpływem brata, Aleksandra, który został stracony w 1887 r. za spiskowanie przeciwko carowi. Ukończył gimnazjum w Sybirsku. W 1887 r. wstąpił na wydział prawa uniwersytetu w Kazaniu, został z niego jednak wydalony za manifestacje przeciwko carowi i zesłany do wsi Kokuszkino, gdzie czynnie włączył się do kółek marksistowskich. Tam też zaczął działalność literacką wydając ''Co to są przyjaciele ludu...'' i ''Treść ekonomiczna narodnictwa''. W lecie 1895 r. wyjechał do Szwajcarii, Francji i Niemiec, tam też nawiązał kontakt z Międzynarodówką i działaczami robotniczymi. Po powrocie utworzył nielegalny Związek Walki o Wyzwolenie Klasy Robotniczej, za co został aresztowany i skazany na 3 lata zesłania do wsi Szuszkin (Syberia). Na zesłaniu wnikliwie badał strukturę polityki rosyjskiej, czego owocem było wydanie dzieła ''Rozwój kapitalizmu w Rosji''. W międzyczasie poślubił N. Krupską, a w 1900 r., po ukończeniu zesłania, wyjechali razem do zachodniej Europy. Na emigracji stworzył wraz z kilkoma towarzyszami (m.in. z Trockim) marksistowską gazetę ''Iskra'', którą przerzucano nielegalnie na tereny rosyjskie. Głównym tematem gazety było koncentrowanie się na powołaniu do życia partii proletariackiej. W 1903 r. był głównym organizatorem II Zjazdu SDPRR, kierował także rewolucją 1905-1907, a po jej upadku zajął się pisaniem dzieł. Nie przestawał jednak kierować coraz to nowymi organizacjami, czego dowodem było zwołanie przez niego w 1912 r. VI Ogólnorosyjskiej konferencji SDPRR w Pradze. Po wybuchu I Wojny Światowej został aresztowany i osadzony przez władzę austriackie w Nowym Targu, jednak pod wpływem nacisków polskich władz został zwolniony i wyjechał do Szwajcarii. Tam też sformułował swoją tezę o możliwości zwycięstwa rewolucji socjalistycznej. Czynnie uczestniczył w konferencjach lewicy socjaldemokratycznej, prowadził także intensywne studia filozoficzne. Po rewolucji lutowej w 1917 r. Lenin wrócił do kraju i w swoich tezach sformułował nową linię polityczną partii bolszewickiej, strategię pokojowego pogłębiania procesu rewolucyjnego ''Cała władza w ręce rad''. Na VI Zjeździe zatwierdził tę zmodyfikowaną linie polityczną. 10 X 1917 r. na posiedzeniu KC SDPRR podjęto decyzję o zbrojnym powstaniu. 24 X Lenin objął bezpośrednie kierownictwo nad Rewolucją Październikową, a po jej zwycięstwie, na II Wszechrosyjskim Zjeździe Rad, Lenin został wybrany na szefa pierwszego rządu radzieckiego (przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych).Pod jego kierownictwem władza radziecka zrealizowała podstawowe reformy społeczno-ekonomiczne. W pierwszej dekadzie 1918 r. zawarty został pokój z władzami niemieckimi. W tym też roku Lenin przystąpił do planu socjalistycznej przebudowy społeczeństwa. Sierpień okazał się fatalny, ponieważ został ranny w wyniku przeprowadzonego nieudanego zamachu. W 1919 r. utworzył III Międzynarodówkę Komunistyczną (Komintern). W okresie wojny domowej stanął na czele Robotniczo-Chłopskiej Rady Obronnej. W 1921 r. Lenin odchodzi od założeń komunizmu wojennego i inicjuje Nową Politykę Ekonomiczną. W grudniu 1922 r. był inicjatorem utworzenia Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. W 1923 r. Lenin zapada na ciężką chorobę, jednak nie odstępuje od prac teoretycznych. Oto jego największe dzieła napisane w okresie 30 lat:

''Dwie taktyki socjaldemokracji w rewolucji demokratycznej''
''Program agrarny socjaldemokracji w pierwszej rewolucji rosyjskiej''
''Marksizm a rewizjonizm''
''Marksizm a empiriokrytycyzm''
''Uwagi krytyczne w kwestii narodowej''
''O prawie narodów do samookreślenia''
''O haśle Stanów Zjednoczonych Europy''
''Imperializm jako najwyższe studium kapitalizmu''
a także komplet zeszytów ''Do Filozofii''
''Nauki rewolucji''
''Sytuacja polityczna Państwa a rewolucja''
''Najbliższe zadania władzy rosyjskiej''
''Dziecięca choroba ludności''

Całokształt dorobku Lenina określamy mianem marksiztowsko-leninowskim stanowi konkrentny pogląd naukowy, a zarazem kierunek ideologiczny będący kontynuacją i twórczym rozwinięciem marksizmu w nowych warunkach historycznych, w epoce imperializmu i rewolucji socjalistycznej. Kontynuując dzieło K. Marksa i F. Engelsa zastosował podstawowe metody i założenia marksizmu do analizy zjawiska mechanizmów i poprawności rozwoju społeczności, w epoce imperializmu udzielając odpowiedzi na główne problemy przed którymi staną rewolucyjny ruch robotniczy XX w. Zmarł 21 stycznia 1924 r. o godzinie 6.50 rano w podmoskiewskiej wsi Gorki. Jego zabalsamowane ciało złożono 27 stycznia 1924 r. w mauzoleum na Placu Czerwonym w Moskwie. Na jego cześć przemianowano Piotrogród na Leningrad.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: