Tak. Usunęłam

– Pręgierz społeczny jest według mnie nie do przyjęcia – mówi psychoseksuolog, Grażyna Czubińska. – Bo pręgierzem, czyli karaniem, które jest charakterystyczną cechą bardzo restrykcyjnych tradycji wychowawczych, prowadzi się do tego, że ludzie boją się i są sfrustrowani, a tak naprawdę to nie załatwia problemu. Sama świadomość, że dokonało się takiego zabiegu, jest wystarczającą karą i obciążeniem – zauważa Czubińska.

– Ludzie myślą, że jeśli usuniesz, to idziesz na łatwiznę. To nie jest tak, że się to robi tak po prostu. Nie. Nie po prostu. To jest coś, z czym później trzeba żyć, to jest bardzo ciężka decyzja. Nikomu jej nigdy nie życzę – Ania zawiesza głos.

– Myślisz czasem, co by było, gdyby?

– Patrzenie w wózki zawsze przypomina – zaczyna wolno. – Zawsze, jak widzisz kogoś z wózkiem, myślisz sobie, „też mogłabym mieć, gdy nie...” (urywa). Zawsze, kiedy widzisz rodziny z małym berbeciem, tacy szczęśliwi, to wtedy zaczyna boleć. Żałujesz. Mogło być inaczej. Gdybym go nie nienawidziła. Mogłam podjąć inne decyzje. Ale z drugiej strony słyszysz głos: mieć dziecko z tym psychopatą?


Kiedy Ania zgodziła się opowiedzieć swoją historię, zaznaczyła, że chce, żeby ludzie zrozumieli, że to nie jest zabawa, zachcianka zepsutych „luźnych panienek”, które chcą się pozbyć kłopotu. Żeby wszyscy moralizatorzy wiedzieli, czym jest strach i niepewność, ciężar odpowiedzialności za powzięcie tak poważnej decyzji, coś, z czym potem trzeba żyć.”

– Wszystko wynikło z mojej piramidalnej głupoty – Ania podsumowuje dobitnie, z cieniem złośliwości w głosie wobec samej siebie. – Że facetowi można w coś wierzyć. Traktowałam go poważnie; prezerwatyw nie użyliśmy dwa razy, bo się skończyły. I komu w takich sytuacjach chce się lecieć do sklepu? A trzeba było lecieć do sklepu – mówi z naciskiem. – I dwa razy wystarczyły – unosi brwi zdenerwowana. – Ale to nie tylko jego wina. Trzeba było tego dopilnować, trzeba było powiedzieć „nie”. Przytulamy się i idziemy spać. Ale on oczywiście był z tych mężczyzn, którzy nie lubią używać prezerwatyw, bo to jest jedzenie cukierka w papierku. A trzeba było powiedzieć „nie”. Co, rzuciłby mnie? No to od razu wiedziałabym, że to dupek.

– A tabletki?

– To zawsze było na zasadzie „pójdę do lekarza w przyszłym tygodniu”. W Polsce pigułki były strasznie drogie, kiedy kończyłam liceum, kosztowały 50zł.

– Wiedziałaś o tym, że tutaj są za darmo?

– Nie.

Ania od kilku miesięcy jest szczęśliwą mężatką. Bardzo się kochają, mąż daje jej poczucie bezpieczeństwa. Wie o jej historii.

– Planujecie mieć razem dzieci?

– Jeszcze na pewno nie teraz, jeszcze nie – Ania odpowiada szybko. Tak jak mówiłam wcześniej, dzieci to duża odpowiedzialność. Wynajmujemy mieszkanie, oboje mamy pracę, jest fajnie. Dobry moment nadejdzie, kiedy będziemy w stanie zapewnić temu dziecku jakiś standard życia, bo teraz nic nie mamy. Chcielibyśmy mieć coś swojego albo mieć zabezpiecznie finansowe, że w razie, kiedy ktoś straci pracę, to dziecko nie będzie chodziło głodne. Mamy ziemię, fundamenty już są – rozpromienia się. – Jeden z naszych planów to mieć wielki dom i adoptować dziesiątkę dzieci z biednych rodzin. No może ósemkę, do dwójki własnych. Naprawdę. Chciałabym, czemu nie. Ciekawy pomysł.

Imię bohaterki zostało zmienione.

Michalina Buenk / cooltura.co.uk

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: